کاربر ناشناس
سوره بروج: تفاوت میان نسخهها
←نکات تفسیری
imported>Alikhosravi (←منابع) |
imported>Alikhosravi |
||
خط ۴۸: | خط ۴۸: | ||
-شاهد پیامبر و مشهود [[امام علی(ع)]]<ref>علیبابایی، برگزیده تفسیر نمونه، ۱۳۸۲ش، ج۵، ص۴۶۳</ref> | -شاهد پیامبر و مشهود [[امام علی(ع)]]<ref>علیبابایی، برگزیده تفسیر نمونه، ۱۳۸۲ش، ج۵، ص۴۶۳</ref> | ||
* '''أَصْحَابُ الْأُخْدُودِ''' | * '''أَصْحَابُ الْأُخْدُودِ''' | ||
{{اصلی|اصحاب اخدود}} | |||
«اخدود» به معناى گودال بزرگ یا خندق است.<ref>راغب اصفهانی، مفردات الفاظ قرآن، ماده«خد»</ref> منظور در این جا خندق هاى بزرگی است که مملو از آتش بود تا مومنان را در آنها بیفکنند و بسوزانند. | «اخدود» به معناى گودال بزرگ یا خندق است.<ref>راغب اصفهانی، مفردات الفاظ قرآن، ماده«خد»</ref> منظور در این جا خندق هاى بزرگی است که مملو از آتش بود تا مومنان را در آنها بیفکنند و بسوزانند. | ||
در این که این ماجرا مربوط به چه زمان و چه قومى است؟ و آیا این یک ماجراى خاص و معین بوده، و یا اشاره به ماجراهاى متعددى از این قبیل در مناطق مختلف جهان است، در میان مفسران و مورخان محل اختلاف است. معروف ترین نظر آن است که مربوط به «ذو نواس» یهودی آخرین پادشاه «حمیر» در سرزمین [[یمن]] است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج ۲۶، ص۳۳۸</ref>، بنابراین، «اصحاب اخدود» کسانی بودند که زمین را شکافته و آن را پر از آتش نموده، مؤمنان را به جرم این که ایمان دارند در آن می انداختند، و تا آخرین نفرشان را می سوزاندند. به طورى که عدد کشته شدگان و سوختگان به بیست هزار نفر رسید.<ref>علی بن ابراهیم، تفسیر قمی، دارالکتاب، قم، ۱۳۶۷ش،ج۲،ص۴۱۴</ref> | در این که این ماجرا مربوط به چه زمان و چه قومى است؟ و آیا این یک ماجراى خاص و معین بوده، و یا اشاره به ماجراهاى متعددى از این قبیل در مناطق مختلف جهان است، در میان مفسران و مورخان محل اختلاف است. معروف ترین نظر آن است که مربوط به «ذو نواس» یهودی آخرین پادشاه «حمیر» در سرزمین [[یمن]] است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج ۲۶، ص۳۳۸</ref>، بنابراین، «اصحاب اخدود» کسانی بودند که زمین را شکافته و آن را پر از آتش نموده، مؤمنان را به جرم این که ایمان دارند در آن می انداختند، و تا آخرین نفرشان را می سوزاندند. به طورى که عدد کشته شدگان و سوختگان به بیست هزار نفر رسید.<ref>علی بن ابراهیم، تفسیر قمی، دارالکتاب، قم، ۱۳۶۷ش،ج۲،ص۴۱۴</ref> |