احیا: تفاوت میان نسخه‌ها

به گفته اکثر [[تفسیر|مفسّران]]، از [[سوره مزمل]] به‌دست می‌آید که در ابتدای [[اسلام]]، شب‌زنده‌داری به قصد [[نماز شب]] حدود یک سال بر [[پیامبر(ص)]] [[واجب]] بوده و [[مسلمانان]] در کنار پیامبر، آن‌ را به جای می‌آوردند. به نظر اغلب [[فقه|فقها]] و مفسران و طبق آیات یک تا سه همین سوره، پس از حدود یک سال، [[خداوند]] در این حکم تخفیف قائل شد و [[تهجد]] جای آن را گرفت.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۲۰، ص۷۷؛ طبرسی، مجمع البیان، ۱۴۱۵ق، ج۱۰، ص۱۶۱.</ref>

==اِحیا به معنی خاص==

اِحیا در اصطلاح خاص، به معنای شب‌زنده‌داری و بیدار ماندن در شب‌های خاصی از سال است که مهم‌ترین آن‌ها، [[شب قدر]] (شب‌های [[۱۹ رمضان|نوزده]]، [[۲۱ رمضان|بیست و یکم]] و [[۲۳ رمضان|بیست و سوم]] [[ماه رمضان]]) است.<ref>دهخدا، لغت‌نامه، ۱۳۷۷ش، ج۹، ص۱۴۱۰۹.</ref> همچنین در روایتی از [[امام علی (ع)]]، احیای چهار شب یعنی شبِ اولِ [[ماه رجب]]، شب [[نیمه شعبان]]، شب [[عید فطر]] و شب [[عید قربان]] توصیه شده‌است.<ref>حر عاملی، وسائل الشیعه، قم، ج۷، ص۴۷۸؛ دایرة المعارف تشیع، ۱۳۹۰ش، ج۱، ص۵۳۶-۵۳۷.</ref>

از [[حضرت محمد (ص)]] [[روایت]] شده است که هر کس شب‌های عیدین (عید فطر و عید قربان) را زنده نگه دارد، در روزی که قلب‌ها می‌میرند، دلش زنده خواهد ماند. روایتی به همین مضمون درباره شب‌زنده‌داری در شب [[نیمه شعبان]] نیز وارد شده است.<ref>حر عاملی، وسائل الشیعه، قم، ج۷، ص۴۷۸.</ref>

* حرّ عاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعه، قم، موسسه آل البیت لإحیاء التراث، بی‌تا.

* دایرة المعارف تشیع، زیر نظر احمد صدر حاج سید جوادی، بهاء‌الدین خرمشاهی و کامران فانی، تهران، انتشارات حکمت، چاپ ششم، ۱۳۹۰ش.

* دهخدا، علی‌اکبر، لغت نامه، تهران، مؤسسه لغت‌نامه دهخدا، چاپ دوم، ۱۳۷۷ش.

* طباطبایی، محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، بیروت، موسسة الأعلمی للمطبوعات، ۱۴۱۷ق.