سوره انفطار: تفاوت میان نسخه‌ها

سوره انفطار ۱۹ آیه، ۸۱ کلمه و ۳۳۳ حرف دارد. این سوره به لحاظ حجمی جزو [[مفصلات|سوره‌های مفصلات]] (دارای آیات متعدد و کوتاه) است.<ref>دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۱۲۶۲.</ref>

این سوره درباره وقوع [[قیامت]] و شرایط و [[نشانه‌های قیامت|نشانه‌های آن]] و حوادثی سخن می‌گوید که در پایان جهان رخ می‌دهد؛ همچنین انسان را به نعمت‌های [[خدا|خداوند]] که سراسر وجود او را گرفته است توجه می‌دهد و با تقسیم‌بندی انسان‌ها به دو گروه [[ابرار]] (نیکان) و فُجّار (بدکاران)، درباره سرنوشت و جایگاه هر کدام سخن می‌گوید و اینکه [[فرشته|فرشتگانی]] گرامی (کرَ امًا کاتِبِینَ) اعمال هر انسانی را ثبت و ضبط می‌کنند.<ref>دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۱۲۶۲</ref>

در [[تفسیر نمونه]] آمده است، هدف این آیه در هم شکستن غرور و بیدار کردن انسان از خواب غفلت است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۲۶، ص۲۱۹.</ref> در [[نهج البلاغه]] نیز [[خطبه|خطبه‌ای]] از [[امام علی علیه السلام|امام علی(ع)]] درباره این آیه نقل شده است. امام(ع) در این خطبه انسان را مخاطب قرار می‌دهد و گلایه می‌کند چرا آدمی جرئت بر گناه یافته و مغرور شده است و اصلاً نگرانِ این دردش نیست و حال آنکه که در بسیاری از سختی‌ها نگران دیگران است. چگونه بیمِ شبیخونِ خشم [[خدا|خداوند]] او را از این خواب غفلت بیدار نمی‌کند و چگونه با ناتوانی و ضعفش در مقابل پروردگارش جرئت معصیت دارد؛ پروردگاری که کریم است و احسان و فضلش را از بنده‌اش دریغ نداشته و او را لحظه‌ای از لطفش  محروم نکرده است.<ref>نهج البلاغه، ترجمه حسین انصاریان، خطبه ۲۱۴، ص۴۹۰.</ref>

در تفسیر [[مجمع البیان فی تفسیر القرآن|مجمع البیان]] از [[پیامبر (ص)]] نقل شده هر كس سوره انفطار را قرائت كند، خداوند به تعداد همه قبرها و ده برابر قطره‌های برف و باران به او حسنه می‌دهد.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۹۰ش، ج۱۰، ص۲۸۳.</ref> همچنین از پیامبر(ص) آمده است هر کس خوش دارد در [[قیامت]] به من بنگرد، چنان‌که با چشم سر می‌بیند، سوره‌های [[سوره تکویر|تکویر]]، انفطار و [[سوره|انشقاق]] را قرائت کند.<ref>متقی هندی٬کنزالعمال،ج۶، ص۳۸۳۴</ref> [[شیخ صدوق]] در روایتی از [[امام صادق علیه السلام|امام صادق (ع)]] نقل می‌کند هر كس سوره انفطار را در [[نماز|نمازهای]] [[واجب]] یا [[مستحب]]  خود قرائت کند، خداوند حاجت‌ها و خواسته‌هایش را روا می‌دارد و بین او و خداوند حجابی نخواهد بود و همواره خداوند با نظر عنایت به او می‌نگرد تا از حسابرسی مردم فارغ گردد.<ref> شیخ صدوق، ثواب الاعمال، ۱۳۸۲ش، ص۱۲۱.</ref>