محمدحسین غروی نائینی: تفاوت میان نسخه‌ها

|کشور تولد        = [[ایران]]

'''محمد حسین غروی نایینی'''([[سال ۱۲۷۶ هجری قمری|۱۲۷۶]]-[[سال ۱۳۵۵ هجری قمری|۱۳۵۵]]ق/۱۲۴۰-[[سال ۱۳۱۵ هجری شمسی|۱۳۱۵]]ش)، از [[فقیه|فقیهان]] و [[اصول فقه|اصولیان]] [[شیعه]] قرن چهاردهم و از علمای طرفدار [[نهضت مشروطه]]. نائینی دانش‎آموخته حوزه‎های [[حوزه علمیه اصفهان|اصفهان]]، [[حوزه علمیه سامرا|سامرا]] و [[حوزه علمیه نجف|نجف]] بود و نزد [[جهانگیرخان قشقایی]]، [[میرزای شیرازی]]، [[آخوند خراسانی]] تلمذ کرد. وی پس از [[محمدتقی شیرازی]]، به همراه [[سید ابوالحسن اصفهانی]] عهده‎دار [[مرجعیت]] [[شیعه]] شد. شهرت علمی نایینی بیشتر به خاطر [[اصول فقه]] است. او از شارحان مکتب [[شیخ انصاری]] است و [[سید ابوالقاسم خویی]] مهمترین شاگردش بود.

محمدحسین غروی نائینی، در سال [[سال ۱۲۷۶ هجری قمری|۱۲۷۶]] قمری<ref>تاریخ ولادت او را به سال ۱۲۷۳/ و ۱۲۷۷ نیز ثبت کرده‌اند. ر.ک: سیدمحسن امین، اعیان‌الشیعه، ج۶، ص۵۴؛ مجله  حوزه، ش۷۶ - ۷۷، ص۳۱؛ شیخ آقابزرگ تهرانی، نقباءالبشر، ج۲، ص۵۹۳؛ سیدعبدالهادی حائری، تشیع و مشروطیت،  ص۱۵۳؛ ولی با استناد به دست‌خطی از پدر او، به تاریخ ۱۲۷۶ اطمینان بیش‌تری است. ر.ک: مجله حوزه،  ش۷۶ - ۷۷، ص۴۰۶. به نقل از سید جواد ورعی، پژوهشی در اندیشه سیاسی نایینی، ص ۱۷.</ref> در خانواده‌ای روحانی در نائین به دنیا آمد. پدرش شیخ عبدالرحیم و جدش شیخ محمد سعید، هر دو شیخ‌الاسلام اصفهان بودند که از سوی سلطان وقت، برای این منصب برگزیده شده بودند.<ref>سیدمحسن امین، اعیان‌الشیعه، ج۶، ص۵۴.</ref>

در سال ۱۳۰۳ راهی عراق شد و به حوزه [[سامرا]] رفت.<ref>سیدمحسن امین، اعیان‌الشیعه، ج۶، ص۵۴ - ۵۵</ref> او تا زمان وفات میرزا محمدحسن شیرازی، رهبر [[نهضت تنباکو]]، در درس او حاضر می‌شد و از نزدیکان وی گردید، در اواخر عمر میرزای شیرازی، کاتب و محرر او بوده و در امور مهم سیاسی و اجتماعی، طرف مشورت استاد قرار می‌گرفت.<ref>«حماسه فتوا»، ویژه‌نامه روزنامه جمهوری اسلامی به مناسبت سده وفات میرزای شیرازی، سال ۱۳۷۰، مصاحبه با  آیت‌اللَّه سیدرضی شیرازی.</ref>