محمدحسین غروی نائینی: تفاوت میان نسخه‌ها

|اساتید            =[[محمدباقر نجفی اصفهانی|محمدباقر نجفی]] • [[میرزای شیرازی]] • [[محمدکاظم خراسانی]]

'''محمدحسین غروی نایینی'''([[سال ۱۲۷۶ هجری قمری|۱۲۷۶]]-[[سال ۱۳۵۵ هجری قمری|۱۳۵۵]]ق/۱۲۴۰-[[سال ۱۳۱۵ هجری شمسی|۱۳۱۵]]ش)، از مراجع تقلید در [[شیعه]] قرن چهاردهم و از طرفداران [[نهضت مشروطه]]. نائینی دانش‎‌آموخته حوزه‎‌های علمیه [[حوزه علمیه اصفهان|اصفهان]]، [[حوزه علمیه سامرا|سامرا]] و [[حوزه علمیه نجف|نجف]] بود و نزد [[جهانگیرخان قشقایی]]، [[میرزای شیرازی]]، [[آخوند خراسانی]] شاگردی کرد. وی پس از [[محمدتقی شیرازی]]، به همراه [[سید ابوالحسن اصفهانی]] عهده‎‌دار [[مرجعیت]] [[شیعه]] شد. شهرت علمی نایینی بیشتر به خاطر [[اصول فقه]] است. او از شارحان مکتب [[شیخ انصاری]] است و [[سید ابوالقاسم خویی]] مهمترین شاگردش بود.

محمدحسین غروی نائینی، در [[۱۵ ذی‌القعده]]<ref>حائری، روزشمار قمری، ۱۳۸۱ش، ص۳۱۵.</ref> سال [[سال ۱۲۷۶ هجری قمری|۱۲۷۶]] قمری<ref> تاریخ ولادت او را در سال ۱۲۷۳ و ۱۲۷۷ نیز ثبت کرده‌اند. ر.ک: امین، اعیان‌الشیعه، ج۶، ص۵۴؛ مجله  حوزه، ش۷۶-۷۷، ص۳۱؛ آقابزرگ تهرانی، نقباءالبشر، ج۲، ص۵۹۳؛ حائری، تشیع و مشروطیت، ص۱۵۳؛ ولی با استناد به دست‌خطی از پدر او، به تاریخ ۱۲۷۶ اطمینان بیش‌تری است. ر.ک: مجله حوزه،  ش۷۶-۷۷، ص۴۰۶. به نقل از ورعی، پژوهشی در اندیشه سیاسی نایینی، ص۱۷.</ref> در نائین به دنیا آمد. پدرش عبدالرحیم و جدش محمدسعید، هر دو [[شیخ‌الاسلام]] اصفهان بودند که از سوی سلطان وقت، برای این منصب برگزیده شده بودند.<ref>امین، اعیان‌الشیعه، ج۶، ص۵۴.</ref>

محمدحسین تحصیل را از کودکی، در زادگاهش آغاز کرد و پس از فراگیری مقدمات، در هفده سالگی راهی اصفهان شد و پدرش با هدف تعلیم و تربیت وی، او را به [[محمدباقر آقا نجفی اصفهانی|شیخ محمدباقر اصفهانی]] سپرد. نائینی، هم در حوزه درس اصفهانی حاضر می‌شد و هم در خانه او و تحت سرپرستی‌اش زندگی می‌کرد. افزون بر آن، وی در اصفهان نزد [[ابوالمعالی کلباسی|میرزا ابوالمعالی کلباسی]]، میرزا [[محمدحسن هزارجریبی]] و [[جهانگیرخان قشقایی]]، در رشته‌های مختلف علمی، از جمله فقه، اصول، کلام و حکمت، تحصیلاتش را دنبال کرد. همچنین با ادبیات فارسی و عربی و ریاضی نیز آشنا شد.<ref>امین، اعیان‌الشیعه، ج۶، ص۵۴.</ref>

در سال ۱۳۰۳ راهی [[عراق]] شد و به [[حوزه سامرا]] رفت.<ref>امین، اعیان‌الشیعه، ج۶، ص۵۴-۵۵</ref> او تا زمان وفات میرزا محمدحسن شیرازی، رهبر [[نهضت تنباکو]]، در درس او حاضر می‌شد، در اواخر عمر میرزای شیرازی، کاتب و محرر او بوده و در امور سیاسی و اجتماعی، طرف مشورت استاد قرار می‌گرفت.<ref>«حماسه فتوا»، ویژه‌نامه روزنامه جمهوری اسلامی به مناسبت سده وفات میرزای شیرازی، سال ۱۳۷۰، مصاحبه با  آیت‌اللَّه سیدرضی شیرازی.</ref>

پس از وفات میرزای شیرازی، در سال [[سال ۱۳۱۲ قمری|۱۳۱۲ قمری]]، مدتی نزد [[سید محمد فشارکی]] شاگردی کرد؛ اما با پراکندگی حوزه سامرا، شاگردان برجسته میرزای شیرازی، هر یک به شهری هجرت کردند. نائینی پس از سامرا مدتی در [[کربلا]] اقامت کرد<ref>امین، اعیان‌الشیعه، ج۶، ص۵۴.</ref> و سپس در سال ۱۳۱۴ راهی [[نجف]] شد و در درس آخوند خراسانی، حاضر و از خواص و اصحاب مجلس استفتای او گشت.<ref>آقابزرگ تهرانی، نقباءالبشر، ج۲، ص۵۹۳.</ref> وی سال‌ها در کنار آخوند خراسانی، به فعالیت علمی، سیاسی و اجتماعی پرداخت.