محمداسماعیل دولابی: تفاوت میان نسخه‌ها

محمداسماعیل دولابی (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۳ ژانویهٔ ۲۰۱۷، ساعت ۱۵:۳۱

۱۹۰ بایت حذف‌شده ، ‏۳ ژانویهٔ ۲۰۱۷

جز

ویرایش جزئی

دیداریویکی‌متن

Shamsoddin

Automoderated users، دیوان‌سالاران، confirmed، مدیران رابط کاربری، مدیران، templateeditor

۱۶٬۵۸۷

ویرایش

@@ خط ۵۱: / خط ۵۱: @@
 '''محمداسماعیل دولابی''' معروف به '''حاج اسماعیل دولابی''' (۱۲۸۲–۱۳۸۱ش)، عارف و استاد اخلاق شیعی قرن چهاردهم شمسی. وی جلساتی در تهران برگزار می‌کرد و مفاهیم عرفانی و اخلاقی را به زبان ساده بیان می‌نمود. او در [[۹ بهمن]] ۱۳۸۱ درگذشت و در [[حرم حضرت معصومه]] دفن شد.
-==زندگی نامه==
+==زندگی‌نامه==
 محمداسماعیل دولابی در روستای دولاب از توابع [[تهران]] زاده شد. در جوانی به شغل کشاورزی اشتغال داشت و در عین حال در جلسات درس علمای دینی مانند آیت‌الله سید محمدشریف شیرازی، آیت‌الله [[محمدعلی شاه‌آبادی|شاه‌آبادی]]، آیت‌الله [[تقی بافقی]]، شیخ غلامعلی قمی و شیخ [[محمدجواد انصاری]] شرکت می‌کرد.
 ==سرگذشت عرفانی==
-درباره سرگذشت عرفانی محمد اسماعیل دولابی در کتاب مصباح الهدی به قلم شاگردش مهدی طیب آمده که وی در ايام جوانی به همراه پدرش به [[نجف]] رفت و به [[امام علی]](ع) [[توسل|متوسل]] شد تا در آنجا مشغول تحصیل علوم دینی شود، اما به توصیه علمای نجف و به دلیل کمک به پدر به [[ایران]] بازگشت. در مسیر بازگشت ضمن رفتن به [[کربلا]] و [[زیارت]] [[امام حسین]](ع) احساس می‌کند که آن التهاب تحصیل در نجف فرو نشسته و آرام شده است. اسماعیل دولابی پس از این سفر وقتی به ایران بازمی‌گردد، در منزلش دچار مکاشفه‌ای می‌شود و در آن لحظه خود را بالای سر [[ضریح]] امام حسین(ع) می‌بیند، به گفته خود وی در این حال به او می فهمانند که هر آنچه می‌خواستی از حالا به بعد بگیر. وی می‌گوید از همان‌جا شروع شد، آن اتاق تا ۳۰ سال [[سوگواری|عزاخانه]] امام حسین(ع) بود. پس از این جریان عالمانی چون ملا آقا جان، شيخ محمد بافقی و آيت‌الله شاه آبادی به دیدار وی می‌رفتند.<ref>طیب، مصباح الهدی: در نگرش و روش عرفانی اهل محبت و ولاء، ۱۳۹۱ش، ص۱۳.</ref>
+درباره سرگذشت عرفانی محمد اسماعیل دولابی در کتاب مصباح الهدی به قلم شاگردش مهدی طیب آمده که وی در ايام جوانی به همراه پدرش به [[نجف]] رفت و به [[امام علی]](ع) [[توسل|متوسل]] شد تا در آنجا مشغول تحصیل علوم دینی شود، اما به توصیه علمای نجف و به دلیل کمک به پدر به [[ایران]] بازگشت. در مسیر بازگشت ضمن رفتن به [[کربلا]] و [[زیارت]] [[امام حسین]](ع) احساس می‌کند که آن التهاب تحصیل در نجف فرو نشسته و آرام شده است. اسماعیل دولابی پس از این سفر وقتی به ایران بازمی‌گردد، در منزلش دچار مکاشفه‌ای می‌شود و در آن لحظه خود را بالای سر [[ضریح]] امام حسین(ع) می‌بیند، به گفته خود وی در این حال به او می فهمانند که هر آنچه می‌خواستی از حالا به بعد بگیر. وی می‌گوید از همان‌جا شروع شد، آن اتاق تا ۳۰ سال [[سوگواری|عزاخانه]] امام حسین(ع) بود. پس از این جریان عالمانی چون ملا آقا جان، شيخ محمد بافقی و آيت‌الله شاه آبادی به دیدار وی می‌رفتند.<ref>طیب، مصباح الهدی، ۱۳۹۱ش، ص۱۳.</ref>
 ==دیدگاه‌ها==
-گفته شده است دولابی  در سلوک عرفانی، دیدگاه‌هایی نو دارد. روش‌ها و آداب توصیه شده توسط وی را ساده دانسته‌اند؛ او مشقی را برای رسیدن به چیزی تجویز نمی‌کرد. رهیافتش تماشا در فضای آرامش است.<ref>شهدادی،احمد، سپهر تماشا، درنگی در بصیرت‌های مشرقی عارف معاصر محمد اسماعیل دولابی، ۱۳۸۲ش، ص۲.</ref>
+گفته شده است دولابی  در سلوک عرفانی، دیدگاه‌هایی نو دارد. روش‌ها و آداب توصیه شده توسط وی را ساده دانسته‌اند؛ او مشقی را برای رسیدن به چیزی تجویز نمی‌کرد. رهیافتش تماشا در فضای آرامش است.<ref>شهدادی، سپهر تماشا، ۱۳۸۲ش، ص۲.</ref>
-محمد اسماعیل دولابی معتقد بود: از راه [[امامان شیعه|ائمه]] می‌توان به مقصد رسید، اما راه امام حسین خیلی سریع انسان را به نتیجه می‌رساند.<ref>طیب، مصباح الهدی: در نگرش و روش عرفانی اهل محبت و ولاء، ۱۳۹۱ش، ص۱۴.</ref>
+محمد اسماعیل دولابی معتقد بود: از راه [[امامان شیعه|ائمه]] می‌توان به مقصد رسید، اما راه امام حسین خیلی سریع انسان را به نتیجه می‌رساند.<ref>طیب، مصباح الهدی، ۱۳۹۱ش، ص۱۴.</ref>
 ==آثار==
@@ خط ۶۸: / خط ۶۸: @@
 {{پانویس2}}
 ==منابع==
-*[http://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/97853 احمد شهدادی، سپهر تماشا، درنگی در بصیرتهای مشرقی عارف معاصر محمد اسماعیل دولابی  بازدید، ۱۳۸۲/۸/۷]
+*[http://www.noormags.ir/view/fa/articlepage/97853 احمد شهدادی، سپهر تماشا، درنگی در بصیرت‌های مشرقی عارف معاصر محمد اسماعیل دولابی، خردنامه همشهری، آبان ۱۳۸۲ش، بازدید، ۱۳۸۲/۸/۷]
 *طیب، مهدی، مصباح الهدی: در نگرش و روش عرفانی اهل محبت و ولاء، نشر سفینه، چاپ۱۷، ۱۳۹۱ش.
 {{عارفان شیعه}}