پرش به محتوا

محمداسماعیل دولابی: تفاوت میان نسخه‌ها

جز
ویرایش
جز (ویرایش)
خط ۴۹: خط ۴۹:
| پانویس =
| پانویس =
}}
}}
'''محمداسماعیل دولابی''' معروف به '''حاج اسماعیل دولابی''' (۱۲۸۲–۱۳۸۱ش)، عارف و استاد اخلاق شیعی؛ وی در جلساتی که سال‌ها در تهران برگزار کرد به بیان مفاهیم عرفانی و اخلاقی به زبان ساده پرداخت. وی در ۹ بهمن ۱۳۸۱ درگذشت و در [[حرم حضرت معصومه]] دفن شد.
'''محمداسماعیل دولابی''' معروف به '''حاج اسماعیل دولابی''' (۱۲۸۲–۱۳۸۱ش)، عارف و استاد اخلاق شیعی قرن چهاردهم شمسی.  وی جلساتی در تهران برگزار می‌کرد و مفاهیم عرفانی و اخلاقی را به زبان ساده بیان می‌نمود. او در ۹ بهمن ۱۳۸۱ درگذشت و در [[حرم حضرت معصومه]] دفن شد.


==زندگی نامه==
==زندگی نامه==
محمداسماعیل دولابی در روستای دولاب از توابع [[تهران]] زاده شد. در جوانی به شغل کشاورزی اشتغال داشت و در عین حال به صورت آزاد به دانش‌آموزی در جلسات علمای دینی معاصر مانند آیت‌الله سید محمد شریف شیرازی، آیت‌الله [[محمدعلی شاه‌آبادی|شاه‌آبادی]]، آیت‌الله [[تقی بافقی]]، شیخ غلامعلی قمی و شیخ [[محمدجواد انصاری]] پرداخت.
محمداسماعیل دولابی در روستای دولاب از توابع [[تهران]] زاده شد. در جوانی به شغل کشاورزی اشتغال داشت و در عین حال در جلسات درس علمای دینی مانند آیت‌الله سید محمد شریف شیرازی، آیت‌الله [[محمدعلی شاه‌آبادی|شاه‌آبادی]]، آیت‌الله [[تقی بافقی]]، شیخ غلامعلی قمی و شیخ [[محمدجواد انصاری]] شرکت می‌کرد.


==سرگذشت عرفانی==
==سرگذشت عرفانی==
درباره سرگذشت عرفانی محمد اسماعیل دولابی در کتاب مصباح الهدی به قلم شاگردش مهدی طیب آمده که وی در ايام جوانی به همراه پدرش به [[نجف]] می‌رود و به [[امام علی]](ع) [[توسل|متوسل]] می‌شود تا در آنجا مشغول تحصیل علوم دینی شود، اما به توصیه علمای نجف و به دلیل کمک به پدر مجبور به بازگشت به [[ایران]] می‌شود. در مسیر بازگشت ضمن رفتن به [[کربلا]] و [[زیارت]] [[امام حسین]](ع) احساس می‌کند که آن التهاب تحصیل در نجف فرو نشسته و آرام شده است. اسماعیل دولابی پس از این سفر وقتی به ایران بازمی‌گردد، در منزلش دچار مکاشفه‌ای می‌شود و در آن لحظه خود را بالای سر [[ضریح]] امام حسین(ع) می‌بیند، به گفته خود وی در این حال به او می فهمانند که هر آنچه می‌خواستی از حالا به بعد بگیر. وی می‌گوید از همان جا شروع شد، آن اتاق تا سی سال [[سوگواری|عزاخانه]] اباعبدالله(ع) بود. پس از این جریان کار به گونه‌ای شد که بسیاری از اساتید بزرگ مثل ملا آقا جان، شيخ محمد بافقی و آيت‌الله شاه آبادی بدون درخواست و با علاقه به نزد وی می‌آمدند. <ref>طیب، مصباح الهدی: در نگرش و روش عرفانی اهل محبت و ولاء، ۱۳۹۱ش، ص۱۳.</ref>
درباره سرگذشت عرفانی محمد اسماعیل دولابی در کتاب مصباح الهدی به قلم شاگردش مهدی طیب آمده که وی در ايام جوانی به همراه پدرش به [[نجف]] رفت و به [[امام علی]](ع) [[توسل|متوسل]] شد تا در آنجا مشغول تحصیل علوم دینی شود، اما به توصیه علمای نجف و به دلیل کمک به پدر به [[ایران]] بازگشت. در مسیر بازگشت ضمن رفتن به [[کربلا]] و [[زیارت]] [[امام حسین]](ع) احساس می‌کند که آن التهاب تحصیل در نجف فرو نشسته و آرام شده است. اسماعیل دولابی پس از این سفر وقتی به ایران بازمی‌گردد، در منزلش دچار مکاشفه‌ای می‌شود و در آن لحظه خود را بالای سر [[ضریح]] امام حسین(ع) می‌بیند، به گفته خود وی در این حال به او می فهمانند که هر آنچه می‌خواستی از حالا به بعد بگیر. وی می‌گوید از همان‌جا شروع شد، آن اتاق تا ۳۰ سال [[سوگواری|عزاخانه]] اباعبدالله(ع) بود. پس از این جریان برخی مانند ملا آقا جان، شيخ محمد بافقی و آيت‌الله شاه آبادی به دیدار وی می‌رفتند.<ref>طیب، مصباح الهدی: در نگرش و روش عرفانی اهل محبت و ولاء، ۱۳۹۱ش، ص۱۳.</ref>


==دیدگاه‌ها==
==دیدگاه‌ها==
گفته شده است که دیدگاه‌ها و سلوک عرفانی وی گذشته از همه مفاهیم عرفان اسلامی، دیدگاه‌هایی نو دارد. روش‌ها و آداب توصیه شده توسط وی ساده‌است: «او هیچ مشقی را برای رسیدن به هیچ چیز تجویز نمی‌کند. رهیافت او تماشا در فضای آرامش است.»<ref>شهدادی،احمد، سپهر تماشا، درنگی در بصیرت‌های مشرقی عارف معاصر محمد اسماعیل دولابی، ۱۳۸۲ش، ص۲.</ref>
گفته شده است دولابی  در سلوک عرفانی، دیدگاه‌هایی نو دارد. روش‌ها و آداب توصیه شده توسط وی را ساده دانسته‌اند؛ او مشقی را برای رسیدن به چیزی تجویز نمی‌کرد. رهیافتش تماشا در فضای آرامش است.<ref>شهدادی،احمد، سپهر تماشا، درنگی در بصیرت‌های مشرقی عارف معاصر محمد اسماعیل دولابی، ۱۳۸۲ش، ص۲.</ref>


محمد اسماعیل دولابی معتقد بود: از راه سایر [[امامان شیعه|ائمه]] هم می‌توان به مقصد رسید، ولی راه امام حسین خیلی سریع انسان را به نتیجه می‌رساند.<ref>طیب، مصباح الهدی: در نگرش و روش عرفانی اهل محبت و ولاء، ۱۳۹۱ش، ص۱۴.</ref>
محمد اسماعیل دولابی معتقد بود: از راه [[امامان شیعه|ائمه]] می‌توان به مقصد رسید، اما راه امام حسین خیلی سریع انسان را به نتیجه می‌رساند.<ref>طیب، مصباح الهدی: در نگرش و روش عرفانی اهل محبت و ولاء، ۱۳۹۱ش، ص۱۴.</ref>


==آثار==
==آثار==