ادا: تفاوت میان نسخه‌ها
imported>M.bahrami بدون خلاصۀ ویرایش |
imported>M.bahrami بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''اَداء''' [[اصطلاحات فقهی|اصطلاحی فقهی]] است به معنای انجام دادن عمل در وقت معینی که شریعت برای آن مشخص کرده‌است. در مقابل آن قضاء قرار دارد که به معنای انجام دادن عمل خارج از وقت مشخص شده است به دلیل اینکه زمان آن تمام شده است و مکلف آن را در زمان خودش انجام نداده است. | |||
البته گاهی واژه اداء به معنای انجام دادن هر امری به کار برده می‌شود. مثلا گاهی گفته می‌شود که اداء [[نماز صبح|نماز قضای صبح]]. معنای این کاربرد این است که [[مکلف]] [[نماز صبح|نماز صبحی]] را که قضاء شده بود انجام داده است. بنابراین اداء گاهی به معنای مطلق انجام دستورات شرع به کار برده می‌شود و گاهی به معنای انجام دادن عمل در وقتی که شریعت مشخص شده که در مقابل قضاء به کار برده می‌شود.<ref>موسسه دايرة المعارف فقه اسلامى، الموسوعة الفقهية، ۱۴۲۸ق، ج۸، ص ۱۲-۲۴.</ref> | |||
البته گاهی واژه اداء به معنای | |||
اما به طور کلی اعمال عبادی به دو دسته تقسیم شده‌اند؛ برخی موقت هستند و برخی دیگر غیر موقت.<ref>ذهنى تهرانى، بیان المرداد، ۱۳۸۸ش، ج۱، ص ۳۶۳-۳۶۴؛ فاضل موحدی لنکرانی، ایضاح الکفایه، ۱۳۸۵ش، ج۲، ص۵۱۰-۵۱۴؛ مکارم شیرازی، دائرة المعارف فقه مقارن، ۱۴۲۷ق، ج۱، ص ۴۲۹؛ موسسه دايرة المعارف فقه اسلامى، الموسوعة الفقهية، ۱۴۲۸ق، ج۸، ص ۲۴-۲۵.</ref> | اما به طور کلی اعمال عبادی به دو دسته تقسیم شده‌اند؛ برخی موقت هستند و برخی دیگر غیر موقت.<ref>ذهنى تهرانى، بیان المرداد، ۱۳۸۸ش، ج۱، ص ۳۶۳-۳۶۴؛ فاضل موحدی لنکرانی، ایضاح الکفایه، ۱۳۸۵ش، ج۲، ص۵۱۰-۵۱۴؛ مکارم شیرازی، دائرة المعارف فقه مقارن، ۱۴۲۷ق، ج۱، ص ۴۲۹؛ موسسه دايرة المعارف فقه اسلامى، الموسوعة الفقهية، ۱۴۲۸ق، ج۸، ص ۲۴-۲۵.</ref> | ||
| خط ۱۱: | خط ۹: | ||
* '''اعمال عبادی غیر موقت:''' به اعمال عبادیی گفته می‌شود که در شریعت زمان خاصی برای آن معین نشده است مانند قضاء نمازهاى فوت شده و ازاله نجاست از مسجد و امر بمعروف و نهى از منكر.<ref>ذهنى تهرانى، بیان المرداد، ۱۳۸۸ش، ج۱، ص ۳۶۳-۳۶۴؛ فاضل موحدی لنکرانی، ایضاح الکفایه، ۱۳۸۵ش، ج۲، ص۵۱۰-۵۱۴؛ مکارم شیرازی، دائرة المعارف فقه مقارن، ۱۴۲۷ق، ج۱، ص ۴۲۹؛ موسسه دايرة المعارف فقه اسلامى، الموسوعة الفقهية، ۱۴۲۸ق، ج۸، ص ۲۴-۲۵.</ref> | * '''اعمال عبادی غیر موقت:''' به اعمال عبادیی گفته می‌شود که در شریعت زمان خاصی برای آن معین نشده است مانند قضاء نمازهاى فوت شده و ازاله نجاست از مسجد و امر بمعروف و نهى از منكر.<ref>ذهنى تهرانى، بیان المرداد، ۱۳۸۸ش، ج۱، ص ۳۶۳-۳۶۴؛ فاضل موحدی لنکرانی، ایضاح الکفایه، ۱۳۸۵ش، ج۲، ص۵۱۰-۵۱۴؛ مکارم شیرازی، دائرة المعارف فقه مقارن، ۱۴۲۷ق، ج۱، ص ۴۲۹؛ موسسه دايرة المعارف فقه اسلامى، الموسوعة الفقهية، ۱۴۲۸ق، ج۸، ص ۲۴-۲۵.</ref> | ||
==پانویس== | |||
{{پانویس ۲}} | |||
== منابع == | == منابع == | ||
ذهنى تهرانى،سيد محمد جواد، بيان المراد، شرح فارسى بر اصول الفقه، قم، گنجینه ذهنی، ۱۳۸۸ش. | {{منابع}} | ||
*ذهنى تهرانى،سيد محمد جواد، بيان المراد، شرح فارسى بر اصول الفقه، قم، گنجینه ذهنی، ۱۳۸۸ش. | |||
فاضل موحدى لنكرانى، محمد، ایضاح الکفایه؛ تعليقه كفاية الأصول، قم، انتشارات نوح، ۱۳۸۵ش. | *فاضل موحدى لنكرانى، محمد، ایضاح الکفایه؛ تعليقه كفاية الأصول، قم، انتشارات نوح، ۱۳۸۵ش. | ||
*مکارم شیرازی، ناصر، دائرة المعارف فقه مقارن، قم، مدرسه الامام على بن ابى طالب( ع)، ۱۴۲۷ق. | |||
مکارم شیرازی، ناصر، دائرة المعارف فقه مقارن، قم، مدرسه الامام على بن ابى طالب( ع)، ۱۴۲۷ق. | *موسسه دايرة المعارف فقه اسلامى، الموسوعة الفقهية، قم، مؤسسة دائرة معارف الفقه الإسلامي، ۱۴۲۸ق. | ||
{{پایان}} | |||
[[رده:اصطلاحات فقهی]] | |||
[[رده:احکام نماز]] | |||
[[رده:احکام عبادی]] | |||
نسخهٔ ۶ اوت ۲۰۱۷، ساعت ۱۳:۳۴
اَداء اصطلاحی فقهی است به معنای انجام دادن عمل در وقت معینی که شریعت برای آن مشخص کرده‌است. در مقابل آن قضاء قرار دارد که به معنای انجام دادن عمل خارج از وقت مشخص شده است به دلیل اینکه زمان آن تمام شده است و مکلف آن را در زمان خودش انجام نداده است.
البته گاهی واژه اداء به معنای انجام دادن هر امری به کار برده می‌شود. مثلا گاهی گفته می‌شود که اداء نماز قضای صبح. معنای این کاربرد این است که مکلف نماز صبحی را که قضاء شده بود انجام داده است. بنابراین اداء گاهی به معنای مطلق انجام دستورات شرع به کار برده می‌شود و گاهی به معنای انجام دادن عمل در وقتی که شریعت مشخص شده که در مقابل قضاء به کار برده می‌شود.[۱]
اما به طور کلی اعمال عبادی به دو دسته تقسیم شده‌اند؛ برخی موقت هستند و برخی دیگر غیر موقت.[۲]
- اعمال عبادی موقت: به آن دسته از اعمال عبادی گفته می‌شود که در شریعت زمان معینی برای آنها مشخص شده است. مانند نماز‌های واجب یومیه و یا برخی از نماز‌های مستحب. مثلا وقت معین نماز صبح از طلوع فجر اول تا طلوع خورشید است یا اینکه وقت نماز ظهر و عصر از ظهر شرعی تا غروب آفتاب است. یا اینکه وقت روزه از اذان صبح یا غروب آفتاب است. حال انجام این اعمال دو صورت دارد:
- عمل عبادی در زمان مشخص شده انجام می‌شود که در این صورت مثلا گفته می‌شود نماز به صورت اداء خوانده شده است یعنی مثلا نماز در وقت مشخص شده خوانده شده است.
- عمل عبادی زمان مشخص شده انجام نمی‌شود. که در این صورت مثلا گفته می‌شود نماز قضاء شده است. معنای قضاء شدن نماز این است که اگر چه مکلف با انجام ندادن عمل در وقت خودش مرتکب گناهی شده است اما این عمل از عهده او ساقط نشده است و باید در وقت دیگری آن را انجام دهد. البته برخی اعمال عبادی موقت هستند که وقتی زمان‌شان منقضی شود و عمل انجام نشود ساقط می‌شوند و به به جا آوردن قضای آن ندارند.
- اعمال عبادی غیر موقت: به اعمال عبادیی گفته می‌شود که در شریعت زمان خاصی برای آن معین نشده است مانند قضاء نمازهاى فوت شده و ازاله نجاست از مسجد و امر بمعروف و نهى از منكر.[۳]
پانویس
الگوی پانویس غیرفعال شده است. لطفا از الگوی پانوشت استفاده شود
منابع
- ذهنى تهرانى،سيد محمد جواد، بيان المراد، شرح فارسى بر اصول الفقه، قم، گنجینه ذهنی، ۱۳۸۸ش.
- فاضل موحدى لنكرانى، محمد، ایضاح الکفایه؛ تعليقه كفاية الأصول، قم، انتشارات نوح، ۱۳۸۵ش.
- مکارم شیرازی، ناصر، دائرة المعارف فقه مقارن، قم، مدرسه الامام على بن ابى طالب( ع)، ۱۴۲۷ق.
- موسسه دايرة المعارف فقه اسلامى، الموسوعة الفقهية، قم، مؤسسة دائرة معارف الفقه الإسلامي، ۱۴۲۸ق.
- ↑ موسسه دايرة المعارف فقه اسلامى، الموسوعة الفقهية، ۱۴۲۸ق، ج۸، ص ۱۲-۲۴.
- ↑ ذهنى تهرانى، بیان المرداد، ۱۳۸۸ش، ج۱، ص ۳۶۳-۳۶۴؛ فاضل موحدی لنکرانی، ایضاح الکفایه، ۱۳۸۵ش، ج۲، ص۵۱۰-۵۱۴؛ مکارم شیرازی، دائرة المعارف فقه مقارن، ۱۴۲۷ق، ج۱، ص ۴۲۹؛ موسسه دايرة المعارف فقه اسلامى، الموسوعة الفقهية، ۱۴۲۸ق، ج۸، ص ۲۴-۲۵.
- ↑ ذهنى تهرانى، بیان المرداد، ۱۳۸۸ش، ج۱، ص ۳۶۳-۳۶۴؛ فاضل موحدی لنکرانی، ایضاح الکفایه، ۱۳۸۵ش، ج۲، ص۵۱۰-۵۱۴؛ مکارم شیرازی، دائرة المعارف فقه مقارن، ۱۴۲۷ق، ج۱، ص ۴۲۹؛ موسسه دايرة المعارف فقه اسلامى، الموسوعة الفقهية، ۱۴۲۸ق، ج۸، ص ۲۴-۲۵.