سوره بروج: تفاوت میان نسخه‌ها

این سوره با سوگند به آسمان و روز قیامت و تاکید بر وقوع آن به عنوان روز موعود آغاز می‌شود و با بیان سرگذشت [[اصحاب اخدود]] که [[مومن|مومنان]] را می‌آزردند و خود هلاک شدند و اشاره به سرنوشت سعادت‌آمیز مومنان و پاداش آنان در [[قیامت|روز جزا]]، ذکر [[صفات ذات و صفات فعل|صفات]] و افعال خداوند، شمه‌ای از داستان [[فرعون]] و [[ثمود]]، اشاره به [[علم خدا]] و احاطه علمی او به اعمال و حرکات و نیات انسان‌ها و با بیان عظمت [[قرآن]]، اصالت و اعتبار آن، پایان می‌پذیرد.<ref>دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ج ۲، ص ۱۲۶۳و۱۲۶۲.</ref> [[سید محمدحسین طباطبائی|علامه طباطبایی]] در [[المیزان فی تفسیر القرآن|تفسیر المیزان]]، سوره بروج را حاوی انذار و بشارت دانسته؛ انذار به کسانی که مردان و زنان مسلمان را به جرم [[ایمان]] شکنجه می‌کنند و بشارت به مومنان و وعده نصرت و پیروزی آنها در برابر مشرکان.<ref>طباطبایی، ترجمه تفسیر المیزان،  ج ۲۰، ص۴۱۲و۴۱۳.</ref>

آیات چهارم تا هشتم سوره بروج درباره اصحاب اخدود سخن می‌گوید. «اخدود» به معناى گودال بزرگ یا خندق است.<ref>راغب اصفهانی، مفردات الفاظ قرآن، ماده«خد»</ref> منظور از این واژه در این سوره، گودال‌هایی است که مملو از آتش بود تا مؤمنان را در آنها بیندازند و بسوزانند.<ref>علی بن ابراهیم، تفسیر قمی، دارالکتاب، قم، ۱۳۶۷ش،ج۲،ص۴۱۴</ref> درباره اینکه این ماجرا مربوط به چه زمان و چه قومى است، در میان مفسران و مورخان اختلاف وجود دارد. معروف ترین نظر آن است که این داستان مربوط به «ذو نواس» یهودی آخرین پادشاه «حمیر» در سرزمین [[یمن]] است. این پادشاه یهودی، مسیحیان [[نجران]] را به آیین یهودیت فرا خواند؛ اما آنان نپذیرفتند و ذونواس دستور داد گودال‌هایی پر از آتش آماده کنند و مؤمنان مسیحی را زنده زنده در آن بیندازند. عده‌ای را نیز با شمشیر کشتند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج ۲۶، ص۳۳۸.</ref> قرآن درباره این مؤمنان می‌گوید هيچ ايرادى بر آنان (مؤمنان) نداشتند جز اينكه به خداوند عزيز و حميد ايمان آورده بودند.<ref>آیه ۸.</ref>

در فضیلت این سوره از پیامبر اسلام (ص) نقل شده هر کس سوره بروج را قرائت کند ده برابر روزهای جمعه و روزهای عرفه ای که او درک کرده است به او پاداش داده می شود.<ref>طبرسی،مجمع البیان، ج۱۰، ص۳۱۰</ref> همچنین ایشان به قرائت این سوره در [[نماز|نمازهای]] مختلف روزانه سفارش کرده اند.<ref>مجلسی،بحارالانوار، ج۸۹، ص۳۲۱</ref>