دستور المدینه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
←اهمیت و جایگاه: اصلاح متن و افزودن منبع
Hasanejraei (بحث | مشارکتها) (←اهمیت و جایگاه: اصلاح و افزایش متن) |
Hasanejraei (بحث | مشارکتها) جز (←اهمیت و جایگاه: اصلاح متن و افزودن منبع) |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
دستور المدینه<ref>صالح، «دراسات: الصحیفة أو دستور المدینه»؛ «نصوص سیاسیة: الصحیفة أو دستور المدینة».</ref> که با نام‌های دیگری از جمله صحیفة النبی،<ref>نگاه کنید به: شاکر، «صحیفة النبی؛ نماد قانونگرایی در حکومت نبوی».</ref> صحیفة المدینه،<ref>نگاه کنید به: «نداء عام: یوجهه مکتب الدعایة للحج (عن صحیفة المدینة الغراء)»؛ الدغمی، «الأحکام الفقهیة المتعلقة بالدولة والمواطنة من خلال صحیفة المدینة المنورة».</ref> پیمان مدینه،<ref>نگاه کنید به: پاینده، «پیمان مدینه»؛ بختیاری، «پیمان‌نامه مدینه، نمونه‌ای تاریخی در زمینه حل اختلاف».</ref> یا قانون اساسی مدینه<ref>نگاه کنید به: شاکر، «صحیفة النبی؛ نماد قانونگرایی در حکومت نبوی»؛ واسعی، «پیشرفت مدنی در جامعه عهد نبوی».</ref> نیز شناخته می‌شود، از یک‌سو مناسبات مسلمانان با غیرمسلمانان مدینه را تنظیم می‌کرده و از سوی دیگر، قواعدی اساسی برای مناسبات میان مسلمان‌ها وضع کرده است؛<ref>بختیاری، «پیمان‌نامه مدینه، نمونه‌ای تاریخی در زمینه حل اختلاف»، ص۵۵.</ref> از این رو، پیمان‌نامه مدینه، دستورالعملی برای تبیین اصول مناسبات درونی و بیرونی در دولت نوپای اسلامی دانسته می‌شود.<ref>عاملی، الصحیح من سیرة النبی، ج۵، ص۱۲۷، ۱۳۶.</ref> این پیمان همچنین به منزله یکی از پیشرفته‌ترین شیوه‌های حل اختلاف با بهره‌گیری از آموزه‌های اسلامی دانسته شده که منجر به صلحی ماندگار در جامعه شده است.<ref>بختیاری، «پیمان‌نامه مدینه، نمونه‌ای تاریخی در زمینه حل اختلاف»، ص۵۵-۵۶.</ref> | دستور المدینه<ref>صالح، «دراسات: الصحیفة أو دستور المدینه»؛ «نصوص سیاسیة: الصحیفة أو دستور المدینة».</ref> که با نام‌های دیگری از جمله صحیفة النبی،<ref>نگاه کنید به: شاکر، «صحیفة النبی؛ نماد قانونگرایی در حکومت نبوی».</ref> صحیفة المدینه،<ref>نگاه کنید به: «نداء عام: یوجهه مکتب الدعایة للحج (عن صحیفة المدینة الغراء)»؛ الدغمی، «الأحکام الفقهیة المتعلقة بالدولة والمواطنة من خلال صحیفة المدینة المنورة».</ref> پیمان مدینه،<ref>نگاه کنید به: پاینده، «پیمان مدینه»؛ بختیاری، «پیمان‌نامه مدینه، نمونه‌ای تاریخی در زمینه حل اختلاف».</ref> یا قانون اساسی مدینه<ref>نگاه کنید به: شاکر، «صحیفة النبی؛ نماد قانونگرایی در حکومت نبوی»؛ واسعی، «پیشرفت مدنی در جامعه عهد نبوی».</ref> نیز شناخته می‌شود، از یک‌سو مناسبات مسلمانان با غیرمسلمانان مدینه را تنظیم می‌کرده و از سوی دیگر، قواعدی اساسی برای مناسبات میان مسلمان‌ها وضع کرده است؛<ref>بختیاری، «پیمان‌نامه مدینه، نمونه‌ای تاریخی در زمینه حل اختلاف»، ص۵۵.</ref> از این رو، پیمان‌نامه مدینه، دستورالعملی برای تبیین اصول مناسبات درونی و بیرونی در دولت نوپای اسلامی دانسته می‌شود.<ref>عاملی، الصحیح من سیرة النبی، ج۵، ص۱۲۷، ۱۳۶.</ref> این پیمان همچنین به منزله یکی از پیشرفته‌ترین شیوه‌های حل اختلاف با بهره‌گیری از آموزه‌های اسلامی دانسته شده که منجر به صلحی ماندگار در جامعه شده است.<ref>بختیاری، «پیمان‌نامه مدینه، نمونه‌ای تاریخی در زمینه حل اختلاف»، ص۵۵-۵۶.</ref> | ||
بسیاری از پژوهشگران و تاریخ‌نگاران معاصر، دستور المدینه را سندی بسیار مهم و صادر شده از جانب پیامبر(ص) دانسته‌اند<ref>الحسنی، سیرة المصطفی، ۱۹۷۵م، ص۲۸۰.</ref> که می‌تواند منبعی برای شناخت آغاز تاریخ اسلام در مدینه قرار گیرد.<ref>علی، دولة الرسول(ص) فی المدینة، ۲۰۰۱م، ص۱۰۹؛ ملاح، حکومة الرسول(ص)، ۱۴۲۳ق، ص۵۷.</ref> | بسیاری از پژوهشگران و تاریخ‌نگاران معاصر، دستور المدینه را سندی بسیار مهم و صادر شده از جانب پیامبر(ص) دانسته‌اند<ref>الحسنی، سیرة المصطفی، ۱۹۷۵م، ص۲۸۰.</ref> که می‌تواند منبعی برای شناخت آغاز تاریخ اسلام در مدینه قرار گیرد.<ref>علی، دولة الرسول(ص) فی المدینة، ۲۰۰۱م، ص۱۰۹؛ ملاح، حکومة الرسول(ص)، ۱۴۲۳ق، ص۵۷.</ref> بر اساس پیمان مدینه، پیامبر، مرجع اعلام جنگ یا صلح، و همچنین تنها مرجع حل و فصل اختلافات در مدینه است.<ref>ابن حمید، موسوعة نضرة النعیم، ۱۴۲۶ق، ج۱، ص۲۷۲.</ref> | ||
==محتوا== | ==محتوا== | ||
| خط ۴۱: | خط ۴۱: | ||
==منابع== | ==منابع== | ||
{{منابع}} | {{منابع}}*ابن حمید، صالح بن عبدالله، و عبدالرحمن بن محمد بن ملوح، موسوعت نضرة النعیم فی مکارم اخلاق الرسول الکریم، جده، دار الوسیلة، ۱۴۲۶ق/۲۰۰۶م. | ||
*ابن زنجویه، حمید بن مخلد، کتاب الاموال، تحقیق شاکر ذیب فیاض، ریاض، ۱۴۰۶ق/۱۹۸۶م. | *ابن زنجویه، حمید بن مخلد، کتاب الاموال، تحقیق شاکر ذیب فیاض، ریاض، ۱۴۰۶ق/۱۹۸۶م. | ||
*ابن سیدالناس، محمد بن محمد، عیون الاثر فی فنون المغازی و الشمائل و السیر، تحقیق محمد عید خطراوی و محیی الدین مستو، مدینه، ۱۴۱۳ق/۱۹۹۲م. | *ابن سیدالناس، محمد بن محمد، عیون الاثر فی فنون المغازی و الشمائل و السیر، تحقیق محمد عید خطراوی و محیی الدین مستو، مدینه، ۱۴۱۳ق/۱۹۹۲م. | ||