حاکم شرع: تفاوت میان نسخه‌ها

'''حاکم شرع''' متصدی و متولی [[احکام شرعی]] است. [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] و [[امامان شیعه|ائمه(ع)]] مصداق اصلی حاکم شرع‌اند که [[خدا|خداوند]] این جایگاه را به آنان اعطا کرده است. همچنین افراد خاصی که ائمه(ع) آنها را نائب خود قرار داده‌ بودند مصداق غیر مستقیم حاکم شرع می‌باشند. در زمان [[غیبت کبرا|غیبت کبری]] نیز [[مرجع تقلید|مراجع تقلید]] به عنوان [[نیابت عامه|نائبان عام]] متصدی [[احکام شرعی|احکام شرع]] هستند. در مورد محدوده نفوذ حاکم شرع در زمان غیبت میان [[مجتهد|فقها]] اختلاف است. برخی ولایت عام را مطرح می‌کنند و برخی دیگر ولایت حاکم شرع را فقط در حیطه‌ای می‌دانند که در متون شرعی بیان شده است.  

«حاکم شرع» اصطلاحی است فقهی که به‌گفته برخی از زمان علامه حلی به کتاب‌های فقهی راه یافته است.<ref>قافی، «حاکم (۱)»، ص۴۲۳.</ref> مراد فقیهان از حاکم شرع، قاضی شرعی است؛ یعنی کسی که به‌لحاظ شرعی صلاحیت قضاوت دارد. به‌گفته علامه حلی حاکم شرع، فقیه جامع الشرایط است.<ref>حلی، تذکرةالفقها، مؤسسه آل البیت، ص۵۹۲.</ref>

[[سید روح الله موسوی خمینی|امام خمینی(ره)]] در اوائل انقلاب جمهوری اسلامی واژه حاکم شرع را درخصوص [[قاضی‌|قاضی‌های]] شرعی‌ای که برای مناطق مختلف کشور تعیین می‌کردند، به‌کار می‌برد.<ref>نگاه کنید به امام خمینی، صحیفه نور، ۱۳۸۹ش، ج۱۱، ص۳۷۸؛ ج ۲۰، ص۲۸۵؛ ج۱۸، ص۳۶؛ ج ۱۴، ص۴۶۶؛ ج۱۶، ص۳۹۸.</ref>

==احکام فقهی حاکم شرع==