سوره حجر: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
←آیات امهال به ابلیس
| خط ۵۷: | خط ۵۷: | ||
(آیات ۳۶-۴۰)(ترجمه: گفت: «پروردگارا! مرا تا روز رستاخیز مهلت ده (و زنده بگذار!)»*فرمود: «تو از مهلت یافتگانی!*(امّا نه تا روز رستاخیز، بلکه) تا روز وقت معیّنی.»*گفت: «پروردگارا! چون مرا گمراه ساختی، من (نعمت‌های مادّی را) در زمین در نظر آنها زینت می‌دهم، و همگی را گمراه خواهم ساخت،*به جز بندگان پاک و برگزیده تو را.) | (آیات ۳۶-۴۰)(ترجمه: گفت: «پروردگارا! مرا تا روز رستاخیز مهلت ده (و زنده بگذار!)»*فرمود: «تو از مهلت یافتگانی!*(امّا نه تا روز رستاخیز، بلکه) تا روز وقت معیّنی.»*گفت: «پروردگارا! چون مرا گمراه ساختی، من (نعمت‌های مادّی را) در زمین در نظر آنها زینت می‌دهم، و همگی را گمراه خواهم ساخت،*به جز بندگان پاک و برگزیده تو را.) | ||
در این آیات به بخشی از داستان و مواضع ابلیس پس از خلقت آدم(ع) اشاره شده است و چند مطلب از آن قابل استفاده است ۱-در خواست مهلت از سوی ابلیس از خداوند با این جمله شروع شده ( رب بما...) با ربوبیت الهی دعایش را شروع کرده تا بتواند با برا نگیختن رحمت الهی به خواسته اش برسد.۲-در ماجرای سجده بر آدم (ع) او مانند قبله ای بود که نماد نوع انسانی بوده و ابلیس در واقع چون بر نوع انسان و مقام انسانیت سجده نکرد دشمنی اش نیز با تمام انسا ن هاست.۳-مهلت خداند به ابلیس تا روز قیامت نیست بلکه تا روز معین دیگری پیش از قیامت است.۴-چون ابلیس با سوء اختیارش مشمول لعنت الهی شده و از سعادت همیشگی محروم گشته، این محرومیت را اغواء خداوند درباره خودش می داند و آن را به خدا نسبت می دهد(رب بما اغویتنی...). که البته این کار خداوند اضلال مجازاتی نام دارد یعنی گمراهی‌ای که نتیجه انتخاب خود ابلیس است.۵-تمام مردم بندگان خدواند هستند هم مُخلَصین و هم دیگران، وسخن ابلیس که فقط مُخلَصین را بندگان خداوند دانسته حرف باطلی است. والبته ابلیس، باطل را برای همگان تزیین می کند و تلاش می کند که همه را وسوسه کند ولی تنها مُخلَصین هستند که نجات می یابند.۶- همانگونه که ابلیس نتیجه انتخابش را دید تمام انسان ها خواه مخلَصین ودیگران نیز نتیجه اعمال وانتخاب های خودشان را می بینند و خدواند متعال نظام هستی را اینگونه تنظیم کرده که هر علتی معلول و نتیجه خودش را به دنبال دارد وهیج تخلفی از این قانون صورت نخواهد گرفت وهمه چیز در تحت قدرت و ربوبیت مطلقه الهی است . <ref>طباطبایی، المیزان،۱۳۹۱ق. اعلمی بیروت، ج۱۲۷ ص ۱۵۷-۱۶۷ | |||
در این آیات به بخشی از داستان و مواضع ابلیس پس از خلقت آدم(ع) اشاره شده است و چند مطلب از آن قابل استفاده است ۱-در خواست مهلت از سوی ابلیس از خداوند با این جمله شروع شده ( رب بما...) با ربوبیت الهی دعایش را شروع کرده تا بتواند با برا نگیختن رحمت الهی به خواسته اش برسد.۲-در ماجرای سجده بر آدم (ع) او مانند قبله ای بود که نماد نوع انسانی بوده و ابلیس در واقع چون بر نوع انسان و مقام انسانیت سجده نکرد دشمنی اش نیز با تمام انسا ن هاست.۳-مهلت خداند به ابلیس تا روز قیامت نیست بلکه تا روز معین دیگری پیش از قیامت است.۴-چون ابلیس با سوء اختیارش مشمول لعنت الهی شده و از سعادت همیشگی محروم گشته، این محرومیت را اغواء خداوند درباره خودش می داند و آن را به خدا نسبت می دهد(رب بما اغویتنی...). که البته این کار خداوند اضلال مجازاتی نام دارد یعنی گمراهی‌ای که نتیجه انتخاب خود ابلیس است.۵-تمام مردم بندگان خدواند هستند هم مُخلَصین و هم دیگران، وسخن ابلیس که فقط مُخلَصین را بندگان خداوند دانسته حرف باطلی است. والبته ابلیس، باطل را برای همگان تزیین می کند و تلاش می کند که همه را وسوسه کند ولی تنها مُخلَصین هستند که نجات می یابند.۶- همانگونه که ابلیس نتیجه انتخابش را دید تمام انسان ها خواه مخلَصین ودیگران نیز نتیجه اعمال وانتخاب های خودشان را می بینند و خدواند متعال نظام هستی را اینگونه تنظیم کرده که هر علتی معلول و نتیجه خودش را به دنبال دارد وهیج تخلفی از این قانون صورت نخواهد گرفت وهمه چیز در تحت قدرت و ربوبیت مطلقه الهی است . <ref>طباطبایی، المیزان،۱۳۹۱ق. اعلمی بیروت، ج۱۲۷ ص ۱۵۷-۱۶۷ | |||
</ref> | </ref> | ||