کاربر ناشناس
تباکی: تفاوت میان نسخه‌ها
←موارد تباکی
imported>Safaei (←منابع) |
imported>Safaei |
||
| خط ۶: | خط ۶: | ||
=== در عزای امام حسین(ع) === | === در عزای امام حسین(ع) === | ||
در احادیث وارد شده است که اگر کسی برای [[امام حسین(ع)]] گریه کند یا کسی را بگریاند یا تباکی نماید، [[بهشت]] بر او واجب می‌شود.<ref>حسن‌زاده آملی، نامه‌ها برنامه‌ها، ۱۳۸۶ش، ص۲۸۴. </ref> | در احادیث وارد شده است که اگر کسی برای [[امام حسین(ع)]] گریه کند یا کسی را بگریاند یا تباکی نماید، [[بهشت]] بر او واجب می‌شود.<ref>حسن‌زاده آملی، نامه‌ها برنامه‌ها، ۱۳۸۶ش، ص۲۸۴. </ref> | ||
تباکی در [[عزاداری]] امام حسین به معنای آن است که انسان حالت [[گریه]] و اندوه به خود بگیرد تا از عزاداران شمرده شده و از [[ثواب|پاداش معنوی]] آن برخوردار گردد.<ref> مکارم شیرازی، عاشورا ریشه‌ها انگیزه‌ها رویدادها، ۱۳۸۷ش، ص۸۱.</ref> | تباکی در [[عزاداری]] امام حسین به معنای آن است که انسان حالت [[گریه]] و اندوه به خود بگیرد تا از عزاداران شمرده شده و از [[ثواب|پاداش معنوی]] آن برخوردار گردد.<ref> مکارم شیرازی، عاشورا ریشه‌ها انگیزه‌ها رویدادها، ۱۳۸۷ش، ص۸۱.</ref> محدث نوری در [[لؤلؤ و مرجان]] این احتمال را مطرح کرده که شاید هدف از تأکید بر تباکی در عزاداری، آشکار نمودن مصیبت و تحت تاثیر قراردادن دیگران باشد، به گونه‌ای که آنان نیز به گریه درآیند.<ref> مظاهری، فرهنگ سوگ شیعی، 1395ش، ص112.</ref> | ||
=== در هنگام عبادات === | === در هنگام عبادات === | ||
بر پایه [[روایات]]، هنگام [[دعا]] برای برآورده شدن حاجات یا هنگام ترس از وقوع چیزی، بهتر است گریه و تباکی کنیم؛<ref>غفاری ساروی، آییین بندگی و نیایش، ۱۳۷۵ش، ص۲۸۹؛ مجلسی، مرآة‌العقول، ۱۳۶۳ش، ج۱۲، ص۵۷.</ref> همچنین آمده است که تباکی کنید و تلاش نمایید ذره‌ای اشک از چشمانتان خارج شود، هرچند با به یاد آوردن یکی از نزدیکان شما باشد که از دنیا رفته است.<ref>نوری طبرسی، مستدرک‌الوسائل، ۱۴۰۸ق، ج۵، ص۲۰۵.</ref> بر طبق روایتی از [[پیامبر(ص)]]، اگر شخصی هنگام خواندن قرآن یا گوش دادن به آن، گریه یا تباکی نماید، بهشت بر او [[واجب]] می‌شود؛<ref> مؤدب، اعجاز قرآن در نظر اهل بیت، ۱۳۷۹ش، ص۱۸۴؛ محمودی، ترتیب‌الأمالی، ۱۴۲۰ق، ص۳۶۹.</ref> همچنین بر اساس احادیث، تباکی‌کردن از خشیت الهی یا برای جلب محبت خدا یا اشتیاق به بهشت و ترس از [[جهنم]] به‌ویژه در هنگام [[نماز]]، تعقیبات نماز، دعا، [[ذکر]] و هنگام انجام اعمال حج به‌ویژه در [[سعی]]، [[وقوف به عرفات|وقوف در عرفه]] و بالای [[مروه|کوه مروه]]، [[مستحب]] است و آثار فراوانی دارد.<ref> وسایل الشیعه، حر عاملی، ج۶، باب جواز القنوت بغیر العربیه، ص۲۸۹؛ فرهنگ فقه فارسی، ۱۳۸۵ش، ج۲، ص۳۲۶؛ صادقی اردستانی، حج از میقات تا میعاد، ۱۳۸۵ش، ص۱۴۵.</ref> | بر پایه [[روایات]]، هنگام [[دعا]] برای برآورده شدن حاجات یا هنگام ترس از وقوع چیزی، بهتر است گریه و تباکی کنیم؛<ref>غفاری ساروی، آییین بندگی و نیایش، ۱۳۷۵ش، ص۲۸۹؛ مجلسی، مرآة‌العقول، ۱۳۶۳ش، ج۱۲، ص۵۷.</ref> همچنین آمده است که تباکی کنید و تلاش نمایید ذره‌ای اشک از چشمانتان خارج شود، هرچند با به یاد آوردن یکی از نزدیکان شما باشد که از دنیا رفته است.<ref>نوری طبرسی، مستدرک‌الوسائل، ۱۴۰۸ق، ج۵، ص۲۰۵.</ref> بر طبق روایتی از [[پیامبر(ص)]]، اگر شخصی هنگام خواندن قرآن یا گوش دادن به آن، گریه یا تباکی نماید، بهشت بر او [[واجب]] می‌شود؛<ref> مؤدب، اعجاز قرآن در نظر اهل بیت، ۱۳۷۹ش، ص۱۸۴؛ محمودی، ترتیب‌الأمالی، ۱۴۲۰ق، ص۳۶۹.</ref> همچنین بر اساس احادیث، تباکی‌کردن از خشیت الهی یا برای جلب محبت خدا یا اشتیاق به بهشت و ترس از [[جهنم]] به‌ویژه در هنگام [[نماز]]، تعقیبات نماز، دعا، [[ذکر]] و هنگام انجام اعمال حج به‌ویژه در [[سعی]]، [[وقوف به عرفات|وقوف در عرفه]] و بالای [[مروه|کوه مروه]]، [[مستحب]] است و آثار فراوانی دارد.<ref> وسایل الشیعه، حر عاملی، ج۶، باب جواز القنوت بغیر العربیه، ص۲۸۹؛ فرهنگ فقه فارسی، ۱۳۸۵ش، ج۲، ص۳۲۶؛ صادقی اردستانی، حج از میقات تا میعاد، ۱۳۸۵ش، ص۱۴۵.</ref> | ||