Automoderated users، confirmed، protected، templateeditor
۳٬۲۷۶
ویرایش
P.motahari (بحث | مشارکتها) جز (←مفهومشناسی) |
P.motahari (بحث | مشارکتها) |
||
خط ۷: | خط ۷: | ||
برخی بر این باورند که پرچمهای سیاه از نشانههای [[ظهور]] امام مهدی(ع) هستند و به قیامی اشاره دارند که پیش از ظهور امام زمان صورت میگیرد؛<ref>سلیمیان، درسنامه مهدویت، ۱۳۸۹ش، ج۱، ص۱۳۷.</ref> اما کسانی هم میگویند منظور از آن قیام ابومسلم خراسانی است که برضد حکومت بنیامیه روی داد و به تأسیس خلافت [[بنیعباس]] انجامید.<ref>ریشهری و دیگران، دانشنامه امام مهدی، ج۶، ص۶۴، ۶۵.</ref> | برخی بر این باورند که پرچمهای سیاه از نشانههای [[ظهور]] امام مهدی(ع) هستند و به قیامی اشاره دارند که پیش از ظهور امام زمان صورت میگیرد؛<ref>سلیمیان، درسنامه مهدویت، ۱۳۸۹ش، ج۱، ص۱۳۷.</ref> اما کسانی هم میگویند منظور از آن قیام ابومسلم خراسانی است که برضد حکومت بنیامیه روی داد و به تأسیس خلافت [[بنیعباس]] انجامید.<ref>ریشهری و دیگران، دانشنامه امام مهدی، ج۶، ص۶۴، ۶۵.</ref> | ||
== | ==منابع حدیثی روایات پرچمهای سیاه== | ||
در منابع شیعی سه حدیث درباره پرچمهای سیاه نقل شده است: | در منابع شیعی سه حدیث درباره پرچمهای سیاه نقل شده است: | ||
* [[حدیث]] اوّل به نقل از [[امام باقر(ع)]] از [[امام علی علیهالسلام|امیر مؤمنان(ع)]] که فَرَج و گشایش را مشروط به سه نشانه شمرده است: اختلاف شامیان، پرچمهای سیاه خراسان و صیحه در ماه رمضان.<ref>نعمانی، الغیبة، ۱۳۷۵ش، ص۲۵۱، ح ۸.</ref> در بررسی این روایت گفته شده امام(ع) گشایش و راحتی شیعه را منوط به اختلاف اهل شام یعنی سران بنیامیه و ظهور پرچمهای سیاه یعنی مدعیان بنی عباس دانسته است و در نتیجه ارتباطی با ظهور امام زمان(ع) ندارد.<ref>صادقی، تحلیل تاریخی نشانههای ظهور، ۱۳۸۵ش، ص۱۰۶.</ref> | * [[حدیث]] اوّل به نقل از [[امام باقر(ع)]] از [[امام علی علیهالسلام|امیر مؤمنان(ع)]] که فَرَج و گشایش را مشروط به سه نشانه شمرده است: اختلاف شامیان، پرچمهای سیاه خراسان و صیحه در ماه رمضان.<ref>نعمانی، الغیبة، ۱۳۷۵ش، ص۲۵۱، ح ۸.</ref> در بررسی این روایت گفته شده امام(ع) گشایش و راحتی شیعه را منوط به اختلاف اهل شام یعنی سران بنیامیه و ظهور پرچمهای سیاه یعنی مدعیان بنی عباس دانسته است و در نتیجه ارتباطی با ظهور امام زمان(ع) ندارد.<ref>صادقی، تحلیل تاریخی نشانههای ظهور، ۱۳۸۵ش، ص۱۰۶.</ref> |