سید محمدباقر خوانساری: تفاوت میان نسخه‌ها

خاندان سید محمد باقر، به روضاتی یا روضاتیان شهرت دارند.<ref> آقا بزرگ طهرانی، طبقات اعلام الشیعه، قسم، ۱۴۰۴ق٬ ص۵۹۱ ؛  جعفریان، اسنادی از خاندان روضاتیان٬ ۱۳۸۲ش٬ (مقدمه)، ص۱۵.</ref> این خاندان نسبشان به [[امام کاظم(ع)]] می‌رسد<ref> روضاتی،  زندگانی حضرت آیت الله چهارسوقی حاوی...٬ ۱۳۳۲ش٬ ص۶۳.</ref>، چندی از آنان در شمار عالمان دین بوده‌اند.<ref> جعفریان، اسنادی از خاندان روضاتیان، ۱۳۸۲ش٬ ص۱۵(مقدمه) ؛ برای فهرستی از آنان حبیب‌آبادی، مکارم الاثار٬ ۱۳۵۱ش٬ ج۳، ص۸۲۰، ۹۸۹-۹۹۲ و ج۵، ۱۴۹۶-۱۴۹۸ ؛  روضاتی، زندگانی حضرت آیت الله چهارسوقی حاوی...٬ اصفهان٬ بی‌جا٬ ۱۳۳۲ش٬ ص۷۵-۷۸، ۷۹-۸۱.</ref>

خوانساری در [[۸ جمادی‌الاول]] [[سال ۱۳۱۳ هجری قمری|۱۳۱۳ق]]<ref>مهدوی، اعلام اصفهان، ۱۳۸۶ش، ج۲، ص۹۲.</ref>در اصفهان درگذشت<ref> مدرس تبریزی، ریحانة الادب، ۱۳۶۹ش٬ ج۳، ص۳۶۷  ؛ حبیب‌آبادی، مکارم الاثار٬ ۱۳۵۱ش٬ ج۳، ص۸۱۵ ؛  مهدوی، تذکرة القبور یا دانشمندان و بزرگان اصفهان، ۱۳۴۸ش٬ ص۱۷۷.</ref> و در [[تخت فولاد]] به خاک سپرده شد.<ref> مدرس تبریزی، ریحانة الادب، ۱۳۶۹ش٬ ج۳، ص۳۶۷  ؛ حبیب‌آبادی، مکارم الاثار٬ ۱۳۵۱ش٬ ج۳، ص۸۱۵.</ref> شعراء در سوگ وی اشعاری سروده‌اند.<ref> برای نمونه، نک: حبیب‌آبادی، مکارم الاثار٬ ۱۳۵۱ش٬ ج۳، ص۸۱۶-۸۱۹ ؛ برای آگاهی از متن وصیت نامه وی خطاب به فرزندش، محمد مهدی، نک: روضاتی، زندگانی حضرت آیت الله چهارسوقی حاوی...٬ ۱۳۳۲ش٬ ص۸۴-۸۸.</ref>

*'''در خوانسار'''

تحصیلات ابتدائی را پیش از مهاجرت به اصفهان، در زادگاه خویش و از جدّش [[جعفر بن حسین خوانساری (میر صغیر)|سید ابوالقاسم جعفر]] (د۱۲۴۰) فرا گرفت.<ref> حبیب‌آبادی، مکارم الاثار٬ ۱۳۵۱ش٬ ج۳، ۸۰۳.</ref>

سید محمد باقر پس از وفات جدش همراه با پدر و برادرانش به اصفهان کوچ کرد<ref> خوانساری، روضات الجنات فی احوال العلما و السادات، ۱۳۹۰ق٬ ج۲، ص۱۰۶.</ref> و در محضر شیخ [[محمد تقی ایوانکیفی طهرانی]] معروف به اصفهانی، [[محمد باقر شفتی]] معروف به حجت الاسلام، [[محمد ابراهیم کرباسی]]، [[سید محمد بن عبدالصمد شهشهانی]] به فراگیری علوم حوزوی پرداخت.<ref> خوانساری، روضات الجنات فی احوال العلما و السادات، ۱۳۹۰ق٬ ج۲، ص۱۰۵-۱۰۷ ؛  حبیب‌آبادی، مکارم الاثار٬ ۱۳۵۱ش٬ ج۳، ص۸۰۰ ؛  مهدوی، تذکرة القبور یا دانشمندان و بزرگان اصفهان، ۱۳۴۸ش٬ ص۱۷۶.</ref>

او در ۱۲۵۳ برای [[زیارت]] [[عتبات عالیات]] به [[عراق]] سفر کرد و در [[کربلا]]، از محضر [[سید ابراهیم موسوی قزوینی]]، صاحب [[ضوابط الاصول]]، استفاده کرد.<ref> خوانساری، روضات الجنات فی احوال العلما و السادات، ۱۳۹۰ق٬ ج۱۰، ص۳۹.</ref> سید محمد باقر با این استادش مؤانستی شایسته داشت، به طوری که حتی پس از مراجعت به اصفهان، میان آنها نامه‌نگاری برقرار بود.<ref> خوانساری، روضات الجنات فی احوال العلما و السادات، ۱۳۹۰ق٬ ج۱۰، ص۴-۴۲.</ref>

 

او از پدر و برخی بزرگان و استادانش [[اجازه روایت]] و [[اجتهاد]] داشت<ref> خوانساری، روضات الجنات فی احوال العلما و السادات، ۱۳۹۰ق٬ ج۲، ص۱۰۶- ۱۰۸ ؛  گزی برخواری، تذکرة القبور، ص۵۶ ؛  مدرس تبریزی، ریحانة الادب، ۱۳۶۹ش٬ ج۳، ص۳۶۶</ref> و ریاست علمی و مذهبی در اصفهان به او منتهی می‌شد و حوزه درسش محل حضور اهل علم بود.<ref> حبیب آبای، مکارم الاثار٬ ۱۳۵۱ش٬ ج۳، ص۸۰۲-۸۰۴.</ref>