سوره حاقه: تفاوت میان نسخه‌ها

* تصدیق گفته‌های [[قرآن]] و عظمت آن.<ref>طباطبایی، سید محمدحسین، ۱۳۹۳ق، ج۱۹، ص۳۹۱ و ۳۹۲. </ref>

در [[حدیث|روایت]] آمده است وقتی [[آیه]] ۱۲ [[سوره]] الحاقه نازل شد، «لِنَجْعَلَهَا لَكُمْ تَذْكِرَ‌ةً وَتَعِیهَا أُذُنٌ وَاعِیةٌ: تا آن را برای شما [مایه‌] تذكری گردانیم و گوش‌های شنوا آن را نگاه دارد»، [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] به [[امام علی(ع)]] گفت که منظور [از اُذُن در] آیه، گوش‌های توست.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۴۲۳.</ref> از [[امیرالمؤمنین]] نیز روایت شده است که «من آن گوش شنوا هستم».<ref>بحرانی، هاشم این سلیمان، ۱۳۸۹ش، ج۵، ص۴۷۱، به نقل از معانی‌الاخبار، ج۱ ص۶۰.</ref> برخی مفسران [[اهل سنت]] هم این آیه را درباره امام علی(ع) دانسته‌اند.<ref>سیوطی، الدر المنثور، ۱۴۰۴ق، ج۶، ص۲۶۰.</ref><ref>ثعلبی، الکشف و البیان، ۱۴۲۲ق، ج۱۰، ص۲۸. </ref>

همچنین در بسیاری از کتاب‌های [[تفسیر|تفسیری]] و [[حدیث|حدیثی]] آمده است پیامبر(ص) هنگام نزول این آیۀ گفت: «من از خدا خواستم كه گوش علی را از این گوش‌های شنوا و نگهدارندۀ حقایق قرار دهد». از امام علی(ع) نقل شده است: «من هیچ سخنی بعد از آن، از رسول خدا نشنیدم كه آن را فراموش كنم؛ بلكه همیشه آن را به خاطر داشتم».<ref>مکارم شیرازی، برگزیده تفسیر نمونه، ۱۳۸۲ش، ج۵، ص۲۶۲. </ref>

این [[آیه|آیات]] تهدید می‌کنند اگر پیامبر(ص) سخنی را به [[دروغ]] به [[خدا|خداوند]] نسبت دهد، خداوند از او انتقام خواهد گرفت. یعنی مراد این آیات این است که ممکن نیست فرستاده خداوند چنین عملی انجام دهد. پس پیامبر(ص) در گفتارش صادق است و آنچه می‌گوید کلام الهی است.<ref>طباطبایی، المیزان، ترجمه، ج۱۹، ص۶۷۵ـ۶۷۶.</ref> در تفسیر [[البرهان فی تفسیر القرآن|البرهان]] در روایتی آمده است هنگامی که پیامبر گفت «مَنْ كُنْتُ مَوْلَاهُ فَعَلِيٌّ مَوْلَاه‏» ([[حدیث غدیر]])، عَدوی گفت: این را خدا نگفته است و او بر خداوند بسته است. در این هنگام [[آیه]] «وَلَوْ تَقَوَّلَ عَلَيْنَا...» نازل شد.<ref>بحرانی، البرهان، ۱۴۱۵ق، ج۵، ص۴۸۰.</ref>

از پیامبر(ص) نقل شده است هر کس [[سوره]] حاقه را قرائت کند، خداوند در حسابرسیِ او آسان می‌گیرد.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ج۱۰، ص۵۱۴.</ref> از [[امام باقر(ع)]] نقل شده است كه سوره حاقّه را بسیار بخوانید؛ زیرا قرائت آن در [[نمازهای یومیه|نمازهای واجب]] و [[نمازهای مستحب|نافله‌ها]] از آثار ایمان به خدا و پیامبر اوست؛ چون این سوره دربارۀ امیر مؤمنان(ع) و [[معاویه]] نازل شده است و كسی كه آن را بخواند تا روزی كه خدا را ملاقات کند، دینش محفوظ خواهد ماند.<ref>شیخ صدوق، ثواب الاعمال، ۱۳۸۲ش، ص۲۳۱.</ref> درباره خواص این سوره روایت شده است اگر زن باردار این سوره را بنویسد و همراه داشته باشد، به اذن خداوند آنچه در شکم دارد [از خطرها] حفظ می‌شود و اگر این سوره نوشته شود و شسته شود و نوزاد شیرخوار آن آب را بنوشد، باهوش خواه شد.<ref>بحرانی، البرهان، ج۵، ص۴۶۷.</ref>

{{پانویس۲}}

* بحرانی، هاشم بن سلیمان، البرهان فی تفسیر القرآن، مؤسسه البعثه، قسم الدراسات الاسلامیه، قم، ۱۳۸۹ش.

* ثعلبی، احمد بن محمد، الکشف و البیان عن تفسیر القرآن، داراحیاء التراث العربی، بیروت، ۱۴۲۲ق.

* خرمشاهی، بهاءالدین، دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، انتشارات دوستان، تهران،۱۳۷۷ش.

* سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌‌بکر، الدر المنثور فی التفسیر بالماثور، کتابخانه آیت‌الله مرعشی نجفی(ره)، قم ۱۴۰۴ق.

* شیخ صدوق، محمد بن علی، ثواب الأعمال و عقاب الأعمال، ترجمه محمدرضا انصاری محلاتی، نسیم کوثر، قم، ۱۳۸۲ش.

* طباطبایی، محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، مؤسسه الاعلمی للمطبوعات، بیروت ۱۳۹۳ق.

* کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، دارالکتب الاسلامیه، تهران، ۱۴۰۷ق.

* معرفت، محمدهادی، آموزش علوم قرآن، [بی‌جا]، مرکز چاپ و نشر سازمان تبلیغات اسلامی، چ۱، ۱۳۷۱ش.  

* مکارم شیرازی، ناصر، برگزیده تفسیر نمونه، تهران،‌دار الکتب الاسلامیه، ۱۳۸۲ش.