سید محمدحسین شهریار: تفاوت میان نسخه‌ها

| نام = سیدمحمدحسین شهریار

| نام اصلی = سیدمحمدحسین بهجت تبریزی

| محل زندگی = تهران، تبریز، [[نیشابور]]

| مدفن = [[مقبرة الشعراء تبریز]]

| تأثیرگذاشته بر =

| تأثیرپذیرفته از = [[حافظ]]

'''سید محمد حسین بهجت تبریزی'''(۱۲۸۵-۱۳۶۷ش)، مشهور به '''محمد حسین شهریار''' و متخلص به '''شهریار''' از شاعران ایرانی قرن ۱۴ ش، مدفون در [[مقبرة الشعراء تبریز|مقبرة الشعرای تبریز]]. شهریار اشعاری را درباره اهل بیت سروده است، «[[امام علی در دیوان شهریار#همای رحمت|علی‌ای همای رحمت]]» از مشهورترین اشعار او در وصف [[امام علی]] است. منظومه «حیدربابایه سلام» (به فارسی: سلام بر حیدربابا) از اشعار معروف وی به زبان ترکی آذری است.

سید محمدحسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار فرزند حاج میرآقا خشگنابی (از وکلای درجه اول تبریز، دانشمند و اهل ادب) در سال ۱۲۸۳ش.<ref>البته در بیوگرافی وی به قلم لطف الله زاهدی که در همین دیوان (ص ۵۹) آمده، زادروزش ۱۲۸۵ش. یاد شده است.</ref> در تبریز متولد شد. خانواده وی اصالتاً از روستای خشگناب بودند. دوران کودکی‌اش مصادف با انقلابهای تبریز بود و وی این دوران را در روستاهای «شنگول‌آباد»، «قیش‌قرشاق»، و «خشگناب» گذراند.<ref>زهری، علی، مقدمه دیوان شهریار (۱)، ص۳۹.</ref>

تحصیلات وی با قرائت گلستان و نصاب در مکتب روستا و نزد پدرش آغاز شد و در همان اوان با دیوان حافظ آشنایی پیدا کرد. پس از آن سیکل اول متوسطه را در مدرسه متحده و فیوضات به پایان رساند و در سال ۱۳۰۰ش. به تهران آمد و تحصیلات متوسطه را در [[دار الفنون]] (۱۳۰۳) به پایان رساند و وارد مدرسه طب شد.<ref>زهری، علی، مقدمه دیوان شهریار (۱)، ص۳۹.</ref> وی تا کلاس آخر مدرسه طب را تحصیل کرد و در چند مریضخانه، مدارج اکسترنی و انترنی را گذرانده است ولی در سال آخر به علل عشقی و ناراحتی خیال و پیش آمدهای دیگر از ادامه تحصیل محروم شد و با اینکه بعداً دوستانش به منظور تعقیب و تکمیل یکسال تحصیل وی تلاشهایی نمودند شهریار رغبتی نشان نداد و وارد خدمت دولتی شد.<ref>زاهدی، لطف الله، بیوگرافی استاد شهریار، در دیوان شهریار (۱)، ص ۵۹.</ref>

در سال ۱۳۱۵ به [[تهران]] بازگشت و وارد خدمت بانک کشاورزی گردید. در سال ۱۳۱۶، سه سال پس از فوت پدرش سفری برای دیدار خویشاوندان به تبریز نمود.<ref>زهری، علی، مقدمه دیوان شهریار (۱)، ص۳۹.</ref> چند سالی با تصویب و دستور نخست وزیری از کار و خدمت معاف بود و حقوق او را می‌پرداختند. چنانکه زاهدی، (دوست وی) در ادامه بیوگرافی نوشته شده در سال ۱۳۳۷ می‌نویسد: اخیراً به میل خود حاضر می‌شود برای ترمیم کسر خدمت مشغول کار هم باشد و به سبب زیبایی خطش، دفتر روزنامه شعبه بانک کشاورزی تبریز اغلب به خط او نوشته می‌شود.<ref>زاهدی، لطف الله، بیوگرافی استاد شهریار، در دیوان شهریار (۱)، ص ۵۹.</ref>

 

وی در ۱۳۳۲ش به تبریز بازگشت و از ۱۳۴۶ش در دانشکده ادبیات تبریز به تدریس اشتغال یافت، و وزارت فرهنگ ایران،آموزشگاهی در تبریز به نام وی نامگذاری کرد و روز ۲۶ اسفند را در تاریخ فرهنگ آذربایجان روز شهریار نامید<ref>آرین پور، ج۳، ص۵۱۰</ref> وی در همان زمان منظومه معروف و ترکی خود به نام حیدر بابایه را منتشر کرد.<ref> سخنوران نامی معاصر، ج۳، ص۲۱۰۸</ref>

شهریار سرانجام در ۱۳۶۷ در تهران درگذشت و جنازه‌اش به تبریز منتقل شد. وی آخرین شاعری بود که در [[مقبرة الشعراء تبریز]] مدفون شد. به گفتۀ برقعی در سخنوران نامی معاصر ایران او در آخرین لحظات حیات اشعار ذیل را زمزمه می‌کرد.<ref> سخنوران نامی معاصر، ج۳، ص۲۱۰۸</ref>

{{شعر|نستعلیق}}{{ب|ای مظهر جمال و جلال [[خدا]]، علی| یا مظهر العجائب و یا مرتضی علی}}{{ب|از شهریار پیر زمینگیر دست گیر|‌ای دستگیر مردم بی‌دست و پا علی}}{{پایان شعر}}

وی در اوایل شاعری، «بهجت» تخلص می‌کرد و بعداً دو بار با فال حافظ، تخلص خواست که طبق دو بیت ذیل از دیوان حافظ، تخلصش را به «شهریار» تغییر داد:

شهریار در انواع گونه‌های شعر فارسی مانند غزل، قصیده، قطعه، مثنوی، رباعی و نیمایی اشعاری را سروده است.<ref>آرین پور، ج۳، ص۵۱۳</ref> از ویژگی‌های شعر او استفاده از اصطلاحات عامیانه است، او در شعر از حافظ و نیما تأثیر پذیرفته است.<ref>آرین پور، ج۳، ص۵۱۵-۵۱۴</ref>

* [[امام علی در دیوان شهریار#همای رحمت|علی‌ای همای رحمت]]

* افسانه شب در ۱۶۲۴ بیت مفصل‌ترین مثنوی شهریار است.<ref>آرین پور، ج۳، ص۵۱۴</ref>