پرش به محتوا

تعبد: تفاوت میان نسخه‌ها

۶ بایت اضافه‌شده ،  ‏۸ اکتبر ۲۰۱۴
جز
imported>A.atashinsadaf
جزبدون خلاصۀ ویرایش
imported>A.atashinsadaf
خط ۳: خط ۳:
ویژگی انحصاری تعبد در اسلام در واکنش به فرهنگ رسوخ‌یافتۀ [[بت‌ پرستی]]، به شدت از پیدایش نمادهایی طبیعی یا انسانی در این حوزه جلوگیری کرده، و تعیین هرگونه واسطه میان انسان و خداوند، هرچند با مفهوم صرفاً نمادین، نوعی [[شرک]] تلقی شده است.
ویژگی انحصاری تعبد در اسلام در واکنش به فرهنگ رسوخ‌یافتۀ [[بت‌ پرستی]]، به شدت از پیدایش نمادهایی طبیعی یا انسانی در این حوزه جلوگیری کرده، و تعیین هرگونه واسطه میان انسان و خداوند، هرچند با مفهوم صرفاً نمادین، نوعی [[شرک]] تلقی شده است.
==معنای لغوی==
==معنای لغوی==
واژۀ تعبد از ریشۀ «ع ب د» در همۀ اشتقاقاتش، به نوعی معنای بندگی و فرمان‌برداری و فروتنی را دربر دارد<ref> خلیل بن احمد،ج 2،ص48-50؛ ابن منظور، ذیل واژه عبد</ref>. عموم مشتقات این ماده جز شماری از قبیل عبادت و صیغه‌های ثلاثی مجرد آن، برای بندگی انسان در برابر خدا یا انسانی دیگر به‌طور یکسان به‌کار می‌روند <ref>ابن منظور، ذیل واژه عبد</ref>. مصدر تعبد و افعال آن به دو صورت لازم و متعدی به معنای بندگی کردن برای کسی و بنده ساختن کسی کاربرد دارند<ref> خلیل بن احمد،ج 2، ص48</ref>.
واژۀ تعبد از ریشۀ «ع ب د» در همۀ اشتقاقاتش، معنای بندگی و فرمان‌برداری و [[فروتنی]] را دربر دارد.<ref> خلیل بن احمد،ج 2،ص48-50؛ ابن منظور، ذیل واژه عبد</ref> عموم مشتقات این ماده جز برخی از آنها از قبیل عبادت و صیغه‌های [[ثلاثی مجرد]] آن، برای بندگی انسان در برابر خدا یا انسانی دیگر به‌طور یکسان به‌کار می‌روند.<ref>ابن منظور، ذیل واژه عبد</ref> مصدر تعبد و افعال آن به دو صورت لازم و متعدی به معنای بندگی کردن برای کسی و بنده ساختن کسی کاربرد دارند.<ref> خلیل بن احمد،ج 2، ص48</ref>
 
==موارد استعمال واژۀ عبد==
==موارد استعمال واژۀ عبد==
استعمال واژۀ «عبد» با تفاوتهای اندک در زبانهای مختلف سامی به معانی‌ای نزدیک به معنای عربی آن و رواج ترکیبهای «عبدالله»، «عبد شمس» و... در مقام نام‌گذاری افراد<ref> جفری،ص 210</ref> از یک‌سو، و فرهنگ رسوخ‌یافتۀ برده‌داری در نظام اخلاقی ـ اجتماعی [[عرب]] پیش از اسلام از سوی دیگر زمینۀ بسیار مناسبی برای وام‌گیری این مفهوم در حوزۀ تبیین نسبت انسان و خدا در این دین نوظهور فراهم آورده است.
استعمال واژۀ «عبد» با تفاوتهای اندک در زبانهای مختلف سامی به معانی‌ای نزدیک به معنای عربی آن و رواج ترکیبهای «عبدالله»، «عبد شمس» و... در مقام نام‌گذاری افراد<ref> جفری،ص 210</ref> از یک‌سو، و فرهنگ رسوخ‌یافتۀ برده‌داری در نظام اخلاقی ـ اجتماعی [[عرب]] پیش از اسلام از سوی دیگر زمینۀ بسیار مناسبی برای وام‌گیری این مفهوم در حوزۀ تبیین نسبت انسان و خدا در این دین نوظهور فراهم آورده است.
کاربر ناشناس