کنیه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
←دلایل نامیدن با کنیه
Shamsoddin (بحث | مشارکتها) جز (تمیزکاری) |
|||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
برای علت نامیدن افراد به کنیه، دلایلی ذکر کرده‌اند: | برای علت نامیدن افراد به کنیه، دلایلی ذکر کرده‌اند: | ||
* '''تعظیم''': بیشتر کنیه‌های اشخاص از این نوع است.<ref>مبرد، الکامل فی اللغة و الأدب، ۱۳۸۸ق، ج۲، ص۱۰۴.</ref> | * '''تعظیم''': بیشتر کنیه‌های اشخاص از این نوع است.<ref>مبرد، الکامل فی اللغة و الأدب، ۱۳۸۸ق، ج۲، ص۱۰۴.</ref> | ||
* فال خوب زدن: هنگام تولد کودک کنیه‌ای نیکو انتخاب می‌کردند، به امید آنکه بزرگ شود و دارای خانواده و فرزند گردد.<ref>مبرد، الکامل فی اللغة و الأدب، ۱۳۸۸ق، ج۲، ص۱۰۴.</ref> مانند أبوالفضل، گرچه این فرزند هنوز نوزاد بود و فرزندی به نام فضل نداشت که بدان کنیه پذیرد. | * '''فال خوب زدن''': هنگام تولد کودک کنیه‌ای نیکو انتخاب می‌کردند، به امید آنکه بزرگ شود و دارای خانواده و فرزند گردد.<ref>مبرد، الکامل فی اللغة و الأدب، ۱۳۸۸ق، ج۲، ص۱۰۴.</ref> مانند أبوالفضل، گرچه این فرزند هنوز نوزاد بود و فرزندی به نام فضل نداشت که بدان کنیه پذیرد. | ||
* '''تحقیر و تمسخر''': گاهی کنبه برای تحقیر و تمسخر شخص به کار می‌رود، خداوند در [[سوره تبت]] یکی از عموهای پیامبر را [[ابی لهب]] نام نهاد. همچنین پیامبر(ص) عمرو بن هشام را [[ابوجهل]] نام نهاد.<ref>مجلسی، بحار الأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۱۸، ص۲۳۷.</ref> علی بن ابی طالب(ع) نیز حجاج بن یوسف را ابووذحه(سوسک سرگین گردان) نام نهاد.<ref>ترجمه نهج البلاغة،متن، ص:۱۱۶</ref> ابن ابی الحدید ضمن بیان این نکته به کنیه ابوزنه به معنای پدر میمون برای [[یزید بن معاویه]] اشاره می‌کند چون وی میمون باز بوده‌است.<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج‌البلاغة، ۱۴۲۶ق، ج۷، ص۲۱۹.</ref> | * '''تحقیر و تمسخر''': گاهی کنبه برای تحقیر و تمسخر شخص به کار می‌رود، خداوند در [[سوره تبت]] یکی از عموهای پیامبر را [[ابی لهب]] نام نهاد. همچنین پیامبر(ص) عمرو بن هشام را [[ابوجهل]] نام نهاد.<ref>مجلسی، بحار الأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۱۸، ص۲۳۷.</ref> علی بن ابی طالب(ع) نیز حجاج بن یوسف را ابووذحه(سوسک سرگین گردان) نام نهاد.<ref>ترجمه نهج البلاغة،متن، ص:۱۱۶</ref> ابن ابی الحدید ضمن بیان این نکته به کنیه ابوزنه به معنای پدر میمون برای [[یزید بن معاویه]] اشاره می‌کند چون وی میمون باز بوده‌است.<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج‌البلاغة، ۱۴۲۶ق، ج۷، ص۲۱۹.</ref> | ||
* '''تقیه و حفظ جان''': در دورههایی از تاریخ [[حضرت علی(ع)]] و دیگر امامان را با کنیه‌ای خاص خطاب می‌کردند. به عنوان مثال علی(ع) را با کنیه ابازینب خطاب می‌کردند. [[ابن ابی الحدید]] می‌گوید: [[بنی امیه]] از اظهار فضایل علی(ع) منع کرده بودند تا آنجا که حتی اگر شخصی می‌خواست حدیثی، بلکه در مسائل دینی از ایشان نقل کند، با کنیه «ابوزینب» از او حدیث نقل می‌کرد.<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج‌البلاغة، ۱۴۲۶ق، ج۴، ص۵۴.</ref> | * '''تقیه و حفظ جان''': در دورههایی از تاریخ [[حضرت علی(ع)]] و دیگر امامان را با کنیه‌ای خاص خطاب می‌کردند. به عنوان مثال علی(ع) را با کنیه ابازینب خطاب می‌کردند. [[ابن ابی الحدید]] می‌گوید: [[بنی امیه]] از اظهار فضایل علی(ع) منع کرده بودند تا آنجا که حتی اگر شخصی می‌خواست حدیثی، بلکه در مسائل دینی از ایشان نقل کند، با کنیه «ابوزینب» از او حدیث نقل می‌کرد.<ref>ابن ابی الحدید، شرح نهج‌البلاغة، ۱۴۲۶ق، ج۴، ص۵۴.</ref> | ||