Automoderated users، confirmed، مدیران، templateeditor
۴٬۲۰۶
ویرایش
جز (ویکی سازی) |
Mkhaghanif (بحث | مشارکتها) جز (←نسب و خانواده) |
||
خط ۳۷: | خط ۳۷: | ||
محمد بن حسین بن موسی بن محمد بن موسی بن ابراهیم بن موسی کاظم<ref>آقابزرگ، طبقات اعلام الشیعة، ۱۴۳۰ق، ج۲، ص۱۶۴.</ref> مشهور به سید رضی و شریف رضی<ref>آقابزرگ، طبقات اعلام الشیعة، ۱۴۳۰ق، ج۲، ص۱۶۴.</ref> از [[سادات]] [[بنیهاشم|هاشمی]] و [[آل ابیطالب]] بود؛ از این روی به وی شریف میگویند. نسبش از جانب پدر، [[حسین بن موسى علوى]] با شش واسطه به [[امام کاظم(ع)]] امام هفتم [[شیعه|شیعیان]] میرسد، مادرش از نوادگان [[امام زین العابدین(ع)]] امام چهارم شیعیان است.<ref>جعفری، سید رضی، ۱۳۷۵، ص۲۲.</ref> | محمد بن حسین بن موسی بن محمد بن موسی بن ابراهیم بن موسی کاظم<ref>آقابزرگ، طبقات اعلام الشیعة، ۱۴۳۰ق، ج۲، ص۱۶۴.</ref> مشهور به سید رضی و شریف رضی<ref>آقابزرگ، طبقات اعلام الشیعة، ۱۴۳۰ق، ج۲، ص۱۶۴.</ref> از [[سادات]] [[بنیهاشم|هاشمی]] و [[آل ابیطالب]] بود؛ از این روی به وی شریف میگویند. نسبش از جانب پدر، [[حسین بن موسى علوى]] با شش واسطه به [[امام کاظم(ع)]] امام هفتم [[شیعه|شیعیان]] میرسد، مادرش از نوادگان [[امام زین العابدین(ع)]] امام چهارم شیعیان است.<ref>جعفری، سید رضی، ۱۳۷۵، ص۲۲.</ref> | ||
پدرش ابواحمد [[حسین بن موسی علوی]]، عالم و [[نقابت|نقیب]] بود<ref>محامی، ترجمة الشریف المرتضی، ص۹.</ref> و [[قضاوت]] در مظالم و | پدرش ابواحمد [[حسین بن موسی علوی]]، عالم و [[نقابت|نقیب]] بود<ref>محامی، ترجمة الشریف المرتضی، ص۹.</ref> و [[قضاوت]] در مظالم و [[امیر الحاج|امیری حج]] را بر عهده داشت.<ref>ثعالبی، یتیمة الدهر، ج۳، ص۱۵۵؛ جعفری، سید رضی، ۱۳۷۵، ص۲۲.</ref> ابواحمد نزد [[خلفای عباسی]] و امیران [[آل بویه|بویه]] جایگاه داشت.<ref>جعفری، سید رضی، ۱۳۷۵، ص۲۳.</ref> | ||
[[عدنان بن رضی|ابواحمد عدنان]] پسر سید رضی، معروف به شریف مرتضی ثانی، به لقب جدّش «طاهر ذاالمناقب» ملقب بود. او پس از عمویش (سید مرتضی)، نقابت [[طالبیان]] در [[بغداد]] را بر عهده گرفت.<ref>جعفری، سید رضی، ۱۳۷۵، ص۳۳.</ref> | [[عدنان بن رضی|ابواحمد عدنان]] پسر سید رضی، معروف به شریف مرتضی ثانی، به لقب جدّش «طاهر ذاالمناقب» ملقب بود. او پس از عمویش (سید مرتضی)، نقابت [[طالبیان]] در [[بغداد]] را بر عهده گرفت.<ref>جعفری، سید رضی، ۱۳۷۵، ص۳۳.</ref> |