سوره تین: تفاوت میان نسخه‌ها

'''سوره تین''' یا '''والتین و الزیتون''' نود و پنجمین [[سوره]] قرآن و نازل شده در [[سوره‌های مکی قرآن|مکه]] است. این سوره کوتاه در جزء سی‌ام قرآن جای دارد. نام‌گذاری این سوره به نام «تین»، به معنای انجیر، به دلیل قسم خوردن خداوند به آن در آیه اول است.

* '''نامگذاری'''

این سوره را به این مناسبت «تین» می‌نامند که [[خداوند]] در آیه اول به آن [[سوگند]] خورده است. سوره تین را گاهی «زیتون» یا «تین و زیتون» می‌نامند.<ref>دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۱۲۶۵.</ref> تین به معنای انجیر است.<ref>دهخدا، لغتنامه، ذیل واژه تین.</ref>

[[مفسر|مفسران]] درباره معنای کلمه «تین» و «زیتون» در این سوره، چند احتمال داده‌اند: ۱- انجیر و زیتون خوراکی مراد است. ۲. به [[مسجد جامع اموی|مسجد دمشق]] اشاره دارد. ۳. مراد از زیتون [[مسجد بیت المقدس]] است. ۴. این دو کلمه به دو کوه در سرزمین [[شام]] و بیت المقدس اشاره دارند که به زبان سُریانی آنها را طور تینا و طور زیتا گویند.<ref>دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۱۲۶۵</ref> ۵. برخی نیز مراد از «والتین والزیتون» را [[امام حسن(ع)]] و [[امام حسین(ع)]] دانسته‌اند.<ref>بحرانی، البرهان، ۱۴۱۶ق، ج۵، ص۶۹۲.</ref>     

* '''محل و ترتیب نزول'''

* '''تعداد آیات و دیگر ویژگی‌ها'''

سوره تین ۸ آیه، ۳۴ کلمه و ۱۶۲ حرف دارد. این سوره جزو [[سوره‌های مفصلات]] (دارای آیه‌های کوتاه) و از سوره‌های کوچک قرآن است. این سوره از جمله سوره‌هایی است که با سوگند آغاز می‌شود و خداوند در همان ابتدا به چهار چیز سوگند یاد می‌کند.<ref>دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۱۲۶۵.</ref>

سوره تین درباره برانگیخته‌شدن در [[قیامت]]، حسابرسی [[خداوند]] و پاداش [[آخرت|اُخرَوی]] سخن می‌گوید. این سوره ابتدا به خلقت انسان بر شایسته‌ترین شکل، اشاره می‌کند و سپس به این می‌پردازد که برخی از افراد، بر [[فطرت]] اولیه‌شان باقی می‌مانند؛ اما برخی به پست‌ترین مقام می‌رسند. در آخر هم نشان می‌دهد حکمت خداوند بر این است که بین این دو دسته در پاداش، تفاوت بگذارد.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۹۷۴م، ج۲۰، ص۳۱۸.</ref>

در تفسیر [[البرهان فی تفسیر القرآن|البرهان]] روایاتی ذیل این سوره نقل شده است که در برخی از آنها آمده است مراد از «و التین و الزیتون» [[امام حسن(ع)]] و [[امام حسین(ع)]] هستند. در برخی دیگر نیز مراد از «دین» در [[آیه]] هفتم، [[ولایت]] [[امیرالمؤمنین]] معرفی شده یا گفته شده منظور از «إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ» در آیه ششم، آن حضرت و [[شیعیان]] اویند. همچنین نقل شده است مراد از «بلد امین» [[پیامبر(ص)]] است.<ref>بحرانی، البرهان، ۱۴۱۶ق، ج۵، ص۶۹۲-۶۹۴.</ref>

در تفسیرِ آیه چهارم آمده است خداوند چهار قَسَم یاد کرد تا بگوید انسان را از هر نظر شایسته و موزون آفریده است. از این آیه و آیه بعد این مطلب به دست می‌آید که آدمی استعداد این را دارد که به بالاترین مرتبه دست پیدا کند.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۹۷۴م، ج۲۰، ص۳۱۹.</ref>

[[فضل بن حسن طبرسی|طَبرِسی]] در تفسیر [[مجمع البیان|مَجمَعُ البَیان]] درباره فضیلت [[تلاوت]] این سوره می‌نویسد از [[پیامبر(ص)]] نقل است: «هر کس این سوره را بخواند، مادامی که در دنیاست (زنده است)، [[خداوند]] دو خصلت به او می‌دهد: سلامتی و یقین، و هنگامی که از دنیا برود، به تعداد کسانی که این سوره را خوانده‌اند، [[ثواب]] یک روز [[روزه]] را پاداش او قرار می‌دهد.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۱۰، ۷۷۴.</ref>