سوره مدثر: تفاوت میان نسخه‌ها

{{نقل قول دوقلو تاشو| تیتر= سوره الرحمن| بِسْمِ اللَّـهِ الرَّ‌حْمَـٰنِ الرَّ‌حِيمِ{{سخ}}يَا أَيُّهَا الْمُدَّثِّرُ‌ ﴿١﴾ قُمْ فَأَنذِرْ‌ ﴿٢﴾ وَرَ‌بَّكَ فَكَبِّرْ‌ ﴿٣﴾ وَثِيَابَكَ فَطَهِّرْ‌ ﴿٤﴾ وَالرُّ‌جْزَ فَاهْجُرْ‌ ﴿٥﴾ وَلَا تَمْنُن تَسْتَكْثِرُ‌ ﴿٦﴾ وَلِرَ‌بِّكَ فَاصْبِرْ‌ ﴿٧﴾ فَإِذَا نُقِرَ‌ فِي النَّاقُورِ‌ ﴿٨﴾ فَذَٰلِكَ يَوْمَئِذٍ يَوْمٌ عَسِيرٌ‌ ﴿٩﴾ عَلَى الْكَافِرِ‌ينَ غَيْرُ‌ يَسِيرٍ‌ ﴿١٠﴾ ذَرْ‌نِي وَمَنْ خَلَقْتُ وَحِيدًا ﴿١١﴾ وَجَعَلْتُ لَهُ مَالًا مَّمْدُودًا ﴿١٢﴾ وَبَنِينَ شُهُودًا ﴿١٣﴾ وَمَهَّدتُّ لَهُ تَمْهِيدًا ﴿١٤﴾ ثُمَّ يَطْمَعُ أَنْ أَزِيدَ ﴿١٥﴾ كَلَّا ۖ إِنَّهُ كَانَ لِآيَاتِنَا عَنِيدًا ﴿١٦﴾ سَأُرْ‌هِقُهُ صَعُودًا ﴿١٧﴾ إِنَّهُ فَكَّرَ‌ وَقَدَّرَ‌ ﴿١٨﴾ فَقُتِلَ كَيْفَ قَدَّرَ‌ ﴿١٩﴾ ثُمَّ قُتِلَ كَيْفَ قَدَّرَ‌ ﴿٢٠﴾ ثُمَّ نَظَرَ‌ ﴿٢١﴾ ثُمَّ عَبَسَ وَبَسَرَ‌ ﴿٢٢﴾ ثُمَّ أَدْبَرَ‌ وَاسْتَكْبَرَ‌ ﴿٢٣﴾ فَقَالَ إِنْ هَـٰذَا إِلَّا سِحْرٌ‌ يُؤْثَرُ‌ ﴿٢٤﴾ إِنْ هَـٰذَا إِلَّا قَوْلُ الْبَشَرِ‌ ﴿٢٥﴾ سَأُصْلِيهِ سَقَرَ‌ ﴿٢٦﴾ وَمَا أَدْرَ‌اكَ مَا سَقَرُ‌ ﴿٢٧﴾ لَا تُبْقِي وَلَا تَذَرُ‌ ﴿٢٨﴾ لَوَّاحَةٌ لِّلْبَشَرِ‌ ﴿٢٩﴾ عَلَيْهَا تِسْعَةَ عَشَرَ‌ ﴿٣٠﴾ وَمَا جَعَلْنَا أَصْحَابَ النَّارِ‌ إِلَّا مَلَائِكَةً ۙ وَمَا جَعَلْنَا عِدَّتَهُمْ إِلَّا فِتْنَةً لِّلَّذِينَ كَفَرُ‌وا لِيَسْتَيْقِنَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ وَيَزْدَادَ الَّذِينَ آمَنُوا إِيمَانًا ۙ وَلَا يَرْ‌تَابَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ وَالْمُؤْمِنُونَ ۙ وَلِيَقُولَ الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِم مَّرَ‌ضٌ وَالْكَافِرُ‌ونَ مَاذَا أَرَ‌ادَ اللَّـهُ بِهَـٰذَا مَثَلًا ۚ كَذَٰلِكَ يُضِلُّ اللَّـهُ مَن يَشَاءُ وَيَهْدِي مَن يَشَاءُ ۚ وَمَا يَعْلَمُ جُنُودَ رَ‌بِّكَ إِلَّا هُوَ ۚ وَمَا هِيَ إِلَّا ذِكْرَ‌ىٰ لِلْبَشَرِ‌ ﴿٣١﴾ كَلَّا وَالْقَمَرِ‌ ﴿٣٢﴾ وَاللَّيْلِ إِذْ أَدْبَرَ‌ ﴿٣٣﴾ وَالصُّبْحِ إِذَا أَسْفَرَ‌ ﴿٣٤﴾ إِنَّهَا لَإِحْدَى الْكُبَرِ‌ ﴿٣٥﴾ نَذِيرً‌ا لِّلْبَشَرِ‌ ﴿٣٦﴾ لِمَن شَاءَ مِنكُمْ أَن يَتَقَدَّمَ أَوْ يَتَأَخَّرَ‌ ﴿٣٧﴾ كُلُّ نَفْسٍ بِمَا كَسَبَتْ رَ‌هِينَةٌ ﴿٣٨﴾ إِلَّا أَصْحَابَ الْيَمِينِ ﴿٣٩﴾ فِي جَنَّاتٍ يَتَسَاءَلُونَ ﴿٤٠﴾ عَنِ الْمُجْرِ‌مِينَ ﴿٤١﴾ مَا سَلَكَكُمْ فِي سَقَرَ‌ ﴿٤٢﴾ قَالُوا لَمْ نَكُ مِنَ الْمُصَلِّينَ ﴿٤٣﴾ وَلَمْ نَكُ نُطْعِمُ الْمِسْكِينَ ﴿٤٤﴾ وَكُنَّا نَخُوضُ مَعَ الْخَائِضِينَ ﴿٤٥﴾ وَكُنَّا نُكَذِّبُ بِيَوْمِ الدِّينِ ﴿٤٦﴾ حَتَّىٰ أَتَانَا الْيَقِينُ ﴿٤٧﴾ فَمَا تَنفَعُهُمْ شَفَاعَةُ الشَّافِعِينَ ﴿٤٨﴾ فَمَا لَهُمْ عَنِ التَّذْكِرَ‌ةِ مُعْرِ‌ضِينَ ﴿٤٩﴾ كَأَنَّهُمْ حُمُرٌ‌ مُّسْتَنفِرَ‌ةٌ ﴿٥٠﴾ فَرَّ‌تْ مِن قَسْوَرَ‌ةٍ ﴿٥١﴾ بَلْ يُرِ‌يدُ كُلُّ امْرِ‌ئٍ مِّنْهُمْ أَن يُؤْتَىٰ صُحُفًا مُّنَشَّرَ‌ةً ﴿٥٢﴾ كَلَّا ۖ بَل لَّا يَخَافُونَ الْآخِرَ‌ةَ ﴿٥٣﴾ كَلَّا إِنَّهُ تَذْكِرَ‌ةٌ ﴿٥٤﴾ فَمَن شَاءَ ذَكَرَ‌هُ ﴿٥٥﴾ وَمَا يَذْكُرُ‌ونَ إِلَّا أَن يَشَاءَ اللَّـهُ ۚ هُوَ أَهْلُ التَّقْوَىٰ وَأَهْلُ الْمَغْفِرَ‌ةِ ﴿٥٦﴾| به نام خداوند رحمتگر مهربان{{سخ}} اى كشيده رداى شب بر سر، (۱) برخيز و بترسان. (۲) و پروردگار خود را بزرگ دار. (۳) و لباس خويشتن را پاك كن. (۴) و از پليدى دور شو. (۵) و منّت مگذار و فزونى مطلب. (۶) و براى پروردگارت شكيبايى كن. (۷) پس چون در صور دميده شود، (۸) آن روز [چه‌] روز ناگوارى است! (۹) بر كافران آسان نيست. (۱۰) مرا با آنكه [او را] تنها آفريدم واگذار. (۱۱) و دارايى بسيار به او بخشيدم، (۱۲) و پسرانى آماده [به خدمت، دادم‌]، (۱۳) و برايش [عيش خوش‌] آماده كردم. (۱۴) باز [هم‌] طمع دارد كه بيفزايم. (۱۵) ولى نه، زيرا او دشمن آيات ما بود. (۱۶) به زودى او را به بالارفتن از گردنه [عذاب‌] وادار مى‌كنم. (۱۷) آرى، [آن دشمن حق‌] انديشيد و سنجيد. (۱۸) كشته بادا، چگونه [او] سنجيد؟ (۱۹) [آرى،] كشته بادا، چگونه [او] سنجيد. (۲۰) آنگاه نظر انداخت. (۲۱) سپس رو ترش نمود و چهره در هم كشيد. (۲۲) آنگاه پشت گردانيد و تكبّر ورزيد، (۲۳) و گفت: «اين [قرآن‌] جز سحرى كه [به برخى‌] آموخته‌اند نيست. (۲۴) اين غير از سخن بشر نيست.» (۲۵) زودا كه او را به سَقَر در آورم. (۲۶) و تو چه دانى كه آن سَقَر چيست؟ (۲۷) نه باقى مى‌گذارد و نه رها مى‌كند. (۲۸) پوستها را سياه مى‌گرداند. (۲۹) [و] بر آن [دوزخ‌]، نوزده [نگهبان‌] است. (۳۰) و ما موكّلان آتش را جز فرشتگان نگردانيديم، و شماره آنها را جز آزمايشى براى كسانى كه كافر شده‌اند قرار نداديم، تا آنان كه اهل كتابند يقين به هم رسانند، و ايمان كسانى كه ايمان آورده‌اند افزون گردد، و آنان كه كتاب به ايشان داده شده و [نيز] مؤمنان به شك نيفتند، و تا كسانى كه در دلهايشان بيمارى است و كافران بگويند: «خدا از اين وصف‌كردن، چه چيزى را اراده كرده است؟» اين گونه، خدا هر كه را بخواهد بيراه مى‌گذارد و هر كه را بخواهد هدايت مى كند، و [شماره‌] سپاهيان پروردگارت را جز او نمى‌داند، و اين [آيات‌] جز تذكارى براى بشر نيست. (۳۱) نه چنين است [كه مى‌پندارند!] سوگند به ماه، (۳۲) و سوگند به شامگاه چون پشت كند، (۳۳) و سوگند به بامداد چون آشكار شود، (۳۴) كه آيات [قرآن‌] از پديده‌هاى بزرگ است. (۳۵) بشر را هشداردهنده است. (۳۶) هر كه از شما را كه بخواهد پيشى جويد يا بازايستد. (۳۷) هر كسى در گرو دستاورد خويش است، (۳۸) بجز ياران دست راست: (۳۹) در ميان باغها. از يكديگر مى‌پرسند، (۴۰) درباره مجرمان: (۴۱) «چه چيز شما را در آتش [سَقَر] درآورد؟» (۴۲) گويند: «از نمازگزاران نبوديم، (۴۳) و بينوايان را غذا نمى‌داديم، (۴۴) با هرزه‌درايان هرزه‌درايى مى‌كرديم، (۴۵) و روز جزا را دروغ مى‌شمرديم، (۴۶) تا مرگ ما در رسيد.» (۴۷) از اين رو شفاعت شفاعت‌كنندگان به حال آنها سودى نمى‌بخشد. (۴۸) چرا آنها از تذكر روى گردانند؟! (۴۹) گويى گورخرانى رميده‌اند، (۵۰) كه از (مقابل) شيرى فرار كرده‌اند! (۵۱) بلكه هر كدام از آنها انتظار دارد نامه جداگانه‌اى (از سوى خدا) براى او فرستاده شود! (۵۲) چنين نيست كه آنان مى‌گويند، بلكه آنها از آخرت نمى‌ترسند! (۵۳) چنين نيست كه آنها مى‌گويند، آن (قرآن) يك تذكر و يادآورى است! (۵۴) هر كس بخواهد از آن پند مى‌گيرد؛ (۵۵) و هيچ كس پند نمى‌گيرد مگر اينكه خدا بخواهد؛ او اهل تقوا و اهل آمرزش است! (۵۶)}}