سوره انسان: تفاوت میان نسخه‌ها

نویسنده المیزان شراب طهور را شرابی  دانسته که هر نوع قذارت و ناپاکی را می زداید که از جمله آنها قذارت غفلت و محرومیت و دور ماندن از توجه به خدای سبحان است و با نوشیدن این شراب ویژه چون هیچ حجابی میان آنان( ابرار) و پروردگارشان نیست شایستگی حمد و ستایش پروردگارشان را می‌یابند همانگونه که در آیه ۱۰ سوره یونس درباره آنان فرموده: وَآخِرُ دَعْوَاهُمْ أَنِ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ و آخرین سخنشان (نیایش ابرار در بهشت) این است که: «حمد، مخصوص پروردگار عالمیان است!» علامه هم چنان در المیزان معتقد است که خداوند در جمله وَسَقَاهُمْ رَبُّهُمْ شَرَابًا طَهُورًا واسطه ها را حذف کرده و سیراب ساختن این بهشتیان را  مستقیماً به خویش نسبت داده  و این با فضیلت ترین  نعمتی است که ارزانی بهشتیان می‌شود.وی احتمال داده که این موهبت بهشتی مصداق کلمه «مزید» (نعمت‌های بیشتر ی که نزد خداوند است) در آیه ۳۵ سوره ق باشد که فرموده است: لَهُمْ مَا يَشَاءُونَ فِيهَا وَلَدَيْنَا مَزِيدٌ ترجمه: هر چه بخواهند در آنجا برای آنها هست، و نزد ما نعمت‌های بیشتری است (که به فکر هیچ کس نمی‌رسد). <ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۴ق، ج۲۰، ص۱۳۰و۱۳۱.