مسجد گوهرشاد: تفاوت میان نسخه‌ها

این مسجد، بزرگترین مسجد از نظر وسعت در مجموعه بناهای [[آستان قدس رضوی]] است که صحن آن با ۲۸۵۰ مترمربع مساحت از نظر قدمت، کهن‌ترین صحن بوده و در جنوب [[حرم امام رضا(ع)]] احداث شده است. ساخت بنای مسجد جامع گوهرشاد توسط معمار معروف عصر تیموریان، قوام الدین بن زین الدین شیرازی و با استفاده از آجر و گچ و به شیوه معماری اسلامی در شرق صورت گرفت.<ref> بنگرید به: صمدی، «هشتمین بنای زیبای جهان»، یغما،ش ۷، ص۵۱۰؛ مدیر شانه‌چی، «جامع گوهرشاد»، نامه آستان قدس، سال ۸، ۱۳۴۸،ش ۳، ص۱۰۵.</ref>

مسجد گوهرشاد مرکب از یک صحن، چهار ایوان و یک گنبد فیروزه‌ای و دو گلدسته زیبا و هفت شبستان است و به جهت قدمت تاریخی، سبک معماری و زیبایی‌های هنری یکی از مهمترین آثار باستانی [[مشهد]] و صنعت معماری ایران اسلامی می‌باشد که مورد علاقه زائران و مجاوران است و به عنوان یکی از جاذبه‌های مذهبی تاریخی و فرهنگی مورد توجه و بازدید باستان شناسان، جهانگردان و دیگر علاقه‌مندان بوده است.<ref> محمدرضا قصابیان، تاریخ مشهد، ص۲۴۹.</ref>

وسعت کل این مسجد۹۴۱۰ مترمربع است و از جهت شمال با عرض ۸۷ متر به رواق دارالسیاده و دارالحفاظ، از جنوب با عرض ۶۵/۹۸ متر به صحن قدس، از شرق با طول ۳۰/۱۰۹ متر به رواق امام خمینی (صحن موزه سابق) و از غرب با طول ۱۰/۱۰۷ متر به بست شیخ بهایی محدود شده است. صحن مسجد تقریبا مربعی است به مساحت ۲۸۵۰ متر به طوری که ۳۰/۵۶ متر طول و ۶۵/۵۱ متر عرض دارد و از نظر وسعت، نهمین صحن از مجموعه ده صحن قدیمی و جدید در اماکن متبرکه رضوی است.<ref>صحن‌های اماکن متبرکه به ترتیب قدمت عبارت‌اند از: ۱. صحن مسجد گوهرشاد؛ ۲. صحن انقلاب (عتیق)؛ ۳. صحن آزادی (نو)؛ ۴. صحن جمهوری اسلامی؛ ۵. صحن قدس؛ ۶. صحن جامع رضوی؛ ۷. صحن جانبی غدیر؛ ۸. صحن جانبی کوثر؛ ۹. صحن جانبی هدایت؛ ۱۰. و صحن رضوان که در آینده احداث خواهد شد. </ref>

این مسجد از نظر استحکام بنا و ویژگی‌های معماری اسلامی و زیبایی در طراحی، اسلوب و خط و کاشی‌کاری‌های معرق و غیرمعرق و مرقم و غیرمرقم و مقرنس و گچ‌کاری و دیگر تزئینات هنری و مشخصه‌های معماری سنتی بی‌نظیر و ممتاز است و با گذشت ششصد سال همچنان مستحکم و ماندگار، چون آیینه‌ای است که عظمت و قدمت و زیبایی معماری و هنر اسلامی در عهد تیموری را به نمایش می‌گذارد.<ref>محمدرضا قصابیان، تاریخ مشهد، ص۲۵۰-۲۴۹؛ تاریخچه مسجد گوهرشاد و کتابخانه، ص۲۰.</ref>