محتشم کاشانی: تفاوت میان نسخه‌ها

معروف‌‌ترین اثرش، [[دوازده بند محتشم|ترکیب بند]] اوست که در ایام عزاداری [[امام حسین (ع)|سید الشهدا «ع»]]، [[مسجد|مساجد]]، [[تکیه|تکایا]] و مجالس [[سوگواری محرم|سوگواری]] را با کتیبه‌های منقوش به این اشعار، سیاهپوش می‌کنند. این ترکیب‌بند در دوازده بند، سروده شده و پس از او شاعران بسیاری در استقبال از این ترکیب‌بند شعر سروده‌اند. محتشم با آنکه در عصر شاعران سبک هندی بوده، از پیروان مکتب وقوع است. او در [[کاشان]] به بزازی یا شَعربافی مشغول بوده است. محتشم کاشانی در ۹۱  سالگی درگذشت و در زادگاهش، کاشان دفن شد.

او اشعاری در مدح سلاطین و شاهزادگان صفوی، به ویژه شاه طهماسب و فرزندان او سرود. همچنین شش [[رباعی (شعر)|رباعی]] در تاریخ جلوس [[شاه اسماعیل دوم]] به سلطنت سروده که مشهور است و از آنها  ۱۱۲۸  مادۀ تاریخ به دست می‌آید. [[وقار شیرازی]] (م ۱۲۹۸ هجری) رساله‌ای در شرح این شش رباعی نوشته است. محتشم در دورۀ گسترش روابط شعرای ایرانی با شبه قارۀ [[هندوستان]] می‌زیست   و با اینکه خود به هندوستان نرفت، ولی اشعارش توسط برادرش عبد الغنی به نزد سلاطین آن خطّه فرستاده شد.<ref>محمدزاده، دانشنامه شعر عاشورایی، ۱۳۸۶ش، ص۸۰۳</ref> او اشعاری در مدح شاهان و امرای هند مانند اکبر شاه و [[عبد الرحیم خان خانان|عبد الرحیم خان، خان خانان]] دارد.<ref>نصیری، اثرآفرینان، ۱۳۸۴ش، ج۴، ص۱۴۰</ref>

محتشم به مصرع «هست از ملال گر چه بری ذات ذوالجلال» رسید و در ادامه درماند تا شبی [[امام مهدی عجل الله تعالی فرجه|صاحب الزّمان -عج-]] را در خواب دید که فرمودند: «او در دل است و هیچ دلی نیست بی‌ملال» و شعر را تکمیل کرد.<ref>واله داغستانی، تذکره ریاض الشعراء، ۱۳۸۴ش، ج۴، ص۲۰۵۸-۲۰۵۹</ref>

در دیوان محتشم علاوه بر ترکیب بند او، قصیده‌ای در مرثیه امام حسین (ع) وجود دارد که با این ابیات می‌آغازد؛