کاربر ناشناس
سوره قمر: تفاوت میان نسخهها
جز
←فضیلت و خواص: اصلاح پانویس
imported>Salvand جز (←منابع: اصلاح منابع و افزودن منبع) |
imported>Salvand جز (←فضیلت و خواص: اصلاح پانویس) |
||
خط ۳۰: | خط ۳۰: | ||
==فضیلت و خواص== | ==فضیلت و خواص== | ||
در فضیلت این سوره از [[پیامبر(ص)]] آمده كسى كه سوره قمر را یک روز در میان قرائت کند در حالی وارد [[قیامت]] میشود که صورتش مانند شب چهارده میدرخشد و هر کس آن را هر شب قرائت کند بهتر است و در قیامت در حالی میآید که چهرهاش از سفیدی میدرخشد.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ج۹، ص۳۰۷</ref> هم چنین [[عبدالله بن عباس|ابن عباس]] از ایشان نقل میکند: قاری سوره قمر در کتاب آسمانی تورات سپید رو نامیده شده و در روزی که چهرهها سپید یا سیاه میشود چهره قاری آن سپید و نورانی است.<ref>سیوطی، جامع الصغیر، ج۲، ص۲۳۴.</ref> [[امام صادق(ع)]] نیز فرمودهاند: هر کس سوره قمر را قرائت کند، خداوند او را در حالی از قبرش خارج میکند که بر مرکبی از مرکبهای بهشتی سوار شده است.<ref> | در فضیلت این سوره از [[پیامبر(ص)]] آمده كسى كه سوره قمر را یک روز در میان قرائت کند در حالی وارد [[قیامت]] میشود که صورتش مانند شب چهارده میدرخشد و هر کس آن را هر شب قرائت کند بهتر است و در قیامت در حالی میآید که چهرهاش از سفیدی میدرخشد.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ج۹، ص۳۰۷</ref> هم چنین [[عبدالله بن عباس|ابن عباس]] از ایشان نقل میکند: قاری سوره قمر در کتاب آسمانی تورات سپید رو نامیده شده و در روزی که چهرهها سپید یا سیاه میشود چهره قاری آن سپید و نورانی است.<ref>سیوطی، جامع الصغیر، ج۲، ص۲۳۴.</ref> [[امام صادق(ع)]] نیز فرمودهاند: هر کس سوره قمر را قرائت کند، خداوند او را در حالی از قبرش خارج میکند که بر مرکبی از مرکبهای بهشتی سوار شده است.<ref>شیخ صدوق، ثواب الاعمال، ص۱۱۶.</ref> | ||
در [[تفسیر قرآن|تفسیر]] [[البرهان فی تفسیر القرآن|برهان]] برای قرائت این سوره خواصی چون محبوب شدن و آبرومند شدن نزد مردم،<ref> بحرانی، تفسیرالبرهان، ج۵، ص۲۱۳</ref> و آسان شدن کارهای سخت ذکر شده است.<ref> بحرانی، تفسیرالبرهان، ج۵، ص۲۱۳</ref> | در [[تفسیر قرآن|تفسیر]] [[البرهان فی تفسیر القرآن|برهان]] برای قرائت این سوره خواصی چون محبوب شدن و آبرومند شدن نزد مردم،<ref> بحرانی، تفسیرالبرهان، ج۵، ص۲۱۳</ref> و آسان شدن کارهای سخت ذکر شده است.<ref> بحرانی، تفسیرالبرهان، ج۵، ص۲۱۳</ref> |