داوود (پیامبر): تفاوت میان نسخهها
جز
←صفات برجسته
جز (←صفات برجسته) |
جز (←صفات برجسته) |
||
خط ۴۶: | خط ۴۶: | ||
== صفات برجسته == | == صفات برجسته == | ||
[[آیات]] و [[روایات]] صفات بسیاری را برای حضرت داوود نقل کردهاند. براساس [[قرآن]] حضرت داوود زبان حیوانات را میفهمید<ref>سوره نمل، آیه۱۶.</ref> و خداوند به او حکومت و [[حکمت]] را عطا کرد و آنچه میخواست به او تعلیم داد.<ref>سوره بقره، آیه۲۵۱.</ref> داوود را فردی دانستهاند که بسیار عبادت میکرد و در خوف خدا بسیار میگریست.<ref>ابناثیر، الکامل، ۱۳۴۵ق،ج۱، ص۲۲۳.</ref>شیخ طوسی در تبیان در تفسیر آیه۱۰ سوره سباء (وَلَقَدْ آتَيْنَا دَاوُودَ مِنَّا فَضْلًا )نبوت و کتب آسمانی زبور و صدای خوش و همنوایی کوه ها را از مصادیق فضل الهی ای دانسته که نصیب داوود شده است. <ref>شیخ طوسی، التبیان، ج۸، ص ۳۷۹. | [[آیات]] و [[روایات]] صفات بسیاری را برای حضرت داوود نقل کردهاند. براساس [[قرآن]] حضرت داوود زبان حیوانات را میفهمید<ref>سوره نمل، آیه۱۶.</ref> و خداوند به او حکومت و [[حکمت]] را عطا کرد و آنچه میخواست به او تعلیم داد.<ref>سوره بقره، آیه۲۵۱.</ref> داوود را فردی دانستهاند که بسیار عبادت میکرد و در خوف خدا بسیار میگریست.<ref>ابناثیر، الکامل، ۱۳۴۵ق،ج۱، ص۲۲۳.</ref>[[شیخ طوسی]] در تبیان در تفسیر آیه۱۰ سوره سباء (وَلَقَدْ آتَيْنَا دَاوُودَ مِنَّا فَضْلًا )نبوت و کتب آسمانی زبور و صدای خوش و همنوایی کوه ها را از مصادیق فضل الهی ای دانسته که نصیب داوود شده است. <ref>شیخ طوسی، التبیان، ج۸، ص ۳۷۹. | ||
</ref> | </ref> | ||
روایات مختلفی پیرامون [[عبادت]] داوود نقل شده است.<ref>برای نمونه رجوع کنید به: ابنعساکر، تاریخ مدینة دمشق، ۱۴۱۵ق، ج۱۷، ص۸۶.</ref> پیامبر [[روزه]] و [[نماز]] داوود را ستوده است.<ref>ابن ماجه، سنن ابن ماجه، ج۱، ص۵۴۶.</ref> حضرت داوود یک روز را روزه میگرفت، سپس روزی را استراحت میکرد و فردایش را مجدد روزه میگرفت.<ref>حمیری، قرب الإسناد، ۱۴۱۳ق، ص۹۰.</ref> | روایات مختلفی پیرامون [[عبادت]] داوود نقل شده است.<ref>برای نمونه رجوع کنید به: ابنعساکر، تاریخ مدینة دمشق، ۱۴۱۵ق، ج۱۷، ص۸۶.</ref> پیامبر [[روزه]] و [[نماز]] داوود را ستوده است.<ref>ابن ماجه، سنن ابن ماجه، ج۱، ص۵۴۶.</ref> حضرت داوود یک روز را روزه میگرفت، سپس روزی را استراحت میکرد و فردایش را مجدد روزه میگرفت.<ref>حمیری، قرب الإسناد، ۱۴۱۳ق، ص۹۰.</ref> |