خسف بیداء: تفاوت میان نسخه‌ها

واژه «خَسْف» به معنای فرو رفتن و پنهان شدن<ref> لسان العرب، ج۲، ص۲۵۴</ref> و بیداء، نام سرزمینی بیابانی و خالی از آب و گیاه، میان مکّه و مدینه است.<ref> معجم البلدان، ج۱، ص۵۲۳</ref> یکی از نشانه‌های حتمی قیام [[امام زمان(عج)]]، «خسف بیداء» معرفی شده است.<ref> کمال الدین و تمام النعمة، ج۲، ص۶۷۸، باب۲۵، ح۷</ref>

منظور از «خسف به بیداء» این است که [[سفیانی]]، لشکر بزرگی به قصد جنگ با [[امام مهدی]] عازم مکه می‌کند؛ اما بین [[مکه]] و [[مدینه]] در محلی که به سرزمین «[[بیداء]]» معروف است به گونه‌ای [[معجزه]]‌آسا به امر [[خداوند]] در زمین فرو می‌روند. این حادثه در روایات [[اهل سنت]]<ref> المصنف, عبدالرزاق صنعانی، ج۱۱، ح۲۰۷۶۹؛ المصنف، ابن ابی شیبه، ح۱۹۰۶۶</ref> و [[شیعه]]، یکی از نشانه‌های [[ظهور]] و قیام امام زمان(عج) معرفی شده و در شماری از آنها بر حتمی بودن آن تأکید شده است.<ref> کافی، ج۸، ص۳۱۰؛ خصال صدوق، ج۱، ص۳۰۳؛ الغیبة نعمانی، ص۲۵۷، ح۱۵</ref>