قیامت: تفاوت میان نسخه‌ها

در اصطلاح [[علم کلام]]، '''احباط''' به معنای آن است که گناه موجب از میان رفتن عبادات و ثواب شود. '''تکفیر''' نیز به معنای آن است که عباداتی که انسان انجام می‌دهد، گناهان قبلی‌اش را بپوشاند و از بین ببرد. بیشتر متکلمان [[معتزله|معتزلی]]، طرفدار مسئله «‌احباط‌» و «‌تکفیر‌» هستند، ولی [[کلام امامیه|امامیه]] آنرا با ادله نقلی و عقلی باطل می‌داند. <ref>حلی، کشف المراد، ص۲۷۲-۲۷۳.</ref>

بر اساس دیدگاه [[شیعیان]]، انسان زمانی مستحق پاداش و یا مجازات می‌شود که با انجام کاری دیگر، اثر آنرا از بین نبرد. بنابراین، اگر مثلا انسان به فقیری کمک کرد اما بر او منت بگذارد، اثر این کار خوبش را از بین برده است. یا اگر [[کفر|کافر]] یا [[شرک|مشرک]] باشد ولی قبل از مرگ، ایمان بیاورد، او اثر این کفر خود را از بین برده است و به واسطه کفر قبلی، عذاب نمی‌شود. اما خود آن عمل خوب یا بد اولی از بین نمی‌رود بلکه تنها اثر آن است که از بین می‌رود. <ref>ر.ک: شیخ طوسی، الاقتصاد، ص۱۹۳.</ref>

<blockquote>{{متن قرآن|فَمَن یعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَیرًا یرَهُ وَ مَن یعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرًّا یرَهُ‏|ترجمه=پس هر کس هم وزن ذرّه‏‌ای کار خیر انجام دهد آن را می‌بیند و هر کس هم وزن ذرّه ‏ای کار بد کرده آن را می‌بیند.|سوره=[[سوره زلزال|زلزال]]|آیه=۷-۸.}}</blockquote>

بنابراین بر خلاف نظر معتزله، هیچ کار انسان از بین نمی‌رود و انسان در روز قیامت، تمام اعمال خود را به عینه می‌بیند، به خصوص بر اساس دیدگاه [[تجسم اعمال]]، آنچه به شخص نشان داده می‌شود خود اعمال اوست نه پرونده اعمالش.