محاربه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''مُحاربه''' سلاح‌کشیدن با هدف ایجاد ترس در مردم. [[فقیهان]] کسی را که به وسیله سلاح، آشکارا مال مردم را می‌دزدد یا آنان را به اسارت می‌برد، مصداق محارِب می‌دانند. مجازات محاربه جزء [[حدود]] است و در [[قرآن]]، در [[آیه]] ۳۳ [[سوره مائده]]، بیان شده است. طبق این آیه، چهار مجازات محارِب عبارت‌اند از کشتن، صَلْب (بستن به چیزی شبیه صلیب)، قطع دست و پای مخالف هم و [[نفی بلد]] (تبعید).

مُحاربه در [[فقه]] به معنای سلاح کشیدن به روی مردم، به قصد ترساندن آنان است.<ref>محقق حلی، شرایع الاسلام، ۱۴۰۸ق، ج۴، ص۱۶۷.</ref> به [[فتوا|فتوای]] فقیهان هرکس که آشکارا و به‌زور مال دیگری را بگیرد یا مردم را به اسارت ببرد، محارِب است.<ref>مشکینی، مصطلحات الفقه و اصطلاحات الاصول، ۱۴۳۱ق، ص۴۷۵.</ref> مراد از سلاح هر ابزاری است که در درگیری بین انسان‌ها استفاده می‌شود؛ مانند شمشیر، کمان و همچنین سلاح‌های امروزی.<ref>مشکینی، مصطلحات الفقه و اصطلاحات الاصول، ۱۴۳۱ق، ص۴۷۵؛ موسوی اردبیلی، فقه الحدود و التعزیرات‌، ۱۴۲۷ق، ج۳، ص۵۱۵.</ref>

مجازات محاربه، همچون مجازات‌های [[ارتداد]]، [[زنا]] و [[شرب خمر|شُرب خَمر]]، جزء [[حدود]] است؛ یعنی در شرع برای آن مجازات مشخصی درنظر گرفته شده است.<ref>موسوی اردبیلی، فقه الحدود و التعزیرات‌، ۱۴۲۷ق، ج۱، ص۴.</ref> البته این تفاوت را با دیگر حدود دارد که برای آن چهار مجازات تعیین شده است که یک یا چند مورد از آنها اِعمال می‌شود.<ref>موسوی اردبیلی، فقه الحدود و التعزیرات‌، ۱۴۲۷ق، ج۱، ص۴.</ref>