مسجدالاقصی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''مسجد الاقصی'''، از [[مسجد|مساجد]] اسلامی در شهر [[بیت المقدس]] و نخستین [[قبله]] مسلمانان است. بنابر برخی روایات، [[پیامبر اکرم(ص)]] از آنجا به [[معراج]] رفت. قرآن در [[سوره اسراء]] به مناسبت ذکر معراج پیامبر از آن یاد کرده است.

{{جعبه نقل قول|عنوان =| نقل‌قول = {{متن قرآن|سُبْحَانَ الَّذِی أَسْرَ‌یٰ بِعَبْدِهِ لَیلًا مِّنَ الْمَسْجِدِ الْحَرَ‌امِ إِلَی الْمَسْجِدِ الْأَقْصَی الَّذِی بَارَ‌کنَا حَوْلَهُ لِنُرِ‌یهُ مِنْ آیاتِنَا ۚ إِنَّهُ هُوَ السَّمِیعُ الْبَصِیرُ‌﴿۱﴾|ترجمه= منزّه است آن [خدایی‌] که بنده‌اش را شبانگاهی از [[مسجد الحرام]] به سوی [[مسجد الاقصی]] -که پیرامون آن را [[برکت]] داده‌ایم- سیر داد، تا از نشانه‌های خود به او بنمایانیم، که او همان شنوای بیناست.﴿۱﴾|سوره=۱۷|آیه=۱}}|تاریخ بایگانی| منبع = [[سوره اسراء|اسراء]]، آیه۱.| تراز = راست| عرض = ۱۸۰px| اندازه خط = ۱۳px|رنگ پس‌زمینه =#ffeebb| گیومه نقل‌قول =| تراز منبع = }}

عبارت «المسجد الاقصی» به عربی به معنای دورترین مسجد است و در اصطلاح به مسجد مشهور بیت المقدس اشاره دارد که بنا بر آیات قرآن، محل عروج پیامبر اکرم(ص)به آسمان بوده است.<ref> سوره اسراء، آیه۱.</ref> این مسجد، در سال ۶۲۱م. ساخته شده است.  

در برخی روایات از جمله [[حدیث شد رحال|حدیث شَدُّ رِحال]] به فضیلت مسجد الاقصی اشاره شده است، در حدیث مذکور آمده است که «بار سفر بسته نمی‌شود مگر به قصد سه مسجد: مسجدالحرام، مسجد من و مسجدالاقصی».<ref>بخاری، صحیح البخاری، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۳۹۸؛ مسلم، صحیح مسلم، بیروت، ج۲، ص۱۰۱۴‌.</ref> مورخان قدیم هنگامی که از مسجد الاقصی نام می‌بردند، تمام و یا قسمتی از صحنی است که حصارها و برج‌ها و باروها بر مبنای آن استوار است و در آن باب‌هایی قرار دارد که به هنگام اسراء و معراج معروف و مشهور بوده است.<ref>حمیدی، ص۱۸۴ و ۱۸۵.</ref>

مسجد الاقصی در فاصله ۵۰۰ متری [[مسجد صخره]]، قرار دارد. ساختمان مسجد دارای ۸۸ متر طول و ۳۵ متر عرض است و در سال ۷۰۵ میلادی ساخت آن به پایان رسیده است. ساختمان مسجد بر روی ۵۳ ستون مرمری و ۴۹ پایه مربعی شکل بنا گردیده است.<ref>حمیدی، ص۱۸۳.</ref>

وقتی عمر بن خطاب پس از فتح اورشلیم به این شهر آمد، مسجد الاقصی وجود نداشت. او مسجدی را در صحن تپه و کنار معابد پیشین ساخت که به مسجد عمر شهرت یافت.<ref>طبری، ج ۳، ص۱۰۶.</ref>

[[عبدالملک بن مروان]] خلیفه اموی (۲۶- ۸۶ق) دو مسجد معروف در حرم بنا کرد که یکی از آنها مسجدالاقصی بود. درهای این مسجد با ورقه‌های طلا و نقره پوشانده شد. در زمان عبدالملک، [[عبدالله بن زبیر]] از موسم [[حج]] برای تبلیغ علیه او و بیعت گرفتن از حاجیان برای خود سود جست و در خطبه‌هایش در [[روز عرفه]] و ایام [[منا]] در [[مکه]]، با یاد‌کردن از لعنت پیامبر بر حَکم بن عاص، جد عبدالملک، و دودمانش، شامیان را به خود متمایل می‌کرد.<ref>اخبار مکه، فاکهی، ج۱، ص۳۵۶؛ البدایة و النهایه، ج۸، ص۲۸۰.</ref> عبدالملک نیز شامیان را از رفتن به حج بازداشت و با کمک فتوای یکی از عالمان درباری به نام زُهری، آنان را به حج‌ در بیت‌ المقدس و طواف پیرامون صخره مسجدالاقصی واداشت.<ref>تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۲۶۱؛ البدایة و النهایه، ج۸، ص۲۸۰؛ حیاة الحیوان، ج۲، ص۵۸.</ref>

صلیبی‌ها در سال ۱۰۹۹م که بیت المقدس را تصرف کردند، در قسمتی از محل مسجد الاقصی، کلیسا ساختند و قسمت دیگر آن را به عنوان استراحتگاهی برای سواران و انبار ذخایر خود قرار دادند. ولی [[صلاح الدین ایوبی]] بیت المقدس را از آنها باز پس گرفت و به اصلاح مسجد پرداخت و [[محراب]] آن را تجدید بنا نمود و گنبد آن را کاشی‌کاری کرد و منبر چوبی معروف خود را در آن قرار داد.<ref>حمیدی، تاریخ اورشلیم، ص۱۸۳.</ref>