پرش به محتوا

سوره حشر: تفاوت میان نسخه‌ها

۱۴۳ بایت اضافه‌شده ،  ‏۴ ژوئیهٔ ۲۰۱۸
منبع یابی، اصلاح پاورقی و منابع
جز (افزایش مطلب)
imported>M.r.seifi
(منبع یابی، اصلاح پاورقی و منابع)
خط ۱۲: خط ۱۲:


* '''تعداد آیات و دیگر ویژگی‌ها'''
* '''تعداد آیات و دیگر ویژگی‌ها'''
سوره حشر ۲۴ [[آیه]]، ۴۴۵ کلمه و ۱۹۱۳ حرف دارد.<ref>ابوالفتوح رازی، روض الجنان و روح الجنان، ج ۱۹، ص ۹۴</ref> این سوره از نظر حجمی جزو [[مفصلات|سوره‌های مُفَصلّات]] (دارای آیات کوتاه و متعدد) و در حدود نیم [[حزب (قرآن)|حِزب]] است. سوره حشر همچنین جزو [[مسبحات|سوره‌های مُسَبِّحات‌]] است، یعنی با [[تسبیح]] آغاز می‌شود.<ref>خرمشاهی، دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۱۲۵۵-۱۲۵۴.</ref>
سوره حشر ۲۴ [[آیه]]، ۴۴۵ کلمه و ۱۹۱۳ حرف دارد.<ref>ابوالفتوح رازی، روض الجنان، ۱۳۷۱ش، ج۱۹، ص ۹۴.</ref> این سوره از نظر حجمی جزو [[مفصلات|سوره‌های مُفَصلّات]] (دارای آیات کوتاه و متعدد) و در حدود نیم [[حزب (قرآن)|حِزب]] است. سوره حشر همچنین جزو [[مسبحات|سوره‌های مُسَبِّحات‌]] است، یعنی با [[تسبیح]] آغاز می‌شود.<ref>دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۱۲۵۵-۱۲۵۴.</ref>


این سوره را در شمار [[سوره‌های ممتحنات]] نیز آورده‌اند<ref>رامیار، تاریخ قرآن، ۱۳۶۲ش، ص۳۶۰و۵۹۶.</ref> که گفته شده این سوره‌ها با [[سوره ممتحنه]] تناسب محتوایی دارند.<ref>[http://lib.eshia.ir/26683/1/2612 فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ج۱، ص۲۶۱۲.]</ref>
این سوره را در شمار [[سوره‌های ممتحنات]] نیز آورده‌اند<ref>رامیار، تاریخ قرآن، ۱۳۶۲ش، ص۳۶۰و۵۹۶.</ref> که گفته شده این سوره‌ها با [[سوره ممتحنه]] تناسب محتوایی دارند.<ref>[http://lib.eshia.ir/26683/1/2612 فرهنگ‌نامه علوم قرآن، ج۱، ص۲۶۱۲.]</ref>
خط ۲۸: خط ۲۸:
زمانی که [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] به [[مدینه]] [[هجرت به مدینه|هجرت]] کرد، با [[یهود|یهودیان]] آنجا، یعنی قبیله [[بنی نضیر|بنی‌نضیر]]، [[بنی قریظه|بنی‌قُریظه]] و [[بنی قینقاع|بنی‌قَینُقاع]]، پیمان صلح بست؛ ولی آنان این پیمان را با توطئه‌هایی نقض کردند، از جمله: ۱. پیمان اتحاد [[کعب بن اشرف]] (بزرگ یهود) با [[ابوسفیان]] برای نابودی پیامبر(ص) پس از [[جنگ احد]] که این خبر از طریق [[وحی]] به پیامبر رسید. ۲. توطئه عمرو بن جحاش از یهودیان قبیله بنی‌نضیر برای کشتن پیامبر(ص). ۳. سرودن شعرهای هجو و بدگویی علیه پیامبر.
زمانی که [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] به [[مدینه]] [[هجرت به مدینه|هجرت]] کرد، با [[یهود|یهودیان]] آنجا، یعنی قبیله [[بنی نضیر|بنی‌نضیر]]، [[بنی قریظه|بنی‌قُریظه]] و [[بنی قینقاع|بنی‌قَینُقاع]]، پیمان صلح بست؛ ولی آنان این پیمان را با توطئه‌هایی نقض کردند، از جمله: ۱. پیمان اتحاد [[کعب بن اشرف]] (بزرگ یهود) با [[ابوسفیان]] برای نابودی پیامبر(ص) پس از [[جنگ احد]] که این خبر از طریق [[وحی]] به پیامبر رسید. ۲. توطئه عمرو بن جحاش از یهودیان قبیله بنی‌نضیر برای کشتن پیامبر(ص). ۳. سرودن شعرهای هجو و بدگویی علیه پیامبر.


پس از تمامی این توطئه‌ها لشکری از [[اسلام|مسلمانان]] به مدت چند روز قلعه مستحکم یهودیان را محاصره کردند و با به آتش کشیدن نخل‌های اطراف قلعه و نابودی آنها پس از چند روز یهودیان را وادار به تسلیم کردند و بدون جنگ و خونریزی پیروز شدند. پس از این پیروزی و با پیشنهاد پیامبر اسلام(ص)، یهودیان مدینه را ترک کردند و مقداری از اموال خود را به همراه بردند و مقداری را نابود ساختند. جمعی به سوی «اذرعات» شام و تعداد کمی به سوی «[[خیبر]]» و گروهی به «حیره» رفتند.<ref>مکارم شیرازی، برگزیده تفسیر نمونه، ۱۳۸۲ش، ج٬۵ ص ۱۳۲-۱۳۳.</ref>
پس از تمامی این توطئه‌ها لشکری از [[اسلام|مسلمانان]] به مدت چند روز قلعه مستحکم یهودیان را محاصره کردند و با به آتش کشیدن نخل‌های اطراف قلعه و نابودی آنها پس از چند روز یهودیان را وادار به تسلیم کردند و بدون جنگ و خونریزی پیروز شدند. پس از این پیروزی و با پیشنهاد پیامبر اسلام(ص)، یهودیان مدینه را ترک کردند و مقداری از اموال خود را به همراه بردند و مقداری را نابود ساختند. جمعی به سوی «اذرعات» شام و تعداد کمی به سوی «[[خیبر]]» و گروهی به «حیره» رفتند.<ref>مکارم شیرازی، برگزیده تفسیر نمونه، ۱۳۸۲ش، ج۵، ص۱۳۲-۱۳۳.</ref>


==فضیلت و خواص==
==فضیلت و خواص==
از [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] روایت شده است: «هر کس [[سوره]] حشر را قرائت کند [[بهشت]] و [[جهنم]] و [[عرش]] و [[کرسی]] و حجاب‌های آن و آسمان‌های هفت‌گانه و زمین‌های هفت‌گانه و هوا و بادها و پرندگان و درختان و کوه‌ها و خورشید و ماه و فرشتگان، همگی بر او درود و صلوات می‌فرستند و برای او طلب مغفرت و آمرزش می‌کنند و اگر همان روز یا شب قرائت سوره حشر، از دنیا برود [[شهید]] محسوب می‌شود».<ref>شیخ صدوق، ثواب الاعمال، ۱۳۸۲ش، ص۱۱۷.</ref> از [[امام صادق]](ع) هم نقل شده است «هر کس در ساعات عصر، [[سوره الرحمن]] و حشر را قرائت کند، خداوند فرشته‌ای را مأمور می‌کند تا صبح از او مراقبت کند».<ref>طبرسی، ترجمه تفسیر مجمع البیان، نشر فراهانی، ج۲۴، ص۳۰۵.</ref>
از [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] روایت شده است: «هر کس [[سوره]] حشر را قرائت کند [[بهشت]] و [[جهنم]] و [[عرش]] و [[کرسی]] و حجاب‌های آن و آسمان‌های هفت‌گانه و زمین‌های هفت‌گانه و هوا و بادها و پرندگان و درختان و کوه‌ها و خورشید و ماه و فرشتگان، همگی بر او درود و صلوات می‌فرستند و برای او طلب مغفرت و آمرزش می‌کنند و اگر همان روز یا شب قرائت سوره حشر، از دنیا برود [[شهید]] محسوب می‌شود».<ref>شیخ صدوق، ثواب الاعمال، ۱۳۸۲ش، ص۱۱۷.</ref> از [[امام صادق]](ع) هم نقل شده است «هر کس در ساعات عصر، [[سوره الرحمن]] و حشر را قرائت کند، خداوند فرشته‌ای را مأمور می‌کند تا صبح از او مراقبت کند».<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۴۰۶ق، ج۹، ص۳۸۴.</ref>


== متن و ترجمه==
== متن و ترجمه==
خط ۴۳: خط ۴۳:


== پانویس ==
== پانویس ==
{{پانویس۲}}
{{پانویس|۲}}


==منابع==
==منابع==
{{منابع}}
{{منابع}}
* قرآن کریم، ترجمه محمدمهدی فولادوند، تهران، دارالقرآن الکریم، ۱۴۱۸ق/۱۳۷۶ش.
* قرآن کریم، ترجمه محمدمهدی فولادوند، تهران، دارالقرآن الکریم، ۱۴۱۸ق/۱۳۷۶ش.
* ابوالفتوح رازی، حسین بن علی، روض الجِنان و روح الجَنان فی تفسیر القرآن، مشهد، آستان قدس رضوی، ۱۳۷۱ش.
* رامیار، محمود، تاریخ قرآن، تهران، انتشارات علمی و فرهنگی، ۱۳۶۲ش.
* رامیار، محمود، تاریخ قرآن، تهران، انتشارات علمی و فرهنگی، ۱۳۶۲ش.
* بحرانی، هاشم بن سلیمان، البرهان فی تفسیر القرآن، مؤسسه البعثه، قسم الدراسات الاسلامیه، قم، ۱۳۸۹ش.
* بحرانی، هاشم بن سلیمان، البرهان فی تفسیر القرآن، مؤسسه البعثه، قسم الدراسات الاسلامیه، قم، ۱۳۸۹ش.
* دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ج۲، به کوشش بهاء‌الدین خرمشاهی، تهران، دوستان-ناهید، ۱۳۷۷ش.
* دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ج۲، به کوشش بهاء‌الدین خرمشاهی، تهران، دوستان-ناهید، ۱۳۷۷ش.
* شیخ صدوق، محمد بن علی، ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، محمدرضا انصاری محلاتی، قم، نسیم کوثر، ۱۳۸۲ش.
* شیخ صدوق، محمد بن علی، ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، محمدرضا انصاری محلاتی، قم، نسیم کوثر، ۱۳۸۲ش.
* طبرسی، فضل بن حسن، ترجمه تفسیر مجمع البیان، تهران، نشر فراهانی، [بی‌تا].
* طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، بیروت، دار المعرفة، چاپ اول، ۱۴۰۶ق.
* فرهنگ‌نامه علوم قرآن، قم، دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم.
* فرهنگ‌نامه علوم قرآن، قم، دفتر تبلیغات اسلامی حوزه علمیه قم.
* معرفت، محمدهادی، آموزش علوم قرآن، [بی‌جا]، مرکز چاپ و نشر سازمان تبلیغات اسلامی، چ۱، ۱۳۷۱ش.
* معرفت، محمدهادی، آموزش علوم قرآن، [بی‌جا]، مرکز چاپ و نشر سازمان تبلیغات اسلامی، چ۱، ۱۳۷۱ش.
کاربر ناشناس