الهدایة الکبری (کتاب): تفاوت میان نسخه‌ها
جز
←محتوا
جز (←محتوا) |
جز (←محتوا) |
||
| خط ۴۷: | خط ۴۷: | ||
کرده اند که [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|رسول خدا(ص)]] ۶۳ سال عمر کردند که ۴۰ سال از آن پیش از [[بعثت]] بوده است و ۲۳ سال که دوران نبوتش بوده است وحی بر او نازل شده است و در ۵۳ سالگی از [[شرک|مشرکان]] [[قبیله قریش|قریش]] گریخت و به مدینه هجرت کرد و ۱۰ سال پایان عمرش را در [[مدینه]] اقامت کرد و در سال یازدهم از هجرت روز دوشنبه در حالی که دو شب از [[ربیع الاول|ماه ربیع الاول]] گذشته بود از دنیا رفت. <ref>خصیبی، الهداية الكبرى، نشر بلاغ، ج۱، ص۳۸. | کرده اند که [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|رسول خدا(ص)]] ۶۳ سال عمر کردند که ۴۰ سال از آن پیش از [[بعثت]] بوده است و ۲۳ سال که دوران نبوتش بوده است وحی بر او نازل شده است و در ۵۳ سالگی از [[شرک|مشرکان]] [[قبیله قریش|قریش]] گریخت و به مدینه هجرت کرد و ۱۰ سال پایان عمرش را در [[مدینه]] اقامت کرد و در سال یازدهم از هجرت روز دوشنبه در حالی که دو شب از [[ربیع الاول|ماه ربیع الاول]] گذشته بود از دنیا رفت. <ref>خصیبی، الهداية الكبرى، نشر بلاغ، ج۱، ص۳۸. | ||
</ref> | </ref> | ||
مطلب پایانی کتاب روایتی است از [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]] در پاسخ به در خواست [[مفضل بن عمر|مفضل]] که از حضرت خواسته بود که برای او و [[شیعه|شیعیان]] خالصش دعا کند که بر اعتقاد به مقامات ائمه (ع) ثابت قدم بمانند. امام صادق(ع) در پاسخ مفضل فرمود: ما برایتان دعا می‌کنیم و اگر دعای ما در حقتان نبود شما ثابت قدم نمی‌ماندید. امام در ادامه سخنش | مطلب پایانی کتاب روایتی است از [[امام صادق علیه‌السلام|امام صادق(ع)]] در پاسخ به در خواست [[مفضل بن عمر|مفضل]] که از حضرت خواسته بود که برای او و [[شیعه|شیعیان]] خالصش دعا کند که بر اعتقاد به مقامات ائمه (ع) ثابت قدم بمانند. امام صادق(ع) در پاسخ مفضل فرمود: ما برایتان دعا می‌کنیم و اگر دعای ما در حقتان نبود شما ثابت قدم نمی‌ماندید. امام در ادامه سخنش به در خواست مفضل که برای مقامات ائمه و بهره‌مندی آنان از قدرت و سلطنت الهی به اذن الهی، از قرآن شاهد خواسته بود به آیات ۳۱ تا ۵۱ [[سوره ذاریات]] استشهاد کرد و به مفضل فرمود [[خدا|خداوند]] مخلوقی مکرّم‌تر از ما در پیشگاهش نیافریده است و تو نیز خدا را شاکر باش و او را ستایش کن و لطف و فضل الهی را درباره‌ات فراموش مکن. <ref>خصیبی، الهداية الكبرى، نشر بلاغ، ج۱، ص۴۴۳-۴۴۴. | ||
</ref> | </ref> | ||