منهج الصادقین فی الزام المخالفین (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها
منهج الصادقین فی الزام المخالفین (کتاب) (نمایش مبدأ)
نسخهٔ ۱۸ دسامبر ۲۰۲۲، ساعت ۱۵:۵۷
، ۱۸ دسامبر ۲۰۲۲←ساختار تفسیر: افزایش
جز (←ساختار تفسیر) |
جز (←ساختار تفسیر: افزایش) |
||
| خط ۶۰: | خط ۶۰: | ||
{{پایان}} | {{پایان}} | ||
آغاز کتاب با مطالبی در باره تفسیر [[سوره فاتحه|سوره حمد]] است. کاشانی سوره حمد را مکی دانسته هم به دلیل نظر [[عبدالله بن عباس|ابن عباس]] و قتاده و هم به سبب روایتی از [[امام علی علیه‌السلام|امیرالمؤمنین(ع)]] که فرمود: (نزلت فاتحة الكتاب بمكة من كنز تحت العرش)سوره فاتحة الكتاب از گنج‌هاى زير [[عرش]] به [[مکه|مكه]] نازل شده است. ونیز به این دلیل که ابن عباس روایت کرده که چون [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] در مکه به تبلیغ رسالتش پرداخت نخستین سخنش سوره حمد بود و از یک سو ده سال در مکه [[مسلمانان]] مأمور به خواندن [[نماز]] بودند و از دیگر سو پیامبر(ص) در روایتی فرمود: (لا صلاة الا بفاتحة الكتاب) یعنی نماز جز با خواندن فاتحه درست نیست پس سوره حمد در مکه نازل شده است. <ref>کاشانی، منهج الصادقين فى الزام المخالفين، ۱۳۳۶ش، ج۱، ص۱۹.</ref> | آغاز کتاب با مطالبی در باره تفسیر [[سوره فاتحه|سوره حمد]] است. کاشانی سوره حمد را مکی دانسته هم به دلیل نظر [[عبدالله بن عباس|ابن عباس]] و قتاده و هم به سبب روایتی از [[امام علی علیه‌السلام|امیرالمؤمنین(ع)]] که فرمود: (نزلت فاتحة الكتاب بمكة من كنز تحت العرش)سوره فاتحة الكتاب از گنج‌هاى زير [[عرش]] به [[مکه|مكه]] نازل شده است. ونیز به این دلیل که ابن عباس روایت کرده که چون [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] در مکه به تبلیغ رسالتش پرداخت نخستین سخنش سوره حمد بود و از یک سو ده سال در مکه [[مسلمانان]] مأمور به خواندن [[نماز]] بودند و از دیگر سو پیامبر(ص) در روایتی فرمود: (لا صلاة الا بفاتحة الكتاب) یعنی نماز جز با خواندن فاتحه درست نیست پس سوره حمد در مکه نازل شده است. <ref>کاشانی، منهج الصادقين فى الزام المخالفين، ۱۳۳۶ش، ج۱، ص۱۹.</ref> | ||
پایان بخش کتاب مطلبی است که به باور نویسنده سری عظیم و نکتها ی عجیب وغریب است و آن شروع قرآن با (بِسْمِ اللهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ) در سوره حمد با حرف «باء»است و پایان یافتن قرآن با (مِنَ الْجِنَّةِ وَالنَّاسِ) در سوره ناس با حرف «سین» است؛ و ترکیب این دو حرف می شود «بَسْ» یعنی کافی و تعبیر«بَسْکَ» یعنی «حَسْبکَ» برای تو کافی و بس است. براین اساس حرف آغازین و پایانی قرآن معنایش این است که [حسبك من الكونين ما أعطيناك بين الحرفين] يعنى آن‌چه (سوره‌ها و آیات و حقایق و معارفی که در آنها نهفته است) در فاصله میان این دو حرف باء و سین به تو ای انسان داده‌ایم برای تو از هر دو جهان کافی است. یعنی هر مرد و زن با [[ایمان |ایمانی]] با تلاوت و توجه به قرآن و عمل به دستوراتش می‌تواند به خواسته‌های دنیایی و آخرتی‌اش دست بیابد. <ref>کاشانی، منهج الصادقين فى الزام المخالفين، ۱۳۳۶ش، ج۱۰، ص۴۱۲.</ref> نویسنده در آخرین فراز تفسیر تصریح کرده که این از اتفاقات نادر و کمیاب است که واژه‌ای در دو زبان به یک معنی باشد چنان‌چه بس در عربی و فارسی هر دو به معنای بسنده و کفایت است و[[سنائی غزنوی| حكيم سنايى]] در اين باره این‌گونه سروده است: | |||
{{شعر}}{{ب|اول و آخر قرآن ز چه با آمد و سين| | |||
يعنى اندر ره دين رهبر تو قرآن بس}}{{پایان شعر}} <ref>کاشانی، منهج الصادقين فى الزام المخالفين، ۱۳۳۶ش، ج۱، ص۴۱۲.</ref> | |||
== منابع تفسیر == | == منابع تفسیر == | ||