آیه اطعام: تفاوت میان نسخه‌ها

زمخشری از مفسران [[اهل سنت]] می‌نویسد:  

:::«از [[عبدالله بن عباس|ابن عباس]] نقل شده است که [[امام حسن مجتبی|حسن]] و [[امام حسین|حسین]] دچار بیماری شدند. [[رسول خدا(ص)]] همراه با جمعی از یاران به عیادت آن دو آمدند و به [[امام علی|علی]] گفتند: ای ابوالحسن خوب است برای تندرستی فرزندانت نذری کنی. علی و [[حضرت فاطمه|فاطمه]] و [[فضه]] نذر کردند که اگر آن دو شفا یابند سه روز [[روزه]] بگیرند. هر دو شفا یافتند. علی سه من جو [[قرض]] کرد. فاطمه یک سوم آن را آسیاب کرد و نان پخت. هنگام افطار سائلی بر در خانه آمد و گفت: ای اهل بیت محمد، مسکینی از مساکین مسلمان هستم، به من خوراکی دهید که خداوند به شما از مائده‌های بهشتی دهد. او را بر خود مقدم داشتند و نان‌ها را به او بخشیدند و با آب افطار کردند. فردای آن روز نیز روزه گرفتند. چون شب شد و غذا به میان آوردند، یتیمی بر در آمد. این بار هم غذای خود را به او بخشیدند. روز سوم هم به همان ترتیب روزه داشتند و هنگام افطار، اسیری پیدا شد، و باز نان جوین خود را به او بخشیدند. چون صبح شد علی(ع)، دست حسن و حسین را گرفت و به نزد پیامبر (ص) رفتند. چون آنان را دید که از شدت گرسنگی می‌لرزند، فرمود: از دیدن حال شما حال ناگواری پیدا می‌کنم. برخاست و همراه آنان به منزل‌شان رفت و فاطمه را دید که در محراب عبادت است و شکمش به پشتش چسبیده و چشم‌هایش گود رفته است. از دیدن او اندوهگین شد. آنگاه [[جبرئیل]] نازل شد و گفت خداوند تو را به چنین اهل بیتی تهنیت می‌گوید و این سوره را قرائت کرد.»<ref>زمخشری، الکشاف، ۱۴۱۵ق، ج۴، ص۶۷۰.</ref>