ثقلین: تفاوت میان نسخه‌ها
imported>Aghaie جز ←منابع |
imported>Aghaie جز ←معنای لغوی |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
==معنای لغوی== | ==معنای لغوی== | ||
در لغت ، ثَقَلْ به معنای بار و کالای مسافر<ref>ابن درید، ج۱، ص۴۳۰</ref> و هر شیء گرانبها و ارزشمندی است که باید در نگهداری آن کوشش شود.<ref> ابن منظور، لسان العرب، ج۲، ص۱۱۴</ref> | در لغت ، ثَقَلْ به معنای بار و کالای مسافر<ref> القاموس المحیط، ج۳، ص۳۴۲؛ ابن درید، ج۱، ص۴۳۰.</ref> و هر شیء گرانبها و ارزشمندی است که باید در نگهداری آن کوشش شود.<ref> ابن منظور، لسان العرب، ج۲، ص۱۱۴.</ref>دبرخی از اهل لغت ، ثِقْل و ثَقَل را به یک معنا دانسته‌اند، اما برخی دیگر میان آن دو تفاوت قائل شده‌اند.<ref>ابراهیم انیس و دیگران، ج۱، ص۹۸</ref> جمع هر دو واژه "اثقال" است.<ref>ابن درید، ج۱، ص۴۳۰.</ref> | ||
جمع هر دو واژه "اثقال" است.<ref>ابن درید، ج۱، ص۴۳۰</ref> | |||
=="ثقل" در قرآن== | =="ثقل" در قرآن== | ||
نسخهٔ ۳ مارس ۲۰۱۵، ساعت ۲۳:۲۲
ثقلین؛ به معنای دو شیء گرانبها و ارزشمند است و اشتهار این لفظ در حدیث ثقلین پیامبر(ص) درباره اهل بیت(ع) می باشد.
معنای لغوی
در لغت ، ثَقَلْ به معنای بار و کالای مسافر[۱] و هر شیء گرانبها و ارزشمندی است که باید در نگهداری آن کوشش شود.[۲]دبرخی از اهل لغت ، ثِقْل و ثَقَل را به یک معنا دانسته‌اند، اما برخی دیگر میان آن دو تفاوت قائل شده‌اند.[۳] جمع هر دو واژه "اثقال" است.[۴]
"ثقل" در قرآن
واژه ثِقْل یا ثَقَل در قرآن به کار نرفته، اما اَثقال در چند آیه[۵] و ثَقَلان فقط در یک آیه به کار رفته است.[۶]
عموم مفسران مراد از صورت اخیر را دو گروه جن و انس[۷] و معدودی از مفسران هم مراد از آن را قرآن و عترت دانسته‌اند.[۸]
حدیث ثقلین
در حدیث ثقلین، پیامبراکرم(ص) امت خود را به حرمت نهادن به دو شیء گران‌قدر(ثقلین) سفارش و سپس آن دو را کتاب و عترت (اهل‌‌بیت) معنا کرده‌اند.
این حدیث، به سبب کاربرد همین واژه، به "ثَقَلَین" یا "ثِقْلَین" مشهور است.
جستارهای وابسته
پانویس
- ↑ القاموس المحیط، ج۳، ص۳۴۲؛ ابن درید، ج۱، ص۴۳۰.
- ↑ ابن منظور، لسان العرب، ج۲، ص۱۱۴.
- ↑ ابراهیم انیس و دیگران، ج۱، ص۹۸
- ↑ ابن درید، ج۱، ص۴۳۰.
- ↑ نحل/سوره۱۶، آیه۷ ؛ زلزال/سوره۹۹، آیه۲ ؛ عنکبوت/سوره۲۹، آیه۱۳
- ↑ الرحمن/سوره۵۵، آیه۳۱
- ↑ ابن کثیر، ج۴، ص۴۴۷ ؛ ابوالفتوح رازی، ج۱۰، ص۳۹۶
- ↑ علی بن ابراهیم قمی، ج۲، ص۳۴۵ ؛ هاشم بن سلیمان بحرانی، ج۴، ص۲۶۷
منابع
- قرآن کریم
- ابراهیم انیس و دیگران، المعجم الوسیط، تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامی، ۱۳۶۷ ش
- ابن درید، کتاب جمهرة اللغة، چاپ رمزی منیربعلبکی، بیروت ۱۹۸۷ـ ۱۹۸۸
- ابن منظور، لسان العرب
- ابن کثیر، تفسیرالقرآن العظیم، چاپ علی شیری، بیروت (بی تا)
- ابوالفتوح رازی، تفسیر روح الجنان و روح الجنان، چاپ ابوالحسن شعرانی و علی اکبر غفاری، تهران ۱۳۸۲ـ۱۳۸۷
- علی بن ابراهیم قمی، تفسیرالقمی، چاپ طیب موسوی جزائری، قم ۱۴۰۴
- هاشم بن سلیمان بحرانی، البرهان فی تفسیرالقرآن، چاپ محمود بن جعفر موسوی زرندی، تهران، ۱۳۳۴ ش