Automoderated users، confirmed، protected، templateeditor
۵٬۰۴۷
ویرایش
جز (←منابع) |
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
'''دَحْوُ الْأرْض''' | '''دَحْوُ الْأرْض''' به معنای گستراندن زمین، روز بیرون آمدن زمین از زیر آب است. برخی آن را به گسترش دادن خشکیهای زمین و بعضی به حرکت زمین معنا کردهاند. بنابر منابع روایی، گسترده شدن زمین در روز [[۲۵ ذیالقعده]] بوده است. همچنین براساس منابع حدیثی و تاریخی، نخستین جایی از زمین که از آب سر برآورد، [[مکه]] یا [[کعبه]] بود. | ||
آیه ۳۰ [[سوره نازعات]] | آیه ۳۰ [[سوره نازعات]] وَالْأَرْضَ بَعْدَ ذَٰلِک دَحَاهَا؛ و زمین را پس از آن گسترانید»، تنها [[آیه|آیهای]] است که به دحو الارض اشاره دارد. مفسران در [[تفسیر قرآن|تفسیر آیه]] اختلاف کردهاند. بیشتر مفسران معتقدند زمین پیش از آسمان خلق و پس از آفرینش آسمان، گسترده شد؛ اما از نظر [[سید محمدحسین طباطبائی|علامه طباطبایی]]، آفرینش و گسترده شدن زمین یکی است و پس از خلق آسمان رخ داده است. به گفته [[محمد بن جریر بن یزید طبری|طبری]]، اختلاف مفسران به اختلاف در معنای «بعد ذلک» بازمیگردد. | ||
برخی از علما، گسترده شدن زمین از کعبه را با یافتههای علمی سازگار دانسته و گفتهاند از آنجا که کعبه، بلندترین نقطه زمین بود، ازاینرو، پس از فرونشستن آب، اولین نقطهای بود که ظاهر شد و سپس سایر نقاط زمین از زیر آب بیرون آمدند. عدهای از محققان معاصر نیز تلاش کردند این مطلب را با نظریات علمی همچون ریختشناسی زمین و نظریه اشتقاق واگنر توضیح و توجیه کنند. | |||
بنابر بعضی [[حدیث|روایات]] در این روز وقایعی همچون فرود آمدن [[کشتی نوح]] بر کوه جودی، تولد [[حضرت ابراهیم(ع)]] و [[حضرت عیسی(ع)]] و نزول نخستین رحمت خدا بر [[حضرت آدم(ع)]] به وقوع پیوسته است. دحو الارض در [[فرهنگ اسلامی]] از روزهای بافضلیت شناخته میشود و اعمالی همچون [[غسل]]، [[روزه]] و [[نماز]] در آن سفارش شده است. | |||
== مفهومشناسی == | == مفهومشناسی == | ||
دَحْوُ الأرْض، اصطلاحی [[قرآن|قرآنی]] و [[حدیث|حدیثی]]<ref>[http://rch.ac.ir/article/Details/9117 هادیان رسنان، «دحو الارض»، دانشنامه جهان اسلام.]</ref> به معنای گستراندن زمین است.<ref> مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۲۶، ص۱۰۰. </ref> به گفته [[ناصر مکارم شیرازی|آیت الله مکارم شیرازی]] در [[تفسیر نمونه (کتاب)|تفسیر نمونه]]، منظور از آن این است که سطح زمین را در آغاز، آبهای حاصل آمده از بارانهای سیلابی فرا گرفته بود. این آبها، به تدریج در گودالهای زمین فرو رفتند و خشکیها از زیر آب، سربرآوردند و روز به روز گسترده شدند تا به حالت کنونی درآمدند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۲۶، ص۱۰۰ و ۱۰۱.</ref> از نظر [[ابوالحسن شعرانی]]، دحو الارض به معنای گسترانیدن خشکی های زمین است نه کره زمین.<ref>شعرانی، نثر طوبی، ۱۳۸۰ش، ج۱، ص۲۵۳.</ref> [[حسن حسنزاده آملی]] نیز آن را به معنای گسترده شدن زمین از برآمدهترین نقطه آن معنا کرده است.<ref>حسنزاده آملی، هزار و یک کلمه، ۱۳۸۱ش، ج۳، ص۹۹.</ref> برخی از [[تفسیر قرآن|مفسران]] نیز دحو را به معنای حرکت دادن و دحو الارض را به معنای حرکت زمین معنا و تفسیر کردهاند.<ref>صادقی تهرانی، ستارگان از دیدگاه قرآن، ۱۳۸۵ش، ص۱۲۹-۱۳۲.</ref> | دَحْوُ الأرْض، اصطلاحی [[قرآن|قرآنی]] و [[حدیث|حدیثی]]<ref>[http://rch.ac.ir/article/Details/9117 هادیان رسنان، «دحو الارض»، دانشنامه جهان اسلام.]</ref> به معنای گستراندن زمین است.<ref> مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۲۶، ص۱۰۰. </ref> به گفته [[ناصر مکارم شیرازی|آیت الله مکارم شیرازی]] در [[تفسیر نمونه (کتاب)|تفسیر نمونه]]، منظور از آن این است که سطح زمین را در آغاز، آبهای حاصل آمده از بارانهای سیلابی فرا گرفته بود. این آبها، به تدریج در گودالهای زمین فرو رفتند و خشکیها از زیر آب، سربرآوردند و روز به روز گسترده شدند تا به حالت کنونی درآمدند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۲۶، ص۱۰۰ و ۱۰۱.</ref> از نظر [[ابوالحسن شعرانی]]، دحو الارض به معنای گسترانیدن خشکی های زمین است نه کره زمین.<ref>شعرانی، نثر طوبی، ۱۳۸۰ش، ج۱، ص۲۵۳.</ref> [[حسن حسنزاده آملی]] نیز آن را به معنای گسترده شدن زمین از برآمدهترین نقطه آن معنا کرده است.<ref>حسنزاده آملی، هزار و یک کلمه، ۱۳۸۱ش، ج۳، ص۹۹.</ref> برخی از [[تفسیر قرآن|مفسران]] نیز دحو را به معنای حرکت دادن و دحو الارض را به معنای حرکت زمین معنا و تفسیر کردهاند.<ref>صادقی تهرانی، ستارگان از دیدگاه قرآن، ۱۳۸۵ش، ص۱۲۹-۱۳۲.</ref> |