آیه بر: تفاوت میان نسخه‌ها

'''آیه بر'''، آیه ۱۷۷ [[سوره بقره]] در وصف نیکویی و نکوکاران. از [[حضرت محمد(ص)]] نقل شده است کسی که به این آیه عمل کند ایمانش کامل خواهد شد. برخی شان نزول این آیه را بعد از [[هجرت به مدینه|هجرت از مکه به مدینه]] و برخی بعد از [[تغییر قبله]] دانسته‌اند.  

==شان نزول آیه==

در شان نزول این [[آیه]] اختلاف است برخی شان نزول این آیه را زمان [[هجرت به مدینه|هجرت از مکه به مدینه]] عنوان کرده‌اند<ref name=":0">طبری، جامع‌البیان فی تفسیر القرآن، ۱۴۱۲ق، ج۲،‌ ص۵۵.</ref> و برخی نیز معتقدند که این آیه بعد از [[تغییر قبله]] نازل شده‌ است.<ref>طبرسی، مجمع‌البیان فی تفسیر القرآن، تهران، ۱۳۷۲ش، ج۱، ص ۴۷۵؛ طوسی، التبیان فی تفسیر القرآن، بیروت، ج۲، ص۹۵.</ref> این دسته از [[مفسران]] عنوان کرده‌اند که بعد از اینکه قبله از [[بیت المقدس]] به [[مکه]] تغییر کرد، مشاجراتی بین مردم به وجود آمد که این آیه ناظر به همین مشاجرات نازل شده است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج۱، ص۵۹۷.</ref>

در بسیاری از تفاسیر روایتی از [[حضرت رسول(ص)]] در مورد این آیه نقل شده است که هر کسی به این آیه عمل کند [[ایمان|ایمانش]] کامل خواهد شد.<ref>قمی کاشانی، منهج‌الصادقین،‌ ۱۳۳۰ش، ج۱، ص۳۷۲؛ شریف لاهیجی، تفسیر لاهیجی،‌ ۱۳۷۳ش، ج۱، ص۱۵۵؛ طباطبایی، المیزان،‌ ۱۴۱۷ق، ج۱، ص۴۳۱.</ref> [[سید محمدحسین طباطبائی|علامه طباطبایی]] بر خلاف برخی، این آیه را مخصوص [[پیامبران|انبیاء]] نمی‌داند و معتقد است اگر چه عمل به آنچه در این آیه گفته شده است، سخت است اما علاوه بر [[انبیاء]] شامل [[چهارده معصوم|معصومین]] و [[اولی الالباب]] نیز می‌شود، کسانی که همواره در همه حالات خود به یاد [[خداوند]] هستند.<ref>طباطبایی، المیزان،‌ ۱۴۱۷ق، ج۱، ص ۴۳۰.</ref>