سوره توبه: تفاوت میان نسخه‌ها

در [[تفسیر نمونه]] آمده است تقریباً تمام [[تفسیر قرآن|مفسران]] و مورخان اتفاق نظر دارند که هنگامی که سوره توبه (یا [[آیه|آیات]] نخستین آن) [[نزول قرآن|نازل]] شد و پیمان‌هایی را که [[شرک|مشرکان]] با [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر اسلام(ص)]] داشتند لغو کرد، پیامبر(ص) برای ابلاغ این فرمان، آن را به [[ابوبکر بن ابی‌قحافه|ابوبکر]] داد تا در موقع [[حج]] در [[مکه]] برای عموم مردم بخواند؛ سپس آن را گرفت و به [[امام علی علیه السلام|علی(ع)]] داد و امام علی(ع) مأمور ابلاغ آن گردید و در مراسم حج به همه مردم ابلاغ کرد.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۷، ص۲۷۵.</ref> بسیاری از منابع [[اهل سنت و جماعت|اهل سنت]] این واقعه را گزارش کرده‌اند، اگرچه با عبارت‌های مختلف؛<ref>ر.ک: احمد بن حنبل، مسند، ۱۴۲۱ق، ج۱، ص۱۸۳ و ج۲، ص۴۲۳؛ نسایی، خصائص، ۱۴۰۶ق، ص۹۳؛ ابن‌کثیر، تفسیر القرآن العظیم، ج۴، ص۱۰۷؛ ابن‌اثیر، جامع الاصول، مکتبة الحلوانی، ج۸، ص۶۶۰؛ طبری، ذخائر العقبی، ۱۳۵۶ق، ص۶۹.</ref> برای مثال احمد بن حنبل در کتاب مُسنَد نقل می‌کند پیامبر(ص) ابوبکر را فرستاد و سوره توبه را به او داد (تا به مردم ابلاغ کند) سپس علی(ع) را به دنبال او فرستاد و آن را از او گرفت و فرمود: «لایذهب بها الا رجل منی و انا منه: ابلاغ این سوره تنها به دست کسی باید باشد که او از من است و من از اویم».<ref>«لا يذهب بها الا رجل منى و انا منه‏» (احمد بن حنبل، مسند، ۱۴۲۱ق، ج۵، ص۱۷۸).</ref> گفتنی است امام علی(ع) برای اثبات برتری‌اش بر دیگر [[صحابه]] و استحقاقش برای [[خلافت]] به این واقعه استدلال کرده است.<ref>طبرسی، الاحتجاج، ترجمه، ۱۳۸۱ش، ج۱، ص۲۹۷.</ref>