شراب‌خواری: تفاوت میان نسخه‌ها

* '''منکَر‌ خواندن شراب‌خواری''': به گفته مفسران، خداوند نخست در بعضی از [[سوره مکی|سوره‌های مکی]] اشاراتی به زشتی شراب‌خواری کرد، چنان‌که در آیه ۶۷ [[سوره نحل]] آن را یک نوشیدنی نامطلوب و در نقطه مقابل غذاهای پاکیزه معرفی می‌کند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۵، ص۷۰.</ref>

* '''تأکید بر غلبه زیان بر منافع''': هنگامی که مسلمانان به [[مدینه]] منتقل شدند و نخستین حکومت اسلامی تشکیل شد، دومین دستور در زمینه منع شراب‌خواری به صورت قاطع‌تری نازل شد.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۵، ص۷۰.</ref> آیه ۲۱۹ [[سوره بقره]]، به نفع داشتن شراب اشاره می‌کند اما ضرر آن را بیش از منافش دانسته است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۵، ص۷۰.</ref> بر اساس نقل منابع تاریخی، بخشی از درآمد اقتصادی مردم آن دوره از طریق شراب تأمین می‌شد.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۵، ص۷۰.</ref>  

* '''تحریم کامل شرب خمر''': [[سید محمدحسین طباطبائی|علامه طباطبایی]] در [[المیزان فی تفسیر القرآن (کتاب)|المیزان]] نقل می‌کند آخرین آیه‌ای که در قرآن برای تحریم نوشیدن شراب نازل شد، آیه ۹۰ [[سوره مائده]] است.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۶، ص۱۲۰.</ref> خداوند در این آیه، شراب را به طور کامل و قطعی حرام کرد. مفسران می‌گویند اینکه خداوند شراب را در کنار بت‌ها قرار داده و آن را پلید و از رفتارهای شیطانی دانسته، نشان از حساسیت ویژه به تحریم شراب بوده<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۵، ص۷۲.</ref> و همچنین به روایات استناد کرده‌اند که شراب‌خوار مانند عبادت‌کننده بت است.<ref>عیاشی، تفسیر العیاشی، ۱۳۸۰ق، ج۱، ص۳۶۶.</ref>