منذر بن جارود: تفاوت میان نسخه‌ها

'''مُنذِر بن جارود'''(درگذشته[[سال ۶۲ هجری قمری|۶۲ق]]) کارگزار [[امام علی(ع)]] در اصطخر. منذر در [[جنگ جمل]] و [[جنگ صفین]] در سپاه امام علی(ع) بود. حضرت علی(ع) او را به خاطر جایگاه پدرش [[جارود]]، به کارگزاری اصطخر منصوب کرد اما پس از مدتی به دلیل خوشگذرانی منذر، امام علی او را برکنار کرد. او همچنین نامه و نامه‌رسان امام حسین(ع) به بزرگان [[بصره]] را تسلیم [[عبیدالله بن زیاد|ابن زیاد]] کرد. منذر در [[قیام مختار]] بی‌طرف بود. وی مدتی کارگزار [[امویان]] در [[هند]] نیز بود.

== در دوره زمام‌داری امام علی(ع)==

منذر بن جارود هنگام آغاز قیام [[امام حسین(ع)]] از بزرگان [[بصره]] بوده است.<ref>دینوری، الأخبار الطوال، ۱۹۶۰م، ج۱، ص۲۳۲.</ref> امام حسین(ع) در نامه‌ای به بزرگان بصره از جمله منذر دعوت به همراهی نمود اما وی نامه و نامه‌رسان ([[سلیمان بن رزین]]) را تسلیم عبیدالله کرد.<ref>دینوری، الأخبار الطوال، ۱۹۶۰م، ج۱، ص۲۳۱.</ref> درباره نحوه رفتار او با سلیمان بن رزین دو نظر وجود دارد. عده‌ای معتقدند که منذر به گمان آنکه نامه از جانب [[عبیدالله بن زیاد]]([[سال ۳۳ هجری قمری|۳۳]]-[[سال ۶۷ هجری قمری|۶۷ق]]) بوده چنین عملی را مرتکب شده است.<ref>ابن اعثم، الفتوح، ۱۴۱۱ق، ج۵، ص۳۷.</ref> اما برخی دیگر معتقدند این اقدام وی متأثر از هم‌سوئی وی با عبیدالله بوده است. اینان شاهد این هم‌سوئی را [[تزویج]] دختر منذر با ابن زیاد می‌دانند.<ref> مکارم شیرازی، پیام امام امیرالمؤمنین(ع)، ج۱۱، ص۳۸۳.</ref>

منذر در [[قیام مختار]] با [[مصعب بن زبیر]] ضمن رد دعوت مصعب، به همراهی عده‌ای از نزدیکان خود به [[کرمان]] گریخت و موضع بی‌طرفی اتخاذ کرد. وی در این شهر مردم را به بیعت و همراهی با [[عبدالملک مروان]] دعوت نمود.<ref>دینوری، الأخبار الطوال، ۱۹۶۰م، ج۱، ص۳۰۵.</ref>