رقص: تفاوت میان نسخه‌ها

رقص‌های رایج در سرزمین‌های اسلامی غالبا هنگام برگزاری آیین‌ها و مراسم اجرا می‌شدند. در بسیاری از این رقص‌‌ها، تفریح و سرگرمی با صرف خلاقیت هنری منظور نبوده بلکه اهداف و کارکردهایی مذهبی و آیینی نیز داشته است.<ref>امین مهربانی، رقص،‌ ص۲۱۶.</ref>

[[فقها]] از رقص، در بحث تجارت‌های [[حرام]] سخن گفته‌اند. درباره رقص برخی قائل به حرمت آن شده‌اند هر چند همراه با موسیقی لهوی و وسایل [[لهو]] نباشد، مگر رقص زن برای شوهر که بدون وسایل لهو و موسیقی بنابر قول بسیاری از فقها جایز است.<ref>هاشمی شاهرودی، محمود، فرهنگ فقه، ۱۳۸۹ش، ج۴، ص۱۲۴.</ref>                

اما برخی رقص را به خودی خود حرام نمی‌دانند، مگر آن رقصی که همراه با موسیقی باشد و باعث تهییج شهوت و فساد شود.<ref>هاشمی شاهرودی، محمود، فرهنگ فقه، ۱۳۸۹ش، ج۴، ص۱۲۴.</ref>

[[روایات]] نیز به شکل عام، هر کار لغوی را حرام دانسته‌اند از جمله آنها رقص و همچنین روایاتی درباره خود موسیقی وارد شده که آن را حرام دانستند. در مجموعه این روایات، حرمت رقص، بطور مطلق و در برخی با قید‌هایی مانند لهو و لعب همراه است.<ref>کلینی،‌ كافی، ۱۴۰۷ق، ج‏6، ص432.</ref>

نوعی رقص است که [[صوفی|صوفیان]] آن را در مکان و زمان خاصی انجام می‌دهند و می‌گویند با این حرکت حالت شور و وجدی پیدا می‌کنند که به خداوند نزدیک می‌شوند. <ref>نوروزی طلب،‌ عادلوند، «مطالعه تطبیقی رقص شیوا و رقص سماع»،‌ ص۱۹.</ref> اما برخی از صوفیه رقص و آهنگ را برای صوفی جایز نمی‌دانند. <ref>کاشانی، مصباح الهدایه، ۱۳۷۶ ش، ص ۱۷۸.</ref>