کاربر ناشناس
احصان: تفاوت میان نسخهها
←لید
imported>Mahdiemadi جز (حذف آیات در پانویس ها) |
imported>Naimi (←لید) |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{احکام}} | {{احکام}} | ||
'''اِحصان'''، به معنای «همسر داشتن» و «پاکدامنی» است و در بابهای مختلف فقه از آن بحث میشود. طبق منابع فقهی، مجازات [[زنای محصنه|زنای مُحصَنه]]، [[سنگسار]] و مجازات کسی که شخص محصنی را [[قذف]] کند، هشتاد ضربه شلاق است. تحقق احصان، نیازمند شرایط ویژهای است. | '''اِحصان'''، به معنای «همسر داشتن» و «پاکدامنی» است و در بابهای مختلف فقه از آن بحث میشود. طبق منابع فقهی، احصان موجب تشدید مجازات برخی گناهان میشود. مجازات [[زنای محصنه|زنای مُحصَنه]]، [[سنگسار]] و مجازات کسی که شخص محصنی را [[قذف]] کند، هشتاد ضربه شلاق است. تحقق احصان، نیازمند شرایط ویژهای است. | ||
== معنا == | == معنا == | ||
واژه «احصان» در لغت، به معنای نگهداشتن و مصونیت بخشیدن<ref>فرهنگ دهخدا، ذیل واژه احصان.</ref> و در اصطلاح فقهی به دو معنای «همسر داشتن» و «پاکدامنی» است.<ref>هاشمی شاهرودی، موسوعةالفقه الاسلامی طبقا لمذهب اهل البیت، ۱۴۲۳ق، ج۷، ص۱۱۱؛ دانشنامه جهان اسلام، ۱۳۹۵ش، ج۲۱، ذیل مدخل زنا، ص۵۹۶.</ref> در منابع فقهی، از معنای اول به «احصان الرجم» و از معنای دوم به «احصان القذف» نیز یاد میشود.<ref>هاشمی شاهرودی، محمود، موسوعةالفقه الاسلامی طبقا لمذهب اهل البیت، ۱۴۲۳ق، ج۷، ص۱۱۱.</ref> به مرد و زنی که شرایط «احصان» را داشته باشند «مُحصَن» و «محصَنه» یا «ثیِّب» و «ثیِّبه» میگویند.<ref>دانشنامه جهان اسلام، ۱۳۹۵ش، ج۲۱، ذیل مدخل زنا، ص۵۹۶؛ هاشمی شاهرودی، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت، ۱۳۸۲ش، ج۱، ص۳۰۷.</ref> | واژه «احصان» در لغت، به معنای نگهداشتن و مصونیت بخشیدن<ref>فرهنگ دهخدا، ذیل واژه احصان.</ref> و در اصطلاح فقهی به دو معنای «همسر داشتن» و «پاکدامنی» است.<ref>هاشمی شاهرودی، موسوعةالفقه الاسلامی طبقا لمذهب اهل البیت، ۱۴۲۳ق، ج۷، ص۱۱۱؛ دانشنامه جهان اسلام، ۱۳۹۵ش، ج۲۱، ذیل مدخل زنا، ص۵۹۶.</ref> در منابع فقهی، از معنای اول به «احصان الرجم» و از معنای دوم به «احصان القذف» نیز یاد میشود.<ref>هاشمی شاهرودی، محمود، موسوعةالفقه الاسلامی طبقا لمذهب اهل البیت، ۱۴۲۳ق، ج۷، ص۱۱۱.</ref> به مرد و زنی که شرایط «احصان» را داشته باشند «مُحصَن» و «محصَنه» یا «ثیِّب» و «ثیِّبه» میگویند.<ref>دانشنامه جهان اسلام، ۱۳۹۵ش، ج۲۱، ذیل مدخل زنا، ص۵۹۶؛ هاشمی شاهرودی، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت، ۱۳۸۲ش، ج۱، ص۳۰۷.</ref> |