سوره انبیاء: تفاوت میان نسخه‌ها

<div style="text-align: center;"><noinclude>

{{عربی|«'''وَ ذَاالنُّونِ إِذ ذَّهَبَ مُغَاضِبًا فَظَنَّ أَن لَّن نَّقْدِرَ‌ عَلَيْهِ فَنَادَىٰ فِي الظُّلُمَاتِ أَن لَّا إِلَـٰهَ إِلَّا أَنتَ سُبْحَانَكَ إِنِّي كُنتُ مِنَ الظَّالِمِينَ'''﴿٨٧﴾ '''فَاسْتَجَبْنَا لَهُ وَنَجَّيْنَاهُ مِنَ الْغَمِّ ۚ وَكَذَٰلِكَ نُنجِي الْمُؤْمِنِينَ'''﴿٨٨﴾ »<br />

و ذاالنون [= یونس‌] را (به یاد آور) در آن هنگام که خشمگین (از میان قوم خود) رفت؛ و چنین می‌پنداشت که ما بر او تنگ نخواهیم گرفت؛ (امّا موقعی که در کام نهنگ فرو رفت،) در آن ظلمت ها (ی متراکم) صدا زد: «(خداوندا!) جز تو معبودی نیست! منزّهی تو! من از ستمکاران بودم!»ما دعای او را به اجابت رساندیم؛ و از آن اندوه نجاتش بخشیدیم؛ و این گونه مؤمنان را نجات می‌دهیم!

آیه ۸۷ و ۸۸ این سوره در رکعت اول [[نماز غفیله]] بعد از [[سوره حمد]] خوانده می‌شود و اشاره به داستان [[حضرت یونس(ع)]] دارد. برخی عبارت «فَظَنَّ أَن لَّن نَّقْدِرَ عَلَیهِ» را از زبان یونس، چنین ترجمه کرده‌اند که آن حضرت گمان می‌کرد خداوند بر او قدرت ندارد؛ در حالی‌که این گمان با منزلت و معرفت [[پیامبران]] در تعارض است و ترجمه صحیح آن به نظر علمای [[شیعه]] و [[اهل‌سنت]] این است که آن حضرت گمان کرد که خداوند بر او تنگ نمی‌گیرد.<ref>سیوطی، الدر المنثور، ۱۴۰۴ق، ج۴، ص۳۳۲-۳۳۳؛ طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۱ش، ج۷، ص۹۶.</ref> اساتید اخلاق و عرفان بر تأثیر [[ذکر]] «لَّا إِلَهَ إِلَّا أَنتَ سُبْحَانَک إِنِّی کنتُ مِنَ الظَّالِمِینَ» در آیه ۸۷، معروف به [[ذکر یونسیه]] تأکید دارند و مداومت بر آن را در هر حال راه‌گشای سالک می‌دانند.<ref>شیروانی، برنامه سیر و سلوک در نامه‌های سالکان، ۱۳۸۶ش، ص۲۲۵؛ مظاهری، سیر و سلوک، ۱۳۸۹ش، ص۱۱۴.</ref>