جعفر سبحانی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''جعفر سبحانی''' (متولد ۱۳۰۸ ش) از [[مراجع تقلید]] و اساتید [[حوزه علمیه قم]]. وی در [[فقه]]، [[اصول]]، [[تفسیر]] و علم [[کلام]] تخصص دارد. سبحانی از مدیران [[دارالتبلیغ اسلامی]] و نویسندگان [[مجله مکتب اسلام]] در سال‌های پیش از [[انقلاب اسلامی ایران]] و نماینده مردم آذربایجان شرقی در [[مجلس خبرگان قانون اساسی]] بود. وی مؤسس و رییس [[مرکز تخصصی کلام اسلامی]] در حوزه علمیه قم است و آثار متعددی درباره علوم اسلامی نوشته است. کتاب‌های [[الموجز]]، [[فروغ ابدیت]]، تفسیر موضوعی قرآن ([[منشور جاوید]])، [[آیین وهابیت]]، [[منشور عقاید امامیه]] از جمله آن‌هاست. برخی از آثار او در شما کتاب‌های درسی حوزه‌های علمیه به شمار می‌رود.

==زندگینامه و تحصیلات==

آیت‌اللّه جعفر سبحانی در ۲۰ فروردین ۱۳۰۸ش در [[تبریز]] متولد شد پدر او آیت‌اللّه محمدحسین سبحانی خیابانی از علمای آن شهر بود. جعفر سبحانی پس از تحصیلات ابتدایی، کتاب‌های گلستان، بوستان، تاریخ معجم، نصاب الصبیان و ابواب الجنان را خواند. در ۱۴ سالگی وارد [[مدرسه علمیه طالبیه]] تبریز شد. علوم ادبی را پیش حسن نحوی و علی‌اکبر نحوی، و بخشی از مُطول، منطق منظومه و [[شرح لمعه]] را در درس [[محمدعلی مدرس تبریزی|محمد علی مدرس خیابانی]] شرکت کرد.<ref>[http://www.tohid.ir/fa/index/biografy#2 زندگی‌نامه آیت‌الله سبحانی.]</ref>

آیت‌اللّه سبحانی در کنار تحصیل دروس [[فقه]] و [[اصول]] به یادگیری [[فلسفه]]، کلام و [[تفسیر]] مشغول شد. در تبریز شرح قواعد العقائد را پیش [[سید محمد بادکوبه‌ای]] آموخته بود و در [[حوزه علمیه قم]] در درس‌های منطق و [[شرح منظومه]] و [[اسفار اربعه]] [[سید محمدحسین طباطبایی]] شرکت کرد و همزمان، در جلسه شب‌های پنجشنبه و جمعه علاّمه طباطبائی شرکت کرد و بعد از انتشار کتاب [[اصول فلسفه و روش رئالیسم]] به خواست علاّمه، کتاب اصول‌فلسفه را به عربی ترجمه کرد که نخستین جلد آن با مقدمه علامه طباطبائی به چاپ رسید.<ref>[http://www.tohid.ir/fa/index/biografy#2 زندگی‌نامه آیت‌الله سبحانی.]</ref>

آیت‌الله سبحانی، از سال ۱۳۲۱ش درس‌های مقدماتی حوزه را تدریس را شروع کرد و بعدها ۷ سال کتاب [[مطول]]، چند دوره [[معالم]] و [[لمعتین]]، ۷ دوره [[فرائدالاصول]] [[شیخ انصاری]]، چند دوره [[مکاسب]] و [[کفایة الاصول|کفایه]] و پنج مرتبه [[شرح منظومه]] را تدریس کرد. وی از سال ۱۳۵۴ش مشغول له تدریس [[خارج فقه]] و اصول است.<ref>[http://www.tohid.ir/fa/index/biografy#2 زندگی‌نامه آیت‌الله سبحانی.]</ref>

وی تا کنون پنج دوره خارج اصول و هر دوره در ۶ سال، تدریس کرده و هم اکنون ششمین دوره آن را تدریس می‌کند. تقریرات یک دوره کامل آن در ۴ جلد به نام «المحصول فی‌علم الأُصول» و «ارشاد العقول الی علم الاصول» منتشر شده است. او در سال‌های تدریس خارج فقه،این بخش‌ها را تدریس کرده است: کتب [[زکات]]، [[حدود]]، [[دیات]]، [[قضاء]]، مضاربه (دو بار)، [[مکاسب محرمه]]، خیارات، [[ارث]]، [[طلاق]]، [[نکاح]] و [[خمس]]. او همچنین کتاب اسفار اربعه را تدریس کرده است. آیت‌الله سبحانی همچنین به آموزش عقاید، [[رجال]]، [[درایه]]، تاریخ اسلام و تشیع، ملل و نحل، تفسیر و ادبیات پرداخته و در هریک از آن‌ها به‌صورت کتاب‌هایی منتشر شده است.<ref>[http://www.tohid.ir/fa/index/biografy#2 زندگی‌نامه آیت‌الله سبحانی.]</ref>

در جریان [[واقعه ۱۵ خرداد]] ۱۳۴۲ش و دستگیری [[امام خمینی]]، آیت‌الله سبحانی از کسانی بود که نامه اعتراضی فضلای حوزه قم به هیأت دولت وقت را امضا کرد.<ref>مهدی‌پور و دیگران، گلشن ابرار، ج۵، ص۶۰۷.</ref> همچین از امضاکنندگان نامه‌ای به حسنعلی منصور، نخست‌وزیر وقت در اسفند ۱۳۴۲ش بود که طی آن به ادامه زندانی‌شدن امام و جمعی از علما اعتراض شد.<ref>مهدی پور و دیگران، گلشن ابرار، ج۵، ص۶۰۷.</ref> وی در جریان انتقال امام از [[ترکیه]] به [[نجف اشرف]] نیز متن تلگرام فضلا در حمایت از امام را امضا کرد.<ref>مهدی پور و دیگران، گلشن ابرار، ج۵، ص۶۰۷.</ref> آیت‌الله سبحانی بعد از درگذشت [[سید مصطفی خمینی]]، به امام خمینی تسلیت گفت.<ref>مهدی پور و دیگران، گلشن ابرار، ج۵، ص۶۰۷.</ref>

جعفر سبحانی در کنار [[مکارم شیرازی]]، مصطفی زمانی و داوود الهامی، سید هادی خسروشاهی، علی حجتی کرمانی، رضا گلسرخی کاشانی و حاج آقا مجتبی عراقی از گردانندگان اصلی [[دارالتبلیغ اسلامی]] بودند. این مرکز در سال ۱۳۴۴ش با هدف تربیت مبلغ دینی و مقابله با تبلیغات ضد دین و ضدشیعی، توسط [[آیت‌الله شریعتمداری]] در [[قم]] تأسیس شد<ref>جعفریان، رسول، جریان‌ها و سازمان‌های مذهبی-سیاسی ایران (۱۳۲۰-۱۳۵۷)، ۱۳۷۸، ص۳۳۹.</ref> و آیت‌الله سبحانی ضمن کمک به اداره این مرکز، تدریس و سخنرانی می‌کرد.<ref>جعفریان، رسول، جریان‌ها و سازمان‌های مذهبی-سیاسی ایران (۱۳۲۰-۱۳۵۷)، ۱۳۷۸، ص۳۲۸.</ref>