تسبیحات حضرت زهرا(س): تفاوت میان نسخه‌ها

# [[ابو هارون مکفوف]] می‌گوید: [[امام صادق(ع)]] به من فرمود:‌ای ابو هارون، ما کودکان خود را همان‌گونه که به نماز فرمان می‌دهیم به تسبیح حضرت زهرا(س) نیز امر می‌کنیم. پس بر این ذکر مداومت کن. زیرا هر بندهای بر آن مداومت کند، تیره‌بخت نمی‌شود.<ref>صدوق، ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، ۱۳۸۲ش، ص۳۱۵.</ref>

# [[امام باقر(ع)]] فرمود: هر کس تسبیح حضرت زهرا(ع) را بگوید سپس طلب آمرزش کند آمرزیده خواهد شد. این تسبیح به زبان یک صد مرتبه است ولی در میزان عمل یک هزار تسبیح به شمار می‌رود، و شیطان را دور می‌کند، و خداوند رحمان را خشنود می‌سازد.<ref>صدوق، ثواب الاعمال و عقاب الاعمال، ۱۳۸۲ش، ص۳۱۵.</ref>

# از امام باقر(ع) روایت شده است: از جهت حمد و ذکر، خدا با چیزی بهتر از تسبیح حضرت فاطمه زهرا(س) عبادت نشده است. اگر عملی بهتر از آن بود، پیامبر خدا آن را به زهرا(س) عطا می‌کرد.»<ref>الحر العاملی، وسائل الشیعه، ۱۴۰۳ق، ابواب تعقیب، باب ۹، ح۱، ج۴، ص۱۰۲۴.</ref>

# در روایت دیگری از آن حضرت نقل شده است: هر کس تسبیح حضرت فاطمه زهرا(س) را بگوید و بعد از آن استغفار نماید، بخشیده می‌شود. و این ذکر زباناً ۱۰۰ تا است اما در میزان، ۱۰۰۰ تا به حساب می‌آید. شیطان را دور می‌کند و خدا را راضی می‌نماید.»<ref>الحر العاملی، وسائل الشیعه، ۱۴۰۳ق، ابواب تعقیب، باب۸، حدیث۳، ج۴، ص۱۰۲۳.</ref>

# از امام صادق(ع) روایت شده است: هر کس پس از نماز واجب، با تسبیح فاطمه(س) صد بار به تسبیح خدا بپردازد، و به دنبال آن یک بار «لا اِلهَ اِلَّا اللَّه» بگوید، آمرزیده می‌شود.»<ref>الحر العاملی، وسائل الشیعه، ۱۴۰۳ق، ابواب تعقیب، باب۷، حدیث۳، ج۴، ص۱۰۲۱.</ref>

# در حدیث دیگری از آن حضرت روایت شده است: تسبیح فاطمه زهرا(س) هر روز بعد از هر نماز، از هزار رکعت نماز در هر روز، نزد خدا محبوب‌تر است.»<ref>الحر العاملی، وسائل الشیعه، ۱۴۰۳ق، ابواب تعقیب، باب ۹، حدیث۲، ج۴، ص۱۰۲۴.</ref>

# از [[امام صادق(ع)]] روایت شده است: هر کس بعد از نماز واجب، پیش از آنکه پاهای خود را جفت کند (قبل از به هم خوردن حالت جلوس [[تشهد]] و [[سلام (نماز)|سلام]]، تسبیح فاطمه زهرا(س) بگوید، خداوند او را می‌آمرزد.»<ref>الحر العاملی، وسائل الشیعه، ۱۴۰۳ق، ابواب تعقیب، باب ۷، حدیث۴، ج۴، ص۱۰۲۲.</ref>

* الحر العاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعة، تحقیق وتصحیح وتذییل : الشیخ عبد الرحیم الربانی الشیرازی، بیروت،‌دار إحیاء التراث العربی، الطبعة الخامسة، ۱۴۰۳ق-۱۹۸۳م.