Automoderated users، confirmed، مدیران، templateeditor
۴٬۲۸۱
ویرایش
عالم غیب: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
بدون خلاصۀ ویرایش
imported>Shadpoor جزبدون خلاصۀ ویرایش |
جزبدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''عالَم غیب''' | '''عالَم غیب''' بخشی از عالم هستی که با حواس پنج‌گانه قابل مشاهده نیست و در مقابل عالم شُهود قرار می‌گیرد که با حواس پنج گانه درک می‌شود. [[علامه طباطبایی]] [[وحی]] و [[جهان آخرت]] را از مصادیق عالم غیب دانسته است. در برخی از [[آیات قرآن]]، آگاهی از عالم غیب، ویژه [[خداوند]] دانسته شده؛ ولی طبق برخی دیگر از آیات، [[پیامبران]] هم می‌توانند با اذن خداوند از عالم غیب اطلاع داشته باشند. | ||
علمای امامیه با استناد به روایات متعددی معتقدند: به دلیل اینکه مقام جانشینی [[پیامبر اسلام(ص)]] مستلزم آگاهی‌های فوق‌بشری است، [[امامان معصوم]] نیز از عالَم غیب اطلاع دارند. به باور برخی از علمای شیعه پیامبران و امامان تنها به وسیله تعلیم خداوند، از عالَم غیب مطلع می‌شوند. | |||
[[ملاصدرا]] ارتباط انسان‌های عادی با عالَم غیب را به شرط به کمال رسیدن [[عقل]] ممکن دانسته است. | |||
==عالم غیب در مقابل عالم شهود== | ==عالم غیب در مقابل عالم شهود== | ||
| خط ۱۳: | خط ۱۷: | ||
==اطلاع پیامبران از عالم غیب== | ==اطلاع پیامبران از عالم غیب== | ||
با توجه به [[آیه|آیاتی]] که علم غیب را ویژه خداوند دانسته‌اند، برخی از علماء چون [[علامه طبرسی]] و [[شیخ مفید]]، نسبت‌دادن علم غیب به [[پیامبران]] و [[امامان]] را باوری زشت دانسته و گفته‌اند: هیچ‌یک از علماء [[شیعه امامیه|شیعه]] نمی‌پذیرند که کسی جز خدا علم غیب داشته باشند. به باور اینان پیامبران و امامان به وسیله تعلیم خداوند از غیب باخبر می‌شوند.<ref>برای نمونه نگاه کنید به مفید، اوائل المقالات،۱۴۱۳ق، ص۶۷؛ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۵، ص۳۱۳، ۳۱۴.</ref><br /> | با توجه به [[آیه|آیاتی]] که علم غیب را ویژه خداوند دانسته‌اند، برخی از علماء چون [[علامه طبرسی]] و [[شیخ مفید]]، نسبت‌دادن علم غیب به [[پیامبران]] و [[امامان]] را باوری زشت دانسته و گفته‌اند: هیچ‌یک از علماء [[شیعه امامیه|شیعه]] نمی‌پذیرند که کسی جز خدا علم غیب داشته باشند. به باور اینان پیامبران و امامان به وسیله تعلیم خداوند از غیب باخبر می‌شوند.<ref>برای نمونه نگاه کنید به مفید، اوائل المقالات،۱۴۱۳ق، ص۶۷؛ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۵، ص۳۱۳، ۳۱۴.</ref><br /> | ||
علامه طباطبایی، در تفسیر آیات ۲۶ و ۲۷ [[سوره جن]] «عالِمُ الْغَيْبِ فَلا يُظْهِرُ عَلى غَيْبِهِ أَحَداً؛ إِلاَّ مَنِ ارْتَضى مِنْ رَسُولٍ» (داناى نهان است، و كسى را بر غيب خود آگاه نمىكند؛ جز پيامبرى را كه از او خشنود باشد)، گفته است: این آیه استثنائی بر آیاتی است که علم غیب را به خدا منحصر می‌کنند و بیان می‌کند که پیامبران نیز به هراندازه که خدا بخواهد، از عالم غیب اطلاع پیدا می‌کنند.<ref>علامه طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۲۰، ص۵۳.</ref><br /> | |||
گفته‌اند به این علت برخی از علماء گذشته علم غیب پیامبران و امامان را انکار کرده‌اند و حتی امامان نیز خود را از علم غیب بی‌اطلاع دانسته‌اند که در صدر اسلام مراد از علم غیب، علم ذاتی بود و ادعای چنین علمی، به معنای ادعای ربوببت او بود. شاهد این مطلب را این سخن شیخ مفید دانسته‌اند که نسبت‌دادن علم به ائمه عقیده نادرست است؛ چون نسبت‌دادن علم غیب به کسی به معنای آن است که او با توانایی خود به آن رسیده است، نه آنکه آن را از کسی گرفته باشد و این برای جز خدا ممکن نیست.<ref>شاکر و برنجکار، «مسئله آگاهی از غیب و امکان آن از نگاه مفسران»، ص۶۷.</ref> | گفته‌اند به این علت برخی از علماء گذشته علم غیب پیامبران و امامان را انکار کرده‌اند و حتی امامان نیز خود را از علم غیب بی‌اطلاع دانسته‌اند که در صدر اسلام مراد از علم غیب، علم ذاتی بود و ادعای چنین علمی، به معنای ادعای ربوببت او بود. شاهد این مطلب را این سخن شیخ مفید دانسته‌اند که نسبت‌دادن علم به ائمه عقیده نادرست است؛ چون نسبت‌دادن علم غیب به کسی به معنای آن است که او با توانایی خود به آن رسیده است، نه آنکه آن را از کسی گرفته باشد و این برای جز خدا ممکن نیست.<ref>شاکر و برنجکار، «مسئله آگاهی از غیب و امکان آن از نگاه مفسران»، ص۶۷.</ref> | ||