مراقبه: تفاوت میان نسخهها
جز
←چیستی
جز (←چیستی) |
جز (←چیستی) |
||
| خط ۷: | خط ۷: | ||
مراقبه، مواظبت در انجام اعمال است تا بر خلاف دستورات الهی نباشند. در مراقبه بنده به این نکته توجه دارد که خداوند بر ظاهر و باطن اعمال وی و آن چه در قلبش میگذرد، آگاه است.<ref>نراقی، جامع السعادات، بیتا، ج۳، ص۹۶؛ بحرالعلوم، رساله سیر و سلوک، ۱۴۲۵ق، ص۱۵۰.</ref> علمای اخلاق بر مراقبه تأکید داشته و با استناد به آیات و روایات، آن را از امور ضروری سلوک میدانند.<ref>طهرانی، رساله لب اللباب، ۱۴۲۶ق، ص۱۱۳.</ref> از جمله | مراقبه، مواظبت در انجام اعمال است تا بر خلاف دستورات الهی نباشند. در مراقبه بنده به این نکته توجه دارد که خداوند بر ظاهر و باطن اعمال وی و آن چه در قلبش میگذرد، آگاه است.<ref>نراقی، جامع السعادات، بیتا، ج۳، ص۹۶؛ بحرالعلوم، رساله سیر و سلوک، ۱۴۲۵ق، ص۱۵۰.</ref> علمای اخلاق بر مراقبه تأکید داشته و با استناد به آیات و روایات، آن را از امور ضروری سلوک میدانند.<ref>طهرانی، رساله لب اللباب، ۱۴۲۶ق، ص۱۱۳.</ref> از جمله | ||
* آیه ۱۴ [[سوره علق]]: {{عربی|أَ لَمْ یعْلَمْ بِأَنَّ اللهَ یَریٰ|ترجمه= آیا او ندانست که خداوند (همه اعمالش را) میبیند؟}} | * آیه ۱۴ [[سوره علق]]: {{عربی|أَ لَمْ یعْلَمْ بِأَنَّ اللهَ یَریٰ|ترجمه= آیا او ندانست که خداوند (همه اعمالش را) میبیند؟}} | ||
* حدیثی از [[رسول خدا(ص)]]: «خدا را به گونهای عبادت كن كه گویا او را میبینی و اگر تو او را نمیبینی، او تو را میبیند.»<ref>فیض کاشانی، ترجمه المحجة البیضاء، ۱۳۷۹ش، ج۸، ص۱۹۱ و ۱۹۲.</ref>{{منبع بهتر}} | * حدیثی از [[رسول خدا(ص)]]: «خدا را به گونهای عبادت كن كه گویا او را میبینی و اگر تو او را نمیبینی، او تو را میبیند.»{{یادداشت| این روایت بیانگر دو مرحله از عبادت است مرحله نخست و برتر عبادت کردن به گونهای است که خدا را میبیند و در مرتبه بعد این است که به گونهای عبادت کند که خداوند او را میبیند}}<ref>فیض کاشانی، ترجمه المحجة البیضاء، ۱۳۷۹ش، ج۸، ص۱۹۱ و ۱۹۲.</ref>{{منبع بهتر}} | ||
در اثر مراقبه، حالتی پیش میآید که مراقبه کننده با معرفت، دل، پیوسته (حضور در محضر) مراقَب (خداوند) را رعایت میکند و به او اشتغال و توجه داشته و به وی بازگشت دارد.<ref> فیض کاشانی، ترجمه المحجة البیضاء، ۱۳۷۹ش، ج۸، ص۱۹۳.</ref>{{منبع بهتر}} | در اثر مراقبه، حالتی پیش میآید که مراقبه کننده با معرفت، دل، پیوسته (حضور در محضر) مراقَب (خداوند) را رعایت میکند و به او اشتغال و توجه داشته و به وی بازگشت دارد.<ref> فیض کاشانی، ترجمه المحجة البیضاء، ۱۳۷۹ش، ج۸، ص۱۹۳.</ref>{{منبع بهتر}} | ||