اسرافیل: تفاوت میان نسخه‌ها

اسرافیل فرشته مامور دمیدن صور(شیپور) در زمان پایان یافتن دنیا و برپایی قیامت است. اسرافیل مظهر اسم «الرحمن»(رستمی،) در خداوند و مظهر رکن حیات در لوح محفوظ است. در قران کریم کلمه اسرافیل ذکر نشده است، اما چندین آیه درباره واقعه نفخ صور وجود دارد که بر اساس روایات ایجاد این رویداد وظیفه اسرافیل است. در روایات وارد شده است درگاه الهی چهار فرشته مقرب و بزرگ دارد که از آنها به «رئوس ملائکه» یاد می‌شود و آنها اسرافیل، جبرائیل، میکائیل، و عزارئیل هستند. در روایات وارد شده است که اسرافیل دوازده بال دارد که یکی از آنها در مشرق و دیگری در مغرب قرار دارد و همچنین عرش بر شانه او قرار دارد ولی در برابر عظمت پروردگار خود را به صورتی کوچکتر از مرغ در می آورد.<ref>بحارالانوار، ج۵۹، ص ۲۵۹؛ المیزان، ج۱۷، ص ۱۱</ref> در بعضی دیگر از روایات هست که در مقابل خداوند از بس خود را حقیر می‌بیند که خود را در زیر بالهایش می‌پوشاند.<ref>( دایره المعارف بزرگ اسلامی، ج۸، ص۲۸۷)</ref> همچنین در بعضی از روایات وارد شده است که خداوند جبرئیل، اسرافیل و میکائیل را از یک تسبیح آفریده است.<ref>المیزان، ج۱۷، ص۸. و تفسیر نورالثقلین، ج۳ ، ص ۳۵۰، ح۲۱.</ref>

امام سجاد(ع) اسرافیل رااز فرشتگان حامل عرش دانسته و در حق وی نیز دعا می‌کند که خدایا بر اسرافیل درود بفرست که صاحب صور است و در انتظار توست تا با دمیدن در آن خفتگان قبور را بیدار کند.<ref>صحیفه سجادیه،انتشارات آستان قدس، ۱۳۸۷ش،دعای سوم، ص۲۰</ref>  

اسرافیل نخستین کسی بود که ذکر سبحان ربی الاعلی و بحمده را بر زبان آورد.<ref>دایرة المعارف بزرگ اسلامی،‌ص۲۸۶</ref>

    

این فرشته بزرگ و سپاهش بدون یک لحظه درنگ ماموریتشان را انجام می دهند تا زمانی که قیامت نزدیک میشود،آن‌گاه اسرافیل در شیپور( صور) خود می‌دمد و صدای عظیمی ایجاد می کند که مقدمه قیامت است.

به عقیده امام خمینی ( آداب الصلواة، ص ۲۷۳)از فرشتگان حامل عرش است