سوره انفال: تفاوت میان نسخه‌ها

از [[ابن عباس]] روایت شده که در جنگ بدر [[پیامبر(ص)]] تکلیف هر کسی را معین کرد و از تخلف به شدت نهی کرد. جوانان پیش رفتند و افراد مسن زیر پرچم‌ها باقی ماندند. وقتی که دشمن شکست خورد و [[غنائم]] زیادی به دست آمد، جوانان گفتند چون دشمن به دست ما نابود شده است، پس غنائم برای ما است. در مقابل افراد مسن نیز گفتند ما به محافظت پیامبر خدا ایستاده بودیم و اگر شما شکست می‌خوردید از شما حمایت می‌کردیم، پس ما هم از غنائم شریک هستیم. برای همین آیه «يَسْأَلُونَكَ عَنِ الْأَنفَالِ ۖ قُلِ الْأَنفَالُ لِلَّـهِ وَالرَّ‌سُولِ...»<ref>سوره انفال، آيه۱.</ref> نازل شد و اختیار غنائم را به پیامبر(ص) داد و او هم همه را به صورت مساوی تقسیم کرد.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۴، ص۷۹۶؛ واحدی، اسباب نزول القرآن، ۱۴۱۱ق، ص۲۳۵؛ محقق، نمونه بينات در شأن نزول آيات‏، ۱۳۶۱ش، ص۳۶۵.</ref>

همچنین بر پایه روایتی در روز بدر [[جبرئیل]] به پیامبر اسلام فرمود مشتی خاک بردار بر روی دشمن بپاش. هنگامی که دو سپاه در مقابل هم قرار گرفتند پیامبر(ص) به [[علی(ع)]] گفت مشتی از سنگریزها به من بده و آن را به طرف مشرکان پاشید و فرمود: «مسخ و زشت باد این چهره‌ها». بر اساس روایات آن شن‌ها به چشم و دهان دشمنان رفت و [[مسلمانان]] به طرف آنها حمله کردند و شکستشان دادند. وقتی مشرکان شکست خوردند آیه «وَمَا رَ‌مَيْتَ إِذْ رَ‌مَيْتَ وَلَـٰكِنَّ اللَّـهَ رَ‌مَىٰ»<ref>سوره انفال، آیه۱۷.</ref> نازل شد که تو نبودی به سمت دشمن سنگریزها را انداختی بلکه خدا بود. [[فضل بن حسن طبرسی|طبرسی]] این کار را از [[معجزات الهی]] معرفی کرده است.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۴، ص۸۱۴.</ref>